Μισέλ Ομπάμα: Το νέο της βιβλίο «Το φως μέσα μας» σε παγκόσμια κυκλοφορία

Το πολυαναμενόμενο νέο βιβλίο της Μισέλ Ομπάμα με τίτλο «Το φως μέσα μας» κυκλοφορεί σήμερα, 15 Νοεμβρίου, παγκοσμίως σε 23 γλώσσες, και στοχεύει να εμπνεύσει και να ενώσει τους αναγνώστες που μαζί μπορούν να οικοδομήσουν μονοπάτια προς την πρόοδο ακόμη και σε δύσκολες στιγμές. Γι’ αυτό και η συγγραφέας υπόσχεται στο κοινό της «Υπερβάσεις σε Αβέβαιους Καιρούς», μια υπόσχεση που την τηρεί μέχρι τέλους, προσφέροντας στον αναγνώστη μια σειρά από καινούργιες προσεγγίσεις και οξυδερκείς στοχασμούς γύρω από το θέμα της αλλαγής, της αντιξοότητας, της δύναμης, προσφέροντας παράλληλα και την πεποίθησή της πως όταν αφήνουμε το φως μας να λάμψει για τους άλλους, μπορούμε να φωτίσουμε τον πλούτο και τις δυνατότητες του κόσμου που μας περιβάλλει, ανακαλύπτοντας βαθύτερες αλήθειες και νέα μονοπάτια προόδου.

Στο «Becoming - Η Δική μου Ιστορία», τα απομνημονεύματά της που έγιναν δεκτά με εξαιρετικές κριτικές και είναι ένα βαθυστόχαστο και καθηλωτικό έργο, η Μισέλ Ομπάμα κατέγραψε το ταξίδι της ζωής της από την παιδική της ηλικία στο Σάουθ Σάιντ του Σικάγου μέχρι την περίοδο που, ως υψηλόβαθμο στέλεχος, ισορροπούσε ανάμεσα στις απαιτήσεις της μητρότητας και της δουλειάς, και μέχρι τα χρόνια της ως πρώτης μαύρης γυναίκας που θήτευσε ως Πρώτη Κυρία των Ηνωμένων Πολιτειών. Γράφοντας με εύστοχη ειλικρίνεια και σπινθηροβόλο πνεύμα, προσκαλούσε τους αναγνώστες της στον κόσμο της, και μοιραζόταν μαζί τους τους θριάμβους και τις απογοητεύσεις της, τόσο τις δημόσιες όσο και τις προσωπικές, εμπνέοντας εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να στοχαστούν –και να αναγνωρίσουν– τη δύναμη των δικών τους ιστοριών και την αξία της δικής τους φωνής.

Στο νέο της βιβλίο «Το φως μέσα μας: Υπερβάσεις σε αβέβαιους καιρούς», η Μ. Ομπάμα προσφέρει στους αναγνώστες της νέες και συναρπαστικές ιστορίες από τη ζωή της, και καίριες σκέψεις για την αλλαγή, τις προκλήσεις και τη δύναμη, συμπεριλαμβανομένης της πεποίθησής της ότι όταν αφήνουμε το φως μας να λάμψει για τους άλλους, μπορούμε να φωτίσουμε τον πλούτο και τις δυνατότητες του κόσμου γύρω μας, ανακαλύπτοντας βαθύτερες αλήθειες και νέα μονοπάτια προόδου. Αντλώντας από τις εμπειρίες της ως μητέρας, κόρης, συζύγου, φίλης, Πρώτης Κυρίας, και υπερασπίστριας του δικαιώματος της ψήφου, της μόρφωσης των κοριτσιών και της παιδικής υγείας, μοιράζεται τις συνήθειες και τις πρακτικές που έχει αναπτύξει στη διάρκεια της επαγγελματικής και προσωπικής της ζωής για να υπερπηδά τα εμπόδια, να διατηρεί την ισορροπία και την αυτοπεποίθησή της, και να προσαρμόζεται στις αλλαγές – την κερδισμένη σοφία που της δίνει δύναμη να συνεχίζει να εξελίσσεται. Με ευθύτητα και συμπόνοια, εξερευνά επίσης θέματα που συνδέονται με τη φυλή, το φύλο, την ορατότητα, και ενθαρρύνει τους αναγνώστες να ασχοληθούν με τους φόβους τους, να βρίσκουν δύναμη μέσα τους και στην κοινότητά τους, και να ζουν με τόλμη.

Μιλώντας για την εκτεταμένη περίοδο οδύνης, απώλειας και αβεβαιότητας που άγγιξε κάθε γωνιά του κόσμου καθώς εξαπλωνόταν μια παγκόσμια επιδημία, ογκωνόταν μια πλημμυρίδα μισαλλοδοξίας και φανατισμού, και διψασμένοι για εξουσία αυταρχικοί ηγέτες έσφιγγαν στη μέγγενή τους έθνη σε όλο τον κόσμο, η Μ. Ομπάμα αναγνωρίζει ότι υπήρξαν στιγμές στη πρόσφατο παρελθόν που αισθάνθηκε αποκαρδιωμένη, θυμωμένη και συγκλονισμένη, και ότι εκείνη η περίοδος άφησε πολλούς από εμάς αβέβαιους και ταραγμένους.

Μισέλ Ομπάμα - «Το φως μέσα μας»: Απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου

«Όταν, ωστόσο, η ισορροπία δεν είναι δυνατήκαλούμαστε να εξελιχθούμε … Καθώς συνεχίζουμε να πορευόμαστε μαζί με τις προκλήσεις της πανδημίας, να αντιμετωπίζουμε θέματα αδικίας και αστάθειας, και να αγωνιούμε για το αβέβαιο μέλλον, αναρωτιέμαι αν είναι ώρα να πάψουμε να ρωτάμε “Πότε θα τελειώσει αυτό;” και, αντίθετα, να αρχίσουμε να θέτουμε ένα διαφορετικό, πιο πρακτικό σύνολο ερωτήσεων σχετικά με το πώς να μείνουμε όρθιοι μέσα στην πρόκληση και την αλλαγή: Πώς προσαρμοζόμαστε; Πώς χαλαρώνουμε, πώς παραλύουμε λιγότερο από την αβεβαιότητα; Με ποια εργαλεία πρέπει να στηρίξουμε τον εαυτό μας; Πού βρίσκουμε ακόμη περισσότερους και σταθερότητα για τους άλλους; Και, αν δουλέψουμε όλοι ενωμένοι σαν γροθιά, τι θα μπορούσαμε να καταφέρουμε για να αντεπεξέλθουμε μαζί;».

«Το φως μέσα μας» είναι η βαθυστόχαστη απάντηση της Μ. Ομπάμα σε αυτά ακριβώς τα ερωτήματα. «Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν καθαρές λύσεις και περιεκτικές απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα της ζωής» γράφει. «Από τη φύση της, η ανθρώπινη εμπειρία τις αγνοεί αυτές. Η καρδιά μας είναι πολύ πιο περίπλοκη, οι ιστορίες της ζωής μας πολύ πιο μπερδεμένες». Αντί για μια «μαγική συνταγή» για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της ζωής, προσφέρει της μια ματιά μέσα στην προσωπική της εργαλειοθήκη, θέτοντας ζητήματα όπως:

Η Δύναμη των Μικρών Πραγμάτων: Στη διάρκεια των πρώτων, αποπροσανατολιστικών ημερών της πανδημίας, η Μ. Ομπάμα έμαθε να ηρεμεί το αγχωμένο μυαλό της και να καταπολεμά τα συναισθήματα που την κατέβαλλαν ασχολούμενη με ένα νέο χόμπι: το πλέξιμο. Η απλή πράξη της παράδοσης « σε κάτι που ήταν μικρότερο από τον φόβο μου, μικρότερο από τις ανησυχίες και τον θυμό μου, μικρότερο από τη συντριπτική αίσθηση ανημποριάς που ένιωθα … οδηγούσαν το μυαλό μου σε μια νέα κατεύθυνση» εξηγεί. «Με έβαζαν σε έναν ορισμένο δρόμο, έναν δρόμο που οδηγούσε έξω από τη ρημαγμένη πόλη και ανέβαινε σε μια ήσυχη πλαγιά, σε κάποιο μέρος απ’ όπου μπορούσα να δω πιο καθαρά». Περιγράφοντας την αίσθηση της μοναξιάς που είχε εν αναμονή της διαδικτυακής της ομιλίας στο Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών το 2020, πιστώνει στην επιβεβλημένη ηρεμία και τη σταθερότητα που βρήκε με το πλέξιμο ότι τη βοήθησαν να φτάσει σε «εκείνη την εκρηκτική διαύγεια που έχεις όταν μιλάς από το εσώτερο κέντρο του είναι σου». «Έπρεπε να γυρίσω στα μικρά προκειμένου να σκεφτώ πάλι για τα μεγάλα» γράφει. «Συνταραγμένη από το τεράστιο μέγεθος όλων όσων συνέβαιναν, είχε χρειαστεί να με οδηγήσουν ξανά τα χέρια μου σε ό,τι είναι καλό, απλό και εφικτό. Και αυτό ήταν τελικά μεγάλη υπόθεση».

Αποκωδικοποιώντας τον Φόβο: Ο φόβος είναι εύλογο συναίσθημα σε έναν κόσμο όπου πολλοί άνθρωποι νιώθουν πραγματική ανησυχία για την προσωπική τους ασφάλεια και σταθερότητα, έχουν βιώσει κακοποίηση ή το τραύμα του πολέμου, ή είναι εκτεθειμένοι στη σκληρή κριτική και στις επικρίσεις των άλλων. Σε ορισμένες περιστάσεις, όμως, οι αφηρημένοι φόβοι –ο φόβος μην ντροπιαστούμε ή μη μας απορρίψουν, o φόβος για τις ασυνήθιστες εμπειρίες, για την ανάληψη μιας νέας δραστηριότητας– μπορεί να μας κρατήσουν πίσω, περιορίζοντας τις ευκαιρίες μας και στενεύοντας τον ορίζοντα της ζωής μας. «Και αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι πρέπει να προσέχουμε πολύ πώς αξιολογούμε τις ανησυχίες μας και να μάθουμε να επεξεργαζόμαστε τους φόβους μας» γράφει η κυρία Ομπάμα. «Οι επιλογές που κάνουμε όταν φοβόμαστε, πιστεύω, συχνά καθορίζουν την ευρύτερη έκβαση της ζωή μας». Συγκρίνοντας τον φόβο που ένιωσε όταν ο Μπαράκ Ομπάμα τής είπε για πρώτη φορά ότι ήθελε να βάλει υποψηφιότητα για Πρόεδρος με το βάρος της κληρονομιάς από τους δύο παππούδες της, υπερήφανους και ικανούς μαύρους άντρες, που η ζωή τους είχε, ωστόσο, περιοριστεί από μια συχνά απτή και εύλογη αίσθηση φόβου και δυσπιστίας, προερχόμενη από τα βιώματα ρατσισμού, η κυρία Ομπάμα προσκαλεί τους αναγνώστες να αναρωτηθούν: «Φοβάμαι επειδή βρίσκομαι σε πραγματικό κίνδυνο ή απλώς επειδή κοιτάζω κατά πρόσωπο το καινούργιο; Η αποκωδικοποίηση του φόβου ενέχει το να παραμερίζουμε τα ένστικτά μας, εξετάζοντας από τι κάνουμε πίσω και προς τι θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε πιο πρόθυμα και, ίσως το πιο σημαντικό, γιατί κάνουμε πίσω ή προχωράμε μπροστά».

Ξεκινώντας με Καλοσύνη: «Πολλοί από εμάς περνάμε όλη μας τη ζωή εντοπίζοντας τα πρόσωπα των κριτών γύρω μας, νιώθοντας να βομβαρδιζόμαστε από κρίσεις, ψάχνοντας να βρούμε τι έχουμε κάνει λάθος, και εσωτερικεύοντας τις απαντήσεις με επιζήμιους τρόπους που μένουν μέσα μας εφ’ όρου ζωής» γράφει η κυρία Ομπάμα. «Πάρα πολύ συχνά, στρέφουμε την επικριτική ματιά κατευθείαν στον εαυτό μας. Αυτοτιμωρούμαστε με τα κακώς κείμενα προτού καν προλάβουμε να ρίξουμε έστω μια ματιά σε ό,τι είναι καλώς καμωμένο». Αναγνωρίζοντας ότι, κι εκείνη η ίδια, έχει πολλά πρωινά που κοιτάζεται στον καθρέφτη του μπάνιου και, παρορμητικά, αρχίζει να απαριθμεί τις ατέλειές της, η κυρία Ομπάμα επιβεβαιώνει πόσο σπουδαίο είναι να ξεκινάμε κάθε μέρα με καλοσύνη προς τον εαυτό μας, να απωθούμε την αυτοεπίκριση και, αντί γι’ αυτήν, να χαιρετάμε τον εαυτό μας με ένα απλό μήνυμα συμπόνοιας και αποδοχής. To ίδιο, στις συναντήσεις με τους άλλους –ειδικά με τα παιδιά– είναι σημαντικό να μετριάζουμε το επικριτικό μας ένστικτο και την κριτική και, αντίθετα, να προτάσσουμε κάτι πιο θερμό και μια ορατή έκφραση «χαράς» για όλη τους την ύπαρξη. Κάνοντάς το αυτό, «επικυρώνουμε το φως τους, αυτή το μοναδική λάμψη που έχει καθένας μέσα του» και τους δείχνουμε ότι είναι μια δύναμη που τους ανήκει και μπορούν να την έχουν πάντα μαζί τους.

Ξεκινώντας με Καλοσύνη: Σχεδόν όλοι, κάποια στιγμή, βιώνουν την αίσθηση ότι δεν ανήκουν πουθενά, ότι τους βλέπουν σαν καταπατητές στον χώρο που εισέρχονται. «Για όσους από εμάς, ωστόσο, θεωρούμαστε διαφορετικοί –είτε λόγω της φυλής, της εθνικότητας, της σωματικής μας διάπλασης, του φύλου, του σεξουαλικού προσανατολισμού, της αναπηρίας, της νευροδιαφορετικότητας, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, με οποιονδήποτε συνδυασμό– αυτά τα αισθήματα δεν είναι περιστασιακά. συχνά, είναι έντονα και μόνιμα» γράφει η κυρία Ομπάμα. «Χρειάζεται πολλή δουλειά για να μπορείς να ζεις με αυτά». Εξιστορώντας το πώς το γεγονός ότι ήταν ψηλή ως παιδί την έκανε να αναπτύξει την άβολη επίγνωση ότι ήταν διαφορετική και ότι δεν μετρούσε, η κυρία Ομπάμα περιγράφει πόσο επίμονα τη στοίχειωνε το αίσθημα ότι την έβλεπαν σαν την «άλλη» ή τη «μόνη» όλο τον καιρό που ήταν στο πανεπιστήμιο Πρίνστον, όπου ήταν μέλος μιας διπλής μειονότητας, ως γυναίκα και ως μαύρη φοιτήτρια. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να αφομοιώσει στη δική της ζωή το αξίωμα με το οποίο είχε ζήσει ο πατέρας της: «Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις άσχημα, αν εσύ είσαι καλά με τον εαυτό σου». Σταδιακά, ωστόσο, έμαθε να φέρει τη διαφορετικότητά της με υπερηφάνεια, να την οικειοποιηθεί, και να αφήνει τις δικές της πράξεις, αντί για την κρίση των άλλων, να αντιπροσωπεύουν την αλήθεια της. «Όταν αρχίζεις να ξαναγράφεις την ιστορία του “δεν μετράς”, αρχίζεις να βρίσκεις ένα καινούργιο κέντρο» γράφει. «Αυτό, πιστεύω, είναι η ρίζα της αληθινής αυτοπεποίθησης, και γίνεται το μέρος από το οποίο μπορείς να μετακινηθείς προς περισσότερη ορατότητα, περισσότερη αυτενέργεια και μεγαλύτερη ικανότητα να προκαλείς ευρύτερες αλλαγές».

Εμείς Ολόκληροι: Ενώ όταν μοιραζόμαστε ολόκληρο τον εαυτό μας με τους άλλους με αυθεντικoύς τρόπους, μπορεί να νιώσουμε άβολα, ειδικά αν φέρουμε το φορτίο της διαφορετικότητας, για την κυρία Ομπάμα «είναι σημαντικό να αναζητάμε τις ευκαιρίες που θα μας κάνουν να νιώσουμε πιο άνετα με τον εαυτό μας και με την ιστορία μας, και, εξίσου σημαντικό, να δημιουργούμε χώρο και να υποδεχόμαστε τις ιστορίες των άλλων». Το να πάρουμε ένα λελογισμένο ρίσκο να βγάλουμε κάτι στο φως μπορεί να δημιουργήσει μια αίσθηση ανακούφισης, αλλά και να μας οδηγήσει σε μια ευρύτερη αντίληψη αυταξίας. «Είναι ένας τρόπος να βρούμε το δικό μας φως, πράγμα που θα βοηθήσει και τους άλλους να το δουν» εξηγεί η κυρία Ομπάμα. Και ενώ μπορεί να αισθανόμαστε πιο ασφαλείς να κρατάμε τα τρωτά μας σημεία κρυφά, το να αφηγούμαστε ολόκληρη την ιστορία μας με υπερηφάνεια και με το κεφάλι ψηλά μπορεί να σηκώσει και τους άλλους, δημιουργώντας μια πιο ευρύχωρη σφαίρα όπου θα νιώθουν ορατοί και θα ξέρουν ότι ανήκουν εκεί. Γράφει η Μ. Ομπάμα: «Όταν κάποιος επιλέγει να σηκώσει την κουρτίνα και να αποκαλύψει μια υποτιθέμενη ατέλεια στην ιστορία του, για μια περίσταση ή συνθήκη που, τυπικά, μπορεί να εκληφθεί ως αδύνατο σημείο, αυτό που συχνά αποκαλύπτει, στην πραγματικότητα, είναι ο πηγαίος κώδικας της σταθερότητας και της δύναμής του».

Το βιβλίο κυκλοφορεί σήμερα στις ΗΠΑ και τον Καναδά από την Crown, εταιρία του Penguin Random House και ταυτόχρονα στην Ελλάδα από την AΘens Bookstore Publications σε σκληρόδετη πολυτελή έκδοση (μετάφραση Μάνου Τζιρίτα και Χρύσας Φραγκιαδάκη και επιμέλεια Όλιας Αποστολοπούλου). Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει μεταφρασμένο σε άλλες 21 γλώσσες, σε περισσότερες από 36 χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο.

Λίγα λόγια για τη Μισέλ Ομπάμα

Η Μισέλ Ομπάμα υπηρέτησε ως Πρώτη Κυρία των Ηνωμένων Πολιτειών από το 2009 ως το 2017. Έχει αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο Πρίνστον και από τη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, ενώ ξεκίνησε την καριέρα της ως δικηγόρος στη νομική εταιρεία Sidley & Austin του Σικάγου, όπου γνώρισε τον μετέπειτα σύζυγό της, τον Μπαράκ Ομπάμα. Αργότερα εργάστηκε στο γραφείο του δημάρχου του Σικάγου, στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, και στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Σικάγου. Η κυρία Ομπάμα ίδρυσε επίσης στο Σικάγο το τοπικό παράρτημα της Public Allies, ενός οργανισμού που προετοιμάζει νέους ανθρώπους για καριέρα στην υπηρεσία του δημοσίου συμφέροντος. Είναι συγγραφέας του κορυφαίου σε πωλήσεις παγκοσμίως Becoming (στα ελληνικά, Becoming–Η δική μου ιστορία, μτφρ. Ρηγούλα Γεωργιάδου, Τάκης Δρεπανιώτης, εκδόσεις Athens Bookstore Publications, 2018), το οποίο έχει πωλήσει περισσότερα από 17 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και έχει μεταφραστεί σε 50 γλώσσες, και του κορυφαίου σε πωλήσεις στην Αμερική, American Grown. Το ζεύγος Ομπάμα ζει αυτή τη στιγμή στην Ουάσινγκτον και έχει δύο κόρες, τη Μαλία και τη Σάσα.