Πόσο έχει ξεφύγει η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ; 

Η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ έγραψε τα υπερ-πετυχημένα «Χάρι Πότερ», και μια σειρά αστυνομικών με ήρωα τον Στράικ, και μια άλλη σειρά σαν συνέχεια των «Χάρι Πότερ» - μιλάμε για πολλά δισεκατομμύρια λίρες Αγγλίας, ίσως και χρυσές, μια και έχει πουλήσει εκατομμύρια βιβλία σε όλο τον κόσμο. Είναι μια σούπερ πετυχημένη μπεστ-σελλερίστα, που βγάζει επιπλέον κάτι ψιλά εκατομμυριάκια από τις ταινίες και την τηλεοπτική σειρά με τον Στράικ, η οποία προβάλλεται σε εγγλέζικο κανάλι και κλαίω μερικές φορές που δεν μπορώ να την δω επειδή παίζει ο Τομ Μπερκ ή Μπουρκ, πάντως ένας που είναι κούκλαρος και τα λέει κιόλας.

Τώρα, τι την έχει πιάσει αυτήν την τόσο πετυχημένη συγγραφέα και ασχολείται με σχόλια στο Τουίτερ, ίσως και στο Φέησμπουκ, θεός και η ψυχή της. Είχε αρχίσει με κάτι αρνητικά σχόλιά της για τα τρανς άτομα, ότι δεν έχουν φύλο και γιατί να μην έχουν φύλο, που καθόλου δεν έπρεπε να την νοιάζει, δικό τους είναι το φύλο, ας το κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά την ένοιαζε, και σχολίαζε δημοσίως, και γινόταν όλο και πιο αντιπαθής… όχι μόνο στην κοινότητα LGBTQ+, που μια χαρά είναι αλλά δεν αφορά όλο τον κόσμο, παρά σε όλο τον κόσμο. Γιατί όλος ο κόσμος πια έχει κάποιου είδους σχέση, οικογενειακή ή προσωπική, με άτομα αν όχι τρανς τότε σχετικά με τις παραπάνω κοινότητες – ευτυχώς δηλαδή, όσο περνάνε τα χρόνια λιγοστεύει ο κόσμος που δεν έχει επαφές ούτε αναγνωρίζει τις κοινότητες, και συνήθως αυτός ο κόσμος ζει σε κάποιο χωριό στα βουνά και στα λαγκάδια όλος μαζί, οπότε δεν μας απασχολεί. Για ποιους λόγους η  Ρόουλινγκ σχολιάζει δημόσια τα τρανς άτομα, δεν το έχει καταλάβει κανείς. Κάποιος επεσήμανε ότι στα βιβλία της δεν παρουσιάζει ήρωες που είναι γκέη, και η αλήθεια είναι ότι πάει δεκαετία+ που διάβαζα τα «Χάρι Πότερ», εκτός που δεν έψαχνα στις σελίδες για μέλη LBGTQ+ κοινοτήτων καθόλου. Στην σειρά αστυνομικών, την οποία υπογράφει ως Robert Galbraith, πάλι δεν θυμάμαι αν είχε καμιά ιστορία με τραβεστί ή με ομοφυλόφιλους ήρωες, μπορεί να είχε και να τις πέρασα στο ντούκου αλλά γενικά οι ήρωές της είναι στρέητ, απ’ όσο ξέρω. Γράφει και δημιουργεί φανταστικά σύμπαντα καταπληκτικά, ενώ σαν να μην έφτανε αυτό, γράφει υπέροχα τις αποτυχημένες σχέσεις, τους δισταγμούς και τις δυσκολίες επικοινωνίας στους έρωτες, την προδοσία και την αναστάτωση και όλα αυτά που έχουμε ζήσει σχεδόν όλοι, εκτός από εκείνους που μένουνε στα βουνά αντάμα και δεν ξέρουν από γκομενικά.

Μερικές φορές τα σχόλιά της εκτός από σαρκαστικά είναι αστεία με έναν σοκαριστικό τρόπο. Λέει πχ «Ο αντιφεμινισμός εκφράζεται πολύ σωστά όταν διάφοροι άντρες με μούσια προσπαθούν να ξεκαθαρίσουν τι σημαίνει να είσαι γυναίκα», και δεν γελάς όταν το διαβάζεις, σκέφτεσαι «δίκιο έχει, είναι φεμινίστρια»… αλλά κόβεσαι, όταν επεκτείνει τον σαρκασμό στις «γυναίκες με μούσια». Καταλαβαίνεις ότι την ενοχλούν οι γυναίκες με μούσια, κάτι που είναι δικαίωμά της, απλώς γιατί να το πετάει στα 13 εκατομμύρια νοματαίους που την ακολουθούν. Μέσα στα 13 εκατομμύρια, σίγουρα θα έχει γυναίκες με μούσια, που δεν υπάρχει λόγος να πληγωθούν, ή να τις πληγώσει, ή τέλος πάντων δεν είναι καθόλου αστείο για αυτές το αστείο που δεν είναι αστείο τελικά για κανέναν, άμα το καλοσκεφτείς.

Η σοσιαλμιντιακή σύρραξη δεν έγινε ακριβώς έτσι: δύο παρουσιαστές, άνδρες, με μούσια, σχολίασαν στο Τουίτερ την πολιτική ορθότητα και τα αποτελέσματά της, η Ρόουλινγκ αντι-σχολίασε, κι ενώ ο κόσμος καίγεται, ορίστε που βρέθηκαν 13 εκατομμύρια άνθρωποι να παίρνουν μέρος στην αναμπουμπούλα. Κι ορίστε που η Ρόουλινγκ έγινε παντιέρα, μάλλον της συντηρητικής πλευράς των εκατομμυρίων (αναγνωστών λέμε, όχι λεφτών). Βρήκαν την ευκαιρία να φωνάζουν με τουίτς «Είναι κακοί οι τρανς!»… που μάλλον ήταν και το ζητούμενο. Η όλη «διαμάχη», αν την διαβάσει κανείς από πάνω ως κάτω, θυμίζει χωρισμένους πρώην συζύγους που δεν μπορούν να συνεννοηθούν επειδή παρεξηγούν συνέχεια ο ένας τα λόγια του άλλου…

Το ζητούμενο στον Συντηρητισμό είναι να βγαίνουν κακές ολόκληρες ομάδες ανθρώπων, λόγω του τρόπου που ντύνονται, μιλούν, ζούνε, βάφονται ή κάνουν σεξ. Λόγω των επιλογών τους σε συντρόφους και σε φύλο, ακόμα περισσότερο. Δεν την χωνεύω λοιπόν κι εγώ τη Ρόουλινγκ, για να μάθει να γράφει τέτοιες μπούρδες… αλλά αγόρασα προχθές το τελευταίο της βιβλίο («Ink Black Heart») κι ας ζυγίζει οκτώ κιλά στεγνό – τελευταία φορά, ορκίζομαι. Την διαβάζω ως συγγραφέα κι ας μην την χωνεύω ως δημόσιο πρόσωπο, άλλο το ένα, άλλο το άλλο – είναι λίγα τα δημόσια πρόσωπα με τα οποία θα κάναμε παρέα, αν ξέραμε πώς σκέφτονται. Το ότι το μαθαίνουμε, το χρωστάμε στα σόσιαλ που δεν αφήνουν τίποτα κρυφό από τον ήλιο και από τις οθόνες των κινητών μας…