Αναγνώστης με αιτία: Ο Άρης Σφακιανάκης γράφει για το βιβλίο «Ο σινεφίλ» του Γουόκερ Πέρσυ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
«Για πολύ καιρό ήλπιζα στα κρυφά για το τέλος του κόσμου» δηλώνει κάπου στο μυθιστόρημα ο ήρωας του βιβλίου. Εγώ, από κτίσεως κόσμου, ευχόμουν για το τέλος του κόσμου.
Μάλιστα, όποτε με ρωτούσαν παλιότερα πού θα ήθελα να πήγαινα αν είχα τη δυνατότητα μιας μηχανής του χρόνου, δήλωνα απερίφραστα ότι διόλου δεν με ενδιέφερε η αρχαία Αίγυπτος, μήτε η αλαζονική Ρώμη, ούτε το πορφυρογέννητο Βυζάντιο. Εκεί που ήθελα –και θέλω- να βρεθώ είναι στην τελευταία μέρα της Γης. Αχ, με τι ηδονή θα έβλεπα τον κομήτη που θα έκανε κομμάτια αυτόν τον γαλάζιο πλανήτη, πώς θα επίχαιρα στις αλλόφρονες σκηνές του πλήθους…
Ωστόσο, αρκετά με τις δικές μου φαντασιώσεις. Ο ήρωας του Αμερικάνου συγγραφέα Γουόκερ Πέρσυ έχει την δική του πηγή απολαύσεων. Είναι ο κινηματογράφος. Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ’50 κι η αφήγηση ξετυλίγεται με συνεχείς αναφορές σε ταινίες και ηθοποιούς της εποχής. Αναφορές που ίσως να σήμαιναν κάτι σε ανθρώπους παλιότερων γενεών αλλά που σήμερα αν ρωτήσω την κόρη μου (κατ’ εξοχήν σινεφίλ η ίδια που μένει στο Λονδίνο και εργάζεται στην βιομηχανία του κινηματογράφου) δεν θα αναγνώριζε τίποτε.
Ωστόσο αυτό το εύρημα του συγγραφέα δεν αποτελεί τροχοπέδη στον σύγχρονο αναγνώστη που περιπλανιέται μαζί με τον ήρωα του βιβλίου στη Νέα Ορλεάνη και τα σκοτεινά τενάγη της. Στις γιορτές της ντόπιας αποκριάς και στα γλυκά νερά του Μισισιπή όπου ανδρώθηκαν ένα σωρό χαρακτήρες της Αμερικάνικης πεζογραφίας.
Ο σινεφίλ ήρωας διάγει ήσυχο βίο διευθύνοντας ένα μικρό υποκατάστημα της χρηματιστηριακής εταιρείας του θείου του. Ψυχαγωγείται κορτάροντας και εν συνεχεία συνάπτοντας σύντομα ερωτικά ειδύλλια με τις γραμματείς του. Στην βιβλιοθήκη του υπάρχει μόνο ένα βιβλίο, το Arabia deserta, υπογραμμίζοντας έτσι το κενό της ύπαρξής του.
Ετοιμάζεται να γιορτάσει τα γενέθλια των τριάντα του χρόνων. Ποιος άλλος πασίγνωστος ήρωας της παγκόσμιας λογοτεχνίας ξυπνάει την ημέρα των τριακοστών γενεθλίων του για να μάθει ότι είναι κατηγορούμενος για κάτι που δεν έχει διαπράξει; (Ακριβώς, ο Κ. στην Δίκη του Κάφκα).
Καθώς ο ήρωας του Πέρσυ δεν έχει στόχους, αποφασίζει να θέσει ξάφνου για στόχο μια αναζήτηση. Τι είδους αναζήτηση; Πάντως όχι παρόμοια με αυτήν των ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης. Η δική του αναζήτηση αφορά «κάτι αληθινά γνήσιο». Κάτι που να τον αποσπάσει από τον βάλτο της καθημερινότητας. Μπαίνει σ’ ένα τρένο. Διαβάζουμε: «Τελευταία φορά που μπήκα σε τρένο ήταν πριν δέκα χρόνια… Όμως τα τρένα έχουν αλλάξει. Πάνε οι κουκέτες, τα διαχωριστικά και οι στρόφαλοι, και το πράσινο βελούδο· μόνο ο αχθοφόρος παραμένει ο ίδιος άνθρωπος, νομίζω, ένας μαύρος με παλάμες στο χρώμα της γαρίδας και έναν σβέρκο πρησμένο από τη δυσαρέσκεια. Οι καμπίνες μας αποδεικνύεται πως είναι μικρά φέρετρα για ένα άτομο….»
Δεν γνωρίζω πώς είναι οι σύγχρονοι συρμοί που κάνουν το ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Και μπορεί βέβαια ο αχθοφόρος -ή ο εισπράκτωρ που κόβει τα εισιτήρια- να μην είναι μαύρος με παλάμες στο χρώμα της γαρίδας, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως Ο σινεφίλ θα σταθεί ιδανική παρέα στο ταξίδι σας.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
15°
