Πυθαγόρας Ελευθεριάδης: «Τι θυμάσαι από τον θάνατό σου;», ένα βιβλίο - νίκη για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα

Θάλασσα, απέραντο γαλάζιο, μαύρο του σκότους και δυο αγόρια να στέκονται μπροστά της, αυτά με έκαναν και μένα να σταθώ στο εξώφυλλο του βιβλίου «Τι θυμάσαι από τον θάνατό σου;» του Πυθαγόρα Ελευθεριάδη. Σκρολάρεις στα social και εκεί που ψάχνεις να βρεις το κατάλληλο βιβλίο να διαβάσεις για το pride πέφτεις πάνω στo «Πυθαγόρειο θεώρημα», - όχι δεν έχει να κάνει με μαθηματικά μη φοβάσαι- αλλά αποτελεί ένα από τα account στα social media που για τους βιβλιοφάγους είναι sos να «ακολουθήσεις». Εκεί μπορείς να βρεις τις βιβλιοπροτάσεις του Πυθαγόρα, βιβλιοκριτικές και όχι μόνο, αφού διαχειρίζεται και την ηλεκτρονική σελίδα «Πυθαγόρειο Θεώρημα», ενώ έχει και το δικό του κανάλι στο YouTube όπου σε κάθε του βίντεο υπάρχει παράλληλη διερμηνεία. Ο Πυθαγόρας είναι 29 χρόνων, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και μετακόμισε το καλοκαίρι του 2021 στο Λονδίνο, φιλόλογος σε αγγλικό αλλά και σε ελληνικό σχολείο, βιβλιοφάγος, με ιδιαίτερη αγάπη για τη μουσική και πάντα με ένα διάπλατο χαμόγελο και κοινωνικές ευαισθησίες. Γράφει πολύ και συχνά, μόνο έτσι θα μπορούσε να τον περιγράψει κανείς μόλις τον γνωρίσει καλύτερα. Το βιβλίο παρόλο που με το πρώτο άκουσμα σε παραπέμπει σε κάτι σκοτεινό και βαθύ, έχει μυρωδιά από θάλασσα, ακούει στα τραγούδια «Συνέχεια στα όρια» της Μποφίλιου και το «Die together» της Amanda Τenfjord ενώ έχει γεύση φιλιού. 356 σελίδες που σε μυούν σε έναν κόσμο όπου ο αγνός έρωτας, η ομοφοβία, ο ρατσισμός, η ενδοοικογενειακή βία, η κώφωση αλλά και η ομοφυλοφιλία έχουν πρωταγωνιστική θέση στην ελληνική κοινωνία.

Όταν ήταν μόλις 12 ετών έκανε την πρώτη του απόπειρα στην συγγραφή με το παιδικό βιβλίο «Ταξίδι στον χρόνο», ένα βιβλίο 100 σελίδων που ο πατέρας του προέβη στην αυτοέκδοση του. Έκτοτε δεν σταμάτησε ποτέ να κυνηγά το όνειρο του. «Όχι για να με χαρακτηρίσω κάποτε συγγραφέα, αλλά για εκφράσω όλα όσα φοβάμαι να παραδεχτώ στον ίδιο μου τον εαυτό αλλά και για να μη νιώθω μόνος. Φοβάμαι να παίρνω ρίσκο. Αγαπώ και πιστεύω, ακόμη, στους ανθρώπους γι αυτό γράφω» μου λέει.

Τελικά δεν «άντεξε» κι έφυγε από μόνος του από την Ελλάδα «Αντιμετώπισα πολύ λιγότερα προβλήματα από αυτά που πίστευα αλλά και πάλι. Όταν το 2021 υπήρξαν έστω και δύο γονείς που πήραν τηλέφωνο το φροντιστήριο που δούλευα για να με κατηγορήσουν επειδή στο μάθημα της έκθεσης έκανα ένα project για τον ρατσισμό και πώς αυτός μπορεί να αντιμετωπιστεί, κατάλαβα πως ίσως τελικά η νοοτροπία ορισμένων γονιών δεν συνάδει με τη δική μου αισθητική-όραμα. Αποφάσισα να πάω κάπου όπου τα δεδομένα, δεν θεωρούνται ζητούμενα. Παρόλο που στην Ελλάδα είχα μία πολύ καλή δουλειά και τους ανθρώπους μου».

Το 2016 πηγαίνει στη Λυών για να διδάξει τα ελληνικά ως δεύτερη γλώσσα σε γάλλους μαθητές και μαθήτριες μέσω του προγράμματος Erasmus. Εκεί συνειδητοποίησε ότι αν γυρνούσε τον χρόνο πίσω δε θα έδινε ποτέ πανελλήνιες αλλά θα έστελνε τα χαρτιά του για να περάσει ψυχολογία στη Λυών ή φιλολογία κι έτσι θα έμενε εκεί. «Μου άρεσε πολύ η αύρα και το πόσο προοδευτική ήταν η γαλλική κουλτούρα συγκριτικά με την τότε, ελληνική. Προφανώς δεν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Έτσι μου ήρθε η σκέψη γι’ αυτή την άφυλη οντότητα, τη φωνή δηλαδή από το απόλυτο σκοτάδι που έδωσε τη δεύτερη ευκαιρία στον Αχιλλέα, έναν από τους πρωταγωνιστές του βιβλίου μου, που ήταν νεκρός, για να επιστρέψει στη ζωή του.

Τέσσερα χρόνια μετά, όταν μπήκα στον στρατό, και σε συνδυασμό μ’ έναν δυνατό έρωτα, εμπνεύστηκα το «Τι θυμάσαι απ’ τον θάνατό σου;». Σε αυτό ο Αχιλλέας επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία του εκείνο το καλοκαίρι που μπήκε στον στρατό κι ο διοικητής του, του είπε πως ένα αγόρι από την Αγγλία ο Έντουαρντ που ήταν κωφός θα έρθει για 2 εβδομάδες. Ο Αχιλλέας ήταν ο μοναδικός απ’ όλους τους στρατιώτες που ήξερε τη νοηματική γλώσσα, οπότε κλήθηκε να γίνει ο διερμηνέας του. Μέσα στο βιβλίο θίγεται το θέμα του αγνού έρωτα, της ομοφοβίας, του ρατσισμού, της ενδοοικογενειακής βίας, της κώφωσης αλλά και της ομοφυλοφιλίας» μου λέει.

Το βιβλίο αναφέρεται επίσης στο pride αλλά και τους λόγους που θεωρεί πως η ύπαρξη του αποτελεί ακόμη επιτακτική ανάγκη σε όλο τον κόσμο. Όλα όσα λέει ο Αχιλλέας γι’ αυτό το θέμα είναι απόψεις που ασπάζεται ενώ έχει σίγουρα στοιχεία αυτοβιογραφίας του «Η ένταση του έρωτα είναι αληθινή. Έζησα έναν δυνατό έρωτα, τουλάχιστον από την πλευρά μου. Κατέληξε σε εφιάλτη. Όπως τελικά του βιβλίου. Αλλά τον έζησα. Οι εμπειρίες του στρατού επίσης είναι αληθινές».

«Φοβήθηκα ότι θα δεχτώ πολλά μηνύματα μίσους, ότι θα με διώξουν από τη δουλειά, ότι θα χάσω ιδιαίτερα. Κυρίως ότι θα εκτεθώ συγγραφικά και ψυχικά γιατί σ’ αυτό το βιβλίο έδωσα όλη μου την ψυχή. Αλλά και το να μην αγαπούσε ο κόσμος την προσπάθεια αυτή. Κι αυτό, όχι γιατί περιμένω να γίνω διάσημος συγγραφέας ή να βγάλω λεφτά από αυτό αλλά επειδή έβαλα όλη μου την ψυχή. Σκέφτηκα πως αν έδωσα τα πάντα και δεν πάει καλά, τότε δεν ήξερα τι άλλο θα μπορούσα να κάνω. Κάποιοι εκδότες στην αρχή μου είπαν “όχι” στην έκδοση του λόγω θέματος. Όχι βέβαια τόσο ξεκάθαρα. Αλλά έμμεσα μου είπαν πως φοβήθηκαν να το “ρισκάρουν” εκδίδοντας ένα βιβλίο με θέμα ένα ομόφυλο ζευγάρι. Άλλοι πάλι λόγω του καθολικού lockdown, ήταν κλειστοί και μου είπαν πως δεν συνεχίζουν την εκδοτική τους παραγωγή ή πως δεν είδαν ποτέ το email».

Μπορεί να εκδόθηκε στην πιο λάθος εποχή, τρεις μέρες μετά το δεύτερο lockdown στην Ελλάδα αλλά κατάφερε να ανακηρυχθεί best seller στα Public. «Πέρυσι μάλιστα κατάφερε από τριψήφιο αριθμό να μπει στα 10 καλύτερα βιβλία στην κατηγορία “Διαφορετικός ήρωας”. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη γιατί για εμένα αποτέλεσε μία νίκη για όλη τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα». Σήμερα, ο οργανισμός «Διαβάζω για τους άλλους» που αποτελεί μία προσπάθεια για ύπαρξη προσβασιμότητας σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται, θα συμβάλλει ώστε το βιβλίο του να γίνει audiobook, στο οποίο θα έχουν πρόσβαση μόνο τυφλά άτομα.

«Όταν κράτησα το βιβλίο μου για πρώτη φορά ένιωσα από τη μία ανέλπιστη χαρά, ειλικρινά δεν πίστευα πως κρατούσα τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου σ’ ένα βιβλίο. Από την άλλη φόβο και συνειδητοποίηση πως πλέον έχω εκδώσει μία ιστορία που σ’ έναν βαθμό ήταν εγώ. Έχω χαρεί πολύ για τα μηνύματα ορισμένων γονιών που μου είχαν πει ότι χάρη στο βιβλίο πλέον γνωρίζουν τι νιώθει το παιδί τους, ή ότι αν κάνουν παιδί κι ανήκει στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα πως πια ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν. Τα μηνύματα που με «διέλυσαν» ήταν από ψεύτικους, συνήθως από φόβο, λογαριασμούς που μου έλεγαν πόσο μόνα αισθάνονταν ειδικά στην επαρχία. Αλλά χάρηκα πολύ για εκείνα που μου είπαν πως χάρη του βιβλίου έκανα coming out ή κωφά άτομα που με ευχαρίστησαν και μου είπαν πως επιτέλους είδαν τον εαυτό τους ως πρωταγωνιστή σ’ ένα βιβλίο».

Εν όψει του Pride και λίγο πριν κρατήσουμε τα πολύχρωμα σημαιάκια μας με υπερηφάνεια και σεβασμό στους δρόμους της Αθήνας μας προτείνει να διαβάσουμε το «Οι αόρατες ερινύες της καρδιάς», «Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου» και το «Λίγη ζωή». Και καταλήγει: «Θέλω πολύ να δουλέψω σε κάποιον εκδοτικό στο Λονδίνο ή ως μάνατζερ σε κάποιο βιβλιοπωλείο. Το δεύτερο βιβλίο το γράφω τώρα. Πιστεύω μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχει ολοκληρωθεί. Έχει μία σύνδεση με το προηγούμενο, θίγει όμως άλλα κοινωνικά θέματα. Θέλω να είμαι ευτυχισμένος, υγιής και να έχω ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ πραγματικά. Να σας αγαπάτε, να μη φοβάστε και να διεκδικείτε το αναφαίρετο δικαίωμα του να είσαι ο εαυτός σου. Χωρίς ντροπή. Χωρίς φόβο».

Θα τον βρείτε στο Instagram pythagorean_theoremm και στο κανάλι του στο Υoutube Πυθαγόρειο Θεώρημα.