Άγγελος Σπάρταλης - «Μαρία και Στέλλα»: μία τρυφερά βίαιη περφόρμανς στα Εξάρχεια

Κυριακάτικο απόγευμα, λίγο μετά τις 7:00, εκεί που η ραστώνη και η ηρεμία που λαχταράς να σου φέρει το διήμερο αρχίζει να ξεθωριάζει,  σε βρίσκει στο παραδοσιακό καφενείο Μουριά - ένα ιστορικό καφενείο που λειτουργεί από το 1915- στα Εξάρχεια και παρατείνει αυτά σου τα συναισθήματα.

Ανάμεσα σε φιλικές κουβέντες, απλούς μεζέδες - που σου φέρνουν αναμνήσεις από αυτούς που απολάμβανες στο καφενείο του παππού σου και τον ρυθμό του Shine on you, crazy diamond των θρυλικών Pink Floyd, ο Άγγελος Σπάρταλης, τριγυρνά από τραπέζι σε τραπέζι και χαιρετά τον κόσμο που καταφθάνει για την παρουσίαση του νέου του βιβλίου με τίτλο «Μαρία και Στέλλα» (εκδόσεις Athens Voice Books).

Μια αλλιώτικη βιβλιοπαρουσίαση, που θυμίζει μια «τρυφερά βίαιη περφόρμανς», όπως την χαρακτηρίζει και ο ίδιος. Στο πλάι του έχει την αγαπημένη του φίλη και ηθοποιό Δανάη Παπουτσή, με την οποιά διαβάζουν στους παρευρισκόμενους αποσπάσματα από το εικονογραφημένο Lesbo-Western που μόλις κυκλοφόρησε. Μια ιστορία που θυμίζει μια σύγχρονη εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, με την Μαρία, μία συνεσταλμένη κόρη υποστράτηγου, τελειόφοιτη μαθήτρια Λυκείου στην ελληνική επαρχία του τέλους της δεκαετίας του 1980, να ερωτεύεται την παιδική της φίλη και συμμαθήτρια, τη θυελλώδη Στέλλα.

Ένας έρωτας απαγορευμένος, που τα δύο κορίτσια δεν μπορούν να ζήσουν, με εμπόδια να βρίσκονται συνέχεια στο διάβα τους, λόγω των κοινωνικών στερεοτύπων της εποχής, χωρίζονται βίαια, με την Μαρία να παντρεύεται και τη Στέλλα να δραπετεύει για σπουδές στην Ολλανδία. Όμως μια τυχαία συνάντηση επτά χρόνια μετά στο Μουσείο Βαν Γκογκ, δίνει νέα πλοκή στην ιστορία.

«Οι άνθρωποι ελπίζουν αόρατα πράγματα
Και εγώ ελπίζω εσένα
Κι αντίθετα με τους νόμους της φυσικής
Σε βλέπω παντού και πάντα».

Ανάμεσα στις κουβέντες για το βιβλίο και τα αποσπάσματα που ακούμε, ο Άγγελος Σπάρταλης μας αιφνιδιάζει με τις απαγγελίες χωρίων του Σαίξπηρ και του Ντύλαν Τόμας, κάθεται στις καρέκλες των τραπεζιών ανάμεσα στο κοινό και τους απευθύνει συχνά τον λόγο. Και το ενδιαφέρον ζωηρεύει και στη συζήτηση συμμετέχει και ο καθηγητής του πανεπιστημίου Μάνος Στεφανίδης, που βρίσκεται στη Μουριά.

«Γιατί μόνο εγώ που παίρνω χωρίς να δίνω κι εσύ που δίνεις χωρίς να παίρνεις μπορούμε ν’ αγαπηθούμε στ’ αλήθεια».

Προσχέδιο σύγχρονης τραγωδίας ή σκαλέτα κινηματογραφικής ταινίας, το βιβλίο του Άγγελου Σπάρταλη έχει δομή και αρίθμηση που θυμίζει περισσότερο το Tractatus Logico-Philosophicus του Βίτγκενσταϊν και τη non finito Γυναίκα της Ζάκυθος του Σολωμού, παρά ένα στρογγυλό και συμπαγές αφήγημα σταθερού ρυθμού. Αυτό το άναρχα εικονογραφημένο υβριδικό δεν θέλει να έχει καμία λογοτεχνική αξιοπρέπεια.

«Έχω βάλει ένα κομμάτι του εαυτού μου, της ιδιοσυγκρασίας μου και των εμπειριών που είχα έως τα 27 στον χαρακτήρα της Στέλλας», μου λέει μετά την παρουσίαση ο Άγγελος Σπάρταλης, που γυρνά από αγκαλιά σε αγκαλιά ανάμεσα στα πρόσωπα που βρέθηκαν στην παρουσίαση. «Είναι καταλυτικός αριθμός τα 27 γιατί μετά από αυτή την ηλικία, ξεκινάς να ζητάς άλλα πράγματα από τους συνοδοιπόρους της ζωής σου. Οπότε επιθυμούσα να αποτυπώσω την τρέλα και το πάθος εκείνης της ηλικίας. Τα ένιωσα και ας έχουν αλλάξει οι ανάγκες μου πια».

Ένα βιβλίο για τα κορίτσια του καλοκαιριού. Για τους έρωτες που λαβώθηκαν. Και τις καρδιές που έπαψαν να χτυπούν μετά τα 27. Αμέσως μετά την πρωτότυπη βιβλιοπαρουσίαση-περφόρμανς, αυτή η συνάντηση ολοκληρώθηκε με νεαρά κορίτσια να διασχίζουν με σκέιτ και ηλιοτρόπια την Καλλιδρομίου.