Λευτέρης Ζαμπετάκης: Η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Της ψυχής μου κύματα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Είναι κούκλος, τον έχετε δει σίγουρα σε ρόλους να υποδύεται σκεφτικούς, μπάνικους άντρες – το βλέμμα του έχει μια μελαγχολία, μαζί με μία φωτεινότητα. Και τα δύο είναι στοιχεία πολύ βοηθητικά στην ποίηση. «Είχα μία ροπή προς την μελαγχολία από παιδί, τα γραπτά μου είχαν πάντα ρομαντισμό. Όταν ανακάλυψα στα συρτάρια μου ημερολόγια από την περίοδο που σπούδαζα στο Εθνικό Θέατρο, σκέφτηκα ότι είχαν κάποιο ενδιαφέρον…Διάβασα για πρώτη φορά ένα ποίημά μου σε έναν έρωτα που δεν είχα την δύναμη και το θάρρος να πω όσα αισθανόμουν - χρησιμοποίησα ένα ποίημα λέγοντας ότι είναι κάποιου άλλου. Όταν είδα ότι ακούμπησαν οι λέξεις μου στο πρόσωπο, τότε πήρα θάρρος και είπα ότι το είχα γράψει εγώ».
Η ποιητική συλλογή του Λευτέρη Ζαμπετάκη έχει τίτλο «Της ψυχής μου κύματα» και δεν είναι συνηθισμένα ποιήματα. Χρησιμοποιεί συχνά λέξεις που δεν έχουμε συνηθίσει στην ποίηση, και δημιουργεί μικρές αλλά δυνατές εικόνες σαν κινηματογραφικά καρέ, που άλλοτε συνδέονται μεταξύ τους και άλλοτε όχι. Η αισιοδοξία και η «άνοδος προς το φως» που βγαίνει και από τα μελαγχολικά ακόμα ποιήματά του έχει γίνει πια στάση ζωής, όπως λέει: «Όταν τα έγγραφα ήταν απλά ανάγκη, μία κραυγή σωτηρίας, αλλά είχα φως μέσα μου και ελπίδα και μια εσωτερική δύναμη που δεν είχα ανακαλύψει γιατί βλέπω τώρα πόσο αισιόδοξα είναι, άσχετα που όταν τα έγγραφα ήμουνα σε βαθύ σκοτάδι».
Ρωτάν αν λέει (μέσα του) ότι είναι ηθοποιός που γράφει ποιήματα ή ποιητής με χόμπι την ηθοποιία; «Λέω ότι είμαι ένας ευαίσθητος άνθρωπος που εκφράζομαι μέσα από την ποίηση και μου αρέσει πολύ να κάνω θέατρο. Δεν τολμώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου ποιητή σε μία χώρα που έχει βγάλει τόσο μεγάλους και σπουδαίους ποιητές. Αν όμως τα ποιήματά μου μείνουν στις καρδιές κάποιων ανθρώπων, τότε μπορεί να πούμε κάποια στιγμή ότι υπήρξα ένας εν δυνάμει ποιητής… που ζούσε και έγραφε με κάποια θεατρικότητα.
Η θλίψη σίγουρα έχει υπάρξει το συναισθηματικό μου μολύβι για να με κάνει να γράφω. Έτσι ξεσπάω, εκφράζω τον πόνο μου, όπως και τα όνειρά μου πολλές φορές. Ξυπνάω μέσα στη νύχτα έχοντας σχηματίσει λέξεις στο μυαλό μου. Ίσως ένα όνειρο, κάτι από το υποσυνείδητο, δεν ξέρω πώς λειτουργεί η διαδικασία, ή όπως λένε μπορεί να είναι χέρι από κάποιο θεό…»
Λέει πως όταν ήταν μικρός ήθελε όταν μεγαλώσει να γίνει «ό,τι ήθελαν οι άλλοι αλλά ευτυχώς βρέθηκαν πολλά εμπόδια στο δρόμο μου. Τώρα έχω αρχίσει να γίνομαι αυτό που θέλω».
Με την πρώτη ποιητική συλλογή του (και πρώτη συλλογή που εκδίδει η «Διόπτρα»), ο Λευτέρης δεν αισθάνεται διαφορετικός ή ψηλότερος, αλλά συμπληρώνει: «Άλλαξε η αντιμετώπιση που έχω στα πράγματα. Ισως άλλαξε και η εικόνα που έχει ο κόσμος για μένα. Υπάρχουν πράγματα, καταστάσεις που αξίζει να δώσει χρόνο κανείς ώστε να δει τον άλλον βαθιά - οι άνθρωποι μπορεί να κρύβουν πολλά πίσω από μια εξωτερική εικόνα, μπορεί να κρύβουν πόνο, θλίψη, ταλέντα αλλά και φως, και πάνω απ’ όλα έναν συναισθηματικό πλούτο. Επίσης, το υπογραμμίζω: η ευαισθησία είναι δύναμη!»
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
15°
© Γιώργος Παντελάκης
