Αναγνώστης με αιτία: Ο Άρης Σφακιανάκης γράφει για το βιβλίο «Μια χούφτα σκόνη» του Ίβλιν Γουό, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg.
Δεν το λέω συχνά – για την ακρίβεια, δεν το έχω πει ποτέ. Πρόκειται ασφαλώς περί βεβήλωσης, για μια πράξη ανίερη, σχεδόν ανοσιούργημα. Κάποιοι θα το έλεγαν διακόρευση, ίσως και βιασμό, άλλοι θα ανακαλούσαν τις πυρές του Χίτλερ, κι άλλοι θα έφερναν στον νου το «Φαρενάιτ 451» του Ρέι Μπράντμπερι. Όμως με βασανίζει, και δεν μπορώ παρά να το πω κι ας εκμανεί ο εκδότης – τον οποίο σέβομαι πραγματικά για τα εξαιρετικά βιβλία του.
Αυτό που θέλω να πω είναι: ΣΚΙΣΤΕ τις τελευταίες δέκα σελίδες!
Αφού τις σκίσατε και τις πετάξατε χωρίς να τις διαβάσετε (γιατί περί αυτού πρόκειται), τότε μπορείτε αληθινά να απολαύσετε το μυθιστόρημα αυτό του Άγγλου συγγραφέα Ίβλιν Γουό. Αναφέρομαι στο «Μια χούφτα σκόνη» (εκδόσεις Gutenberg). Καιρό είχα να διαβάσω ένα τόσο συναρπαστικό βιβλίο – με ένα συγκλονιστικό τέλος που με άφησε άφωνο.
Ο συγγραφέας περιγράφει τη ζωή της υψηλής αγγλικής κοινωνίας όπου οι συμβάσεις έχουν το πάνω χέρι. Ένας ευκατάστατος άντρας έχει αποσύρει –πώς αλλιώς να το πω– τη γυναίκα του, μια θελκτικότατη τριαντάρα, στα κτήματά του κάπου στη βαρετή αγγλική ύπαιθρο. Εκείνη, και με το δίκιο της, ασφυκτιά. Και, αναπότρεπτα, κάποια στιγμή τον απατά με έναν νεότερό της άντρα που ωστόσο δεν είναι παρά ένας ανερμάτιστος νεανίας που κορφολογεί ανερυθρίαστα τα κάλλη της καλλίπυγος αστής.
Η κοινωνία, ο περίγυρος, κάτι τέτοια τα εκτρέφει, ζει από αυτά, δεν τα ανέχεται απλώς, αλλά τα υποστηρίζει. Μια νέα γυναίκα επιβάλλεται να έχει εραστή. Ο σύζυγος οφείλει να κάνει τα στραβά μάτια. Καλύτερα να μη ρωτάει γιατί μπορεί να μάθει αυτό που ξέρουν όλοι, και τότε θα πρέπει ίσως και να λάβει κάποιες επώδυνες αποφάσεις. Κοντολογίς, μακάριοι οι αγνοούντες.
Ο Ίβλιν Γουό ωστόσο, αυτός ο σαδιστής συγγραφέας, αναγκάζει τον ήρωά του να πιει το πικρό ποτήρι της γνώσης – άλλοι εξορίστηκαν από τον Κήπο της Εδέμ για παρόμοιο ατόπημα. Και, τι παράξενο, πετάει έξω τη μοιχαλίδα. Αυτό εξοργίζει την κοινή γνώμη που απαιτεί τον κερασφόρο να υπομένει αμίλητος και να πληρώνει αγόγγυστα τη διατροφή που επιβάλλεται από το νομικό σύστημα. Για να σωθούν τα προσχήματα και να βγει το διαζύγιο, ο άντρας –και κερατάς και δαρμένος– αναγκάζεται να υποκριθεί σε κάποια παραθαλάσσια πολίχνη ότι είναι εκείνος που απιστεί προς τη γυναίκα του με κάποια πληρωμένη γυναίκα ελευθερίων ηθών.
Ύστερα, απηυδισμένος, τους παρατάει όλους σύξυλους και αποφασίζει να φύγει από τη χώρα χρηματοδοτώντας μια εξερευνητική αποστολή κατά την οποία…
Όμως δεν πρόκειται να αποκαλύψω τι θα συμβεί στον ήρωα του μυθιστορήματος επειδή ακριβώς αυτό το τέλος που επικρέμαται στον απατημένο άντρα είναι και το πλέον συναρπαστικό κομμάτι του βιβλίου. Κι ενώ ο αναγνώστης βιώνει μια σπάνια αναγνωστική εμπειρία, μια κακή συγκυρία αναγκάζει τον συγγραφέα να επινοήσει και ένα δεύτερο τέλος για το μυθιστόρημά του.
Αυτό το δεύτερο τέλος, αυτές τις τελευταίες δέκα σελίδες του βιβλίου,είναι που θεωρώ ότι πρέπει να αφαιρεθούν. Μην τις διαβάσετε, αγνοήστε τες –γνωρίζω βέβαια τι σαγήνη ασκεί το τυπωμένο χαρτί–, και τότε θα έχετε μείνει με μια εξαίσια επίγευση στον αναγνωστικό σας ουρανίσκο.
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
9°
