Κακές κριτικές στο Goodreads: «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» του J. R. R. Tolkien (Εκδόσεις Κέδρος)
Έξαλλες «κριτικές» κλασικών, εγνωσμένης αξίας, πραγματικά μεγάλων και διαχρονικών μυθιστορημάτων, από αναγνώστες στο Goodreads. Σταχυολογούμε ένα ελάχιστο μόνο δείγμα από όσα μπορεί να διαβάσει κανείς αν ανατρέξει στις φαρμακερές κριτικές με ένα αστεράκι. Τις μεταφέρουμε σχεδόν αυτούσιες, μεταφρασμένες από τα αγγλικά.Εμάς μάς έκαναν να χαμογελάσουμε. Σήμερα, ο «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν. Στα ελληνικά, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κέδρος (ο πρώτος τόμος, «Η συντροφιά του Δαχτυλιδιού», πρωτοεκδόθηκε το 2002, σε μετάφραση Ευγενίας Χατζηθανάση-Κόλλια).
● ● ●
Αν αναρωτηθήκατε ποτέ ποια απασχόληση μπορεί να είναι χειρότερη από το βάψιμο ενός σπιτιού, σας έχω την απάντηση: ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ. Και δεν εννοώ το καθαυτό βάψιμο, που όσο και να πεις έχει και μια πλάκα. Μιλάω για το σκέπασμα των επίπλων με σεντόνια, για το τρίψιμο, το στοκάρισμα, όλα αυτά τα πράγματα. Οπότε, αν θέλετε ντε και καλά να διαβάσετε τον «Άρχοντα», καλύτερα βάψτε το σπίτι σας. Θα το ’χετε και κέρδος.
Ο τύπος αφιερώνει 45 σελίδες σε ένα περπάτημα (ένα από τα χίλια) και τρεις (τρεις μετρημένες) σε μία σούπερ επική μάχη, με ανθρώπους, ξωτικά, Ορκ, και δεν συμμαζεύεται. Παράλογο; ΝΑΙ.
Λοιπόν, ΔΕΝ θα ήταν καλύτερο αν του αφαιρούσες όλα τα άσχετα ποιηματάκια και τραγουδάκια από τα οποία είναι γεμάτο. Θα ήταν το ίδιο χάλια. Αλλά τουλάχιστον θα ήταν μικρότερο. Και να σκεφτείς ότι ο τύπος ήταν οικολόγος τύπου. Και για χάρη του έχει κοπεί ο μισός Αμαζόνιος.
Στην αρχή σού φαίνεται βλακεία, αλλά όσο προχωράς σού φαίνεται ακόμη μεγαλύτερη βλακεία. Αν το τελειώσεις, καταλαβαίνεις πως ο βλάκας ήσουν εσύ. Τι χάσιμο χρόνου, Θεέ μου!…
Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το βιβλίο γέννησε το fantasy, και εμένα μού αρέσει το fantasy. Αλλά και τα κοτόπουλα προέρχονται από τους δεινόσαυρους. Δεν θα παραγγέλνατε ποτέ, όμως, τηγανητό δεινόσαυρο στο KFC, έτσι δεν είναι;
Ηλίθιο βιβλίο. Του βάζω 1 αστεράκι, γιατί το σύστημα δεν έχει επιλογή για κανένα.
Το κείμενο είναι τόσο κακογραμμένο, που δεν θα μου προξενούσε έκπληξη αν μάθαινα ότι ο συγγραφέας του γεννήθηκε και μεγάλωσε κάπου στην Κίνα ή στο Θιβέτ, και έμαθε τα αγγλικά με λεξικό. Απορώ πώς του το βγάλανε.
Μπόρομιρ, Φάραμιρ, Παράταμιρ. Μπαλαφάρα ολκής, διαβάστε καλύτερα έναν τηλεφωνικό κατάλογο, έχει περισσότερη δράση.
Είχα έναν πονοκέφαλο τις προάλλες, πολύ πιο διασκεδαστικό από τον «Άρχοντα».
Πολύ ωραία ιδέα: μία παρέα αντρών πηγαίνει στην άλλη άκρη της γης για να πετάξει σε μια τρύπα ένα δαχτυλίδι. Και όλο αυτό χωρίς να έχουν πάρει ναρκωτικά. Πολύ πειστικό, δεν λέω.
Νά μία περίληψη: περπατάνε, περπατάνε, περπατάνε, περπατάνε, περπατάνε, περπατάνε, περπατάνε, περπατάνε, περπατάνε, περπατάνε, περπατάνε. Και μετά περπατάνε λίγο ακόμα. Ψέματα: ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΑ. Α, και έχουν άγχος εδώ κι εκεί, και πού και πού σκάνε και κάτι Ορκ. Και μετά; Μετά περπατάνε κι άλλο!
Ο τυπάς έχει κλέψει ΟΛΑ τα καλά από τις ταινίες, αλλά και πάλι έβαλε και δικά του και το ’κανε μπάχαλο.
Αν δεν είχαν βγει οι ταινίες, τον «Άρχοντα» θα τον ήξεραν μόνο κάτι τύποι που παίζουν αυτά τα ηλίθια παιχνίδια με νάνους και Ορκ. Κάτι τύποι που είναι ΦΤΥΣΤΟΙ με νάνους και Ορκ. Συν του ότι έχουν και σπυράκια.
Ο Τόλκιν είναι τόσο κακός συγγραφέας, που παίζει να μην έχει διαβάσει το παραμικρό στη ζωή του. Γιατί, αν διαβάζεις, όλο και κάτι σού μένει.
Το βιβλίο είναι τόσο παλιομοδίτικο, που πρέπει να ήταν παλιομοδίτικο και στην εποχή του.
Οι ήρωες είναι για κλοτσιές. Για κλοτσιές από Ορκ. Έστω για να πάψουν να ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ.
Πρόκειται περί παρωδίας. Αλλά δεν είναι αρκετά κακό για να γίνει καλό. Είναι πολύ-πολύ χειρότερο. Ο τύπος έφτιαξε ένα λογοτεχνικό είδος παρωδώντας το. Πρέπει να του δώσει κάποιος ένα βραβείο και μόνο γι’ αυτό.
Έχει πλάκα που όλοι οι ήρωες μιλάνε σαν εξηντάρηδες πανεπιστημιακοί με ποδάγρα, μια μέρα που δεν ήρθε η γυναίκα για να ξεσκονίσει και να τους φτιάξει τσάι.
Ούτε μία γυναίκα, ρε φίλε, σε ένα εκατομμύριο σελίδες; Τι έπαθες; Είδες μικρός τον πατέρα σου να μπανιάρεται στη σκάφη και έπαθες ψυχολογικό;
Ο Τόλκιν δεν επινόησε το fantasy. Το εξευτέλισε.
Έφτασα μέχρι τη σελίδα 200. Τι έγινε μέχρι τότε; Θα σας πω. Κάτι κοντοί περπατάνε, μιλάνε, και τρώνε ψωμί.
Επειδή αρέσει σε «όλους», δεν πάει να πει ότι είναι καλό. Τέλος.
Είναι βασισμένο στην ομώνυμη κινηματογραφική τριλογία, αλλά ο τύπος πήρε πολλές ελευθερίες.
Δεν μου είπε κάτι, δεν ήταν για μένα, διαβάζω μόνο κανονικά βιβλία, όχι πειραματική λογοτεχνία για τύπους που περπατάνε και μιλάνε σαν τον Μπέκετ πιωμένο.
Άκουσα μία ηχητική διασκευή του βιβλίου στο αμάξι, και μου άρεσε πολύ. Λέω, μπράβο τους, πήραν μια ανοησία και την κάνανε να αξίζει. Τελικά άκουγα άλλο βιβλίο, lol!
Αν σας αρέσει να διαβάζετε τη Βίβλο, την Τορά ή τις Βέδες, διαβάστε αυτό το βιβλίο. Είναι περισσότερο βαρετό βέβαια, και ΔΕΝ θα σας αρέσει, αλλά μην το πείτε πουθενά γιατί όλοι ξέρουν πως έτσι κι αλλιώς είστε ο weirdo της γειτονιάς, οκέι;
Εμείς μουγκρίζουμε έτσι και χτυπήσουμε το δάχτυλό μας στο τραπέζι, και ο άλλος πεθαίνει, τον έχουν σφάξει ξέρω γω, και μιλάει ΕΠΙ ΠΕΝΤΕ ΣΕΛΙΔΕΣσαν την Ιουλιέτα που πήρε το φαρμάκι.
Πολύ ωραίες οι περιγραφές για κάτι απίθανες ανθυπολεπτομέρειες, τόσο ενδιαφέρουσες που θέλεις να πάρεις ένα γυαλόχαρτο και ν’ αρχίσεις να τρίβεις τη μούρη σου.
Στο βιβλίο του «Αντιπαθητικές λέξεις» ο συγγραφέας πετάει μέσα σε ένα καλάθι λέξεις που περιέγραψαν ιδέες κατά τα έτη 2015-2019, την περίοδο της μεγάλης διαπραγμάτευσης.
Διαβάστε ένα κεφάλαιο που υπογράφει ο Omar El Akkad από το βιβλίο «Ο κόσμος όπως τον ξέραμε: Αναφορές από ένα κλίμα που αλλάζει», σε επιμέλεια των Amy Brady και Tajja Isen
12°
