Δημήτρης Αθηνάκης: Γιατί η ποίηση είναι σημαντική

Γιατί η ποίηση είναι σημαντική; Η ποίηση δεν είναι αυταξία για να είναι σημαντική, κι ούτε, νομίζω, είναι σημαντική έτσι γενικώς. Είναι σημαντική, αν υπάρχουν σημαντικοί ποιητές.

Αν οι ποιητές έχουν κύρος και αναγνώριση, είναι, νομίζω, από κεκτημένη ταχύτητα. Διαχρονικά, θεωρούμε τους ποιητές κάτι «άλλο», μόνο και μόνο επειδή δεν τους διαβάζουμε τελικώς. Εξού και δεν θεωρώ ότι έχουν αναγνώριση, κάτι που επιτείνεται από το κοινό που δεν τους αγοράζει. Εξάλλου, οι ποιητές είναι περισσότεροι από τους αναγνώστες ποίησης· αυτό μάλιστα δεν φαίνεται μόνον από τις πωλήσεις· φαίνεται και από τα ίδια τα ποιήματα, την πλειονότητά τους δηλαδή, που είναι αναμάσημα· κάτι που δείχνει πως ούτε οι ίδιοι οι ποιητές διαβάζουν ποίηση.

Τι είναι ποίηση για μένα; Είναι κάτι που «συμβαίνει». Άλλος γεμίζει τον χρόνο του παίζοντας μπάλα, άλλος γράφοντας... Είναι κάτι «τυχαίο». Αν όμως πρέπει οπωσδήποτε να απαντήσω κάτι πιο... ποιητικό, τότε θα έλεγα ότι ποίηση είναι η ανάγνωση ποίησης, ο λόγος δηλαδή να υπάρχει η ποίηση.

Όσον αφορά την έμπνευση και τα ερεθίσματα, υπάρχει αυτό το ωραίο κλισέ: πρώτα ζούμε, μετά γράφουμε. Και, προσωπικά, γράφω σπανίως, αν τύχει, αν ζήσω, αν μπορέσω.

 

Ποίημα του Δημήτρη Αθηνάκη από τη συλλογή «Φτηνό κρεβάτι», εκδ. Πόλις 2018

«μπαμπάς»
...τότε που για μια στιγμή η ανία της ζωής
δίνει τη θέση της στον πόνο της ύπαρξης
Samuel Beckett
«Proust»

— και πάλι βγήκα ο ηττημένος
πάλι φάνηκα ο ηττημένος
πάντα εγώ ο ηττημένος
αλλά ρε μπαμπά εσύ γιατί δεν παίρνεις θέση
είσαι με το γιο σου ή με τον ηττημένο;
―πώς με βλέπεις σήμερα;―
διότι εγώ σε αποκαλώ μπαμπά
κι εσύ με λες Δημήτρη
και δεν ξέρω αν αυτό το όνομα είναι για το γιο σου
ή για τον ηττημένο
―ακόμα δεν παίρνεις θέση
μονάχα διασώζεις―
κι εδώ κερδίζει πόντο ο ηττημένος
και προηγείται στην καρδιά σου
―κανείς δε θέλει το γιο του να λυπάται―

μπαμπά να ξέρεις
―να αυτά βαριέμαι τώρα―
ότι έχασα
αλλά δε χάθηκα

έπαθα τις τέσσερις πράξεις της αριθμητικής
τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα
τα έντεκα εωθινά δοξαστικά
τα δεκαοκτώ του χρόνια
―κι όλα αυτά για μια Ακολουθία Φιμπονάτσι
για ένα τείχος των δακρύων
για δυο στεγνά κάπου σε θυμάμαι εσένα―
αλλά δε χάθηκα

και ότι
αυτό το ποίημα γράφτηκε στη συνταγή του ψυχιάτρου
ανάμεσα στον ΑΜΚΑ μου
και στα λεξοτανίλ
γιατί ποτέ δεν είπα σαγαπώ
μου είπαν

---

Δημήτρης Αθηνάκης - βιογραφικό

Ο Δημήτρης Αθηνάκης γεννήθηκε στη Δράμα το 1981. Σπούδασε κοινωνική θεολογία, φιλοσοφία και φιλοσοφία της επιστήμης στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και το Άμστερνταμ. Από το 2006, έχει επιμεληθεί και διορθώσει περισσότερα από 150 βιβλία όλων των ειδών, με έμφαση στη λογοτεχνία, για εκδοτικούς οίκους και συγκροτήματα Τύπου. Έχει μεταφράσει λογοτεχνία, κυρίως από τα αγγλικά και λιγότερο από τα γαλλικά και τα γερμανικά. Έχει ασχοληθεί με την κριτική λογοτεχνίας σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ σήμερα εργάζεται ως υπεύθυνος Επικοινωνίας του Προγράμματος Πιλοτικής Αναβάθμισης του Εμπορικού Τριγώνου του Δήμου Αθηναίων. Το Φτηνό κρεβάτι είναι η τέταρτη συλλογή του, ενώ ποιήματα και κριτικές του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες, για ανθολογίες και περιοδικά.