Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης - 21 Μαρτίου 2022: Η ποιήτρια Μυρσίνη Γκανά γράφει στην ATHENS VOICE.
Η ποίηση στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται σταθερά με τρόπο αντιφατικό, σχεδόν αλλοπρόσαλλο. Από τη μια μεριά, οι περισσότεροι νιώθουν απέναντί της έναν βαθύ σεβασμό, δέος ακόμα θα έλεγε κανείς, πράγμα που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα δύο βραβεία Νομπέλ. Από την άλλη, οι ποιητές έχουν παρουσιαστεί συχνά ως άτομα γελοία, αιθεροβάμονες, γενικώς μη φυσιολογικοί άνθρωποι, αρκεί να σκεφτούμε την εικόνα του «ποιητή-φανφάρα».
Από τη μια μεριά στο σχολείο μαθαίνουμε να αναζητούμε τη μία και μοναδική σωστή απάντηση για το τι θέλει να πει ο ποιητής, βλέπουμε το ποίημα σαν έναν ακατανόητο γρίφο που καλούμαστε να λύσουμε χωρίς να βρίσκουμε κιόλας ότι αυτό έχει κάποια αξία για τη δική μας ζωή, η ποίηση γίνεται κάτι δύσκολο, απρόσιτο. Από την άλλη, δυσκολεύομαι να σκεφτώ μια άλλη χώρα όπου η ποίηση να έχει τόσο πολύ μελοποιηθεί και τραγουδηθεί από τα χείλη όλων. Πράγμα που σημαίνει ότι, δεν μπορεί, την καταλαβαίνουμε, απλώς την ώρα που την τραγουδάμε δεν την σκεφτόμαστε σαν την τρομακτική ποίηση στις σελίδες των σχολικών βιβλίων.
Από τη μια μεριά αυτοί που γράφουν ποίηση είναι πάρα πολλοί. Από την άλλη, αυτοί που την διαβάζουν, ελάχιστοι, συγκριτικά.
Αυτό που συμβαίνει όμως όταν τελικά αρχίζουμε να την διαβάζουμε, είναι ότι βρίσκουμε ένα καταφύγιο, μια παρηγοριά, μια βαθύτερη σύνδεση με τον κόσμο, παύουμε να είμαστε μόνοι. Δεν είναι απαραίτητο να μας αρέσουν όλα όσα στο σχολείο μας έμαθαν ότι θα έπρεπε να μας αρέσουν. Το βέβαιο είναι ότι κάπου υπάρχουν ποιητές που γράφουν για μας, που οι λέξεις τους μας προκαλούν ανάταση, πνευματική και ψυχική, μας ηλεκτρίζουν, μας βασανίζουν, μας βουλιάζουν και μας ανυψώνουν, δημιουργούν νέες συνάψεις στον εγκέφαλό μας, μας προσφέρουν μια βαθιά χαρά. Αρκεί να τους αναζητήσουμε.
Ποίημα της Μυρσίνης Γκανά
Πού βρίσκεται η πηγή της ποίησης;
Πρέπει ν' ανέβεις; Να κατέβεις;
Να σκάψεις λάσπη, χώμα, θάλασσες;
Ν' ανοίξεις στο βουνό το μέσα
σήραγγες;
Να φας με κουταλάκι του καφέ
το αίμα σου;
Να περπατάς μερόνυχτα
λειώνοντας
παπούτσια χάρτινα, πάνινα, σιδερένια;
Πρέπει μήπως με μια τσάπα να χτυπάς
μελετημένα;
Να βάζεις, να βγάζεις, να μετακινείς,
γράμματα, φθόγγους, λέξεις,
άναρθρες κραυγές;
Ή μήπως να κάνεις τη ζωή σου
όπως όπως
έτσι κι έτσι
φυσώντας που και που μ' ένα καλάμι
τη θράκα για να μη σβήσει εντελώς
ώσπου να βράσει το νερό
κι αρχίσουνε να σκάνε φυσαλίδες;
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών και Πολιτιστική Διαχείριση στις Βρυξέλλες. Εργάζεται ως μεταφράστρια. Η πρώτη της ποιητική συλλογή «Τα πέρα μέρη» τιμήθηκε με το βραβείο κοινού Public και με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου στην ποίηση του περιοδικού Αναγνώστης. Έλαβε το ειδικό βραβείο Public Τιμώμενης χώρας: Μεγάλη Βρετανία, για τη μετάφραση της ποιητικής σύνθεσης της Άλις Όσβαλντ «Μνημείο πεσόντων». Είναι στη Βραχεία Λίστα των υποψηφίων για το Κρατικό Βραβείο Ποίησης.
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
«Προσπάθησα να γράψω ένα ποίημα που δεν παραιτείται, δεν παραδίδεται, δεν σηκώνει αμαχητί τα χέρια ψηλά, δεν το βάζει στα πόδια μπροστά στην αγριάδα και τη σκληρότητα της ζωής και της εποχής»
13°
