Αναγνώστης με αιτία: Ο Άρης Σφακιανάκης γράφει για το βιβλίο «Χώρα του χιονιού» του Γιασουνάρι Καβαμπάτα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Ναι! Επιτέλους κυκλοφόρησε ξανά. Το περίμενα εδώ και καιρό. Είχα φάει τ’ αυτιά του εκδότη να το ζητάω. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία και το έχω κάνει κάμποσες φορές δώρο – ίσως περισσότερο από κάθε άλλο βιβλίο που ερωτεύτηκα και θεώρησα ότι όφειλε να το διαβάσει και κάθε πλάσμα που πλησίασε κάποια στιγμή τη ζωή μου.
Η «Χώρα του χιονιού», του Γιασουνάρι Καβαμπάτα, σε ιδιαίτερη μετάφραση του Γιώργου Λεωτσάκου. Θέλω να μοιραστώ εδώ τη χαρά μου με τους αναγνώστες της Athens Voice ελπίζοντας να τους ωθήσω ως το κοντινότερο βιβλιοπωλείο, γιατί τι πιο ωραίο από το να μοιράζεσαι όμορφα πράγματα; Αντιλαμβάνομαι ότι ακούγομαι υπερβολικός, ίσως μάλιστα κοινότοπος στον ενθουσιασμό μου, κάτι που ίσως λειτουργήσει ανάποδα σε κείνον που θα πιάσει στα χέρια του αυτό το μυθιστόρημα που αφηγείται με την απόκοσμη λεπτότητα που απαιτεί η ιαπωνική ψυχή την ιστορία ενός έρωτα στα χιονισμένα βουνά της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου.
Ο Γιασουνάρι Καβαμπάτα ήταν ο πρώτος Ιάπων που κέρδισε το Νόμπελ λογοτεχνίας κι ένας από τη μακριά σειρά των ομοεθνών του συγγραφέων που αυτοκτόνησε. Να ήταν άραγε αυτό το άλμα στο επέκεινα που με έλκυσε κοντά του; Να είναι τυχαίο που κι ο έτερος Ιάπων που αγαπώ ως συγγραφέα, ο Μισίμα, προτίμησε να απέλθει του μάταιου τούτου κόσμου με τον παραδοσιακό τρόπο αυτοχειρίας των Ιαπώνων, το σεπούκου, γνωστό και ως χαρακίρι;
Οι Ιάπωνες –και δεν το διαπίστωσα μόνο στο ταξίδι μου εκεί, ένα ταξίδι που θεωρώ ως το σημαντικότερο του βίου μου–, οι Ιάπωνες σε κάθε μορφή τέχνης τους εμφανίζουν μια ξεχωριστή αγάπη για την ομορφιά αλλά και για την ενατένιση του αόρατου. Το αόρατο, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, βρίσκεται στην άλλη πλευρά του καθρέφτη που κοιτάζεται η ομορφιά. Μ’ άλλα λόγια ο θάνατος, αυτό το απείκασμα του ορατού, μπορεί ενίοτε να κηλιδώνει την ομορφιά, όμως δεν είναι παρά το κατώφλι για κόσμους άλλους που τα γήινα μάτια μας δεν έχουν τη δύναμη –ή τη δυνατότητα– να αντικρίσουν χωρίς να βλαφτούν ολοσχερώς.
Όταν σε εκείνο το ταξίδι μου στην Ιαπωνία είχα μπει σ’ ένα τοπικό ζαχαροπλαστείο, είχα καθηλωθεί από την ομορφιά των γλυκισμάτων. Η καλαισθησία του ζαχαροπλάστη είχε παράξει έργα τέχνης. Χωρίς να είναι γλυκά στην ουσία τους, εμφάνιζαν τέτοια ομορφιά στη μορφή τους που ήθελες με κάθε τρόπο να τα εγκιβωτίσεις στην ύπαρξή σου τρώγοντάς τα.
Έτσι κι ο ήρωας του Καβαμπάτα, ο Σιμαμούρα, αστός του Τόκιο, περνάει κάθε χρόνο μερικές μέρες στη χώρα του χιονιού, στα βουνά της επαρχίας, όπου έχει γνωρίσει μια νεαρή γκέισα, την Κομάκο. Κατασπαράσσοντας την ομορφιά της νεαρής γκέισας μεταμορφώνεται ο ίδιος σε κάτι όμορφο. Το δυστύχημα είναι ότι η Κομάκο τον ερωτεύεται ενώ εκείνος ταλαντεύεται ανάμεσα σ’ εκείνην και μια άλλη κοπέλα που γνωρίζει στο τρένο που τον οδηγεί στις θερμές πηγές των βουνών. Ποια θα κατισχύσει στην ψυχή του Σιμαμούρα;
Το μυθιστόρημα ξετυλίγεται σε ένα μαγικό τοπίο εκπληκτικής ομορφιάς που καλύπτει το χιόνι – όχι ασφαλώς το ίδιο χιόνι που έπνιξε τα βόρεια προάστια της Αθήνας.
Θα μπορούσε η εικονική πραγματικότητα να είναι μια μορφή αυθεντικής πραγματικότητας; Μήπως ζούμε ήδη σε μια προσομοίωση που έχει δημιουργηθεί από κάποια τεχνητή νοημοσύνη; Τι μας είπε ο συγγραφέας
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
