Ηλίας Ευθυμιόπουλος «Ποιήματα»: Ακατοίκητα τοπία

ΑΚΑΤΟΙΚΗΤΑ ΤΟΠΙΑ  
Ζω σε μια χώρα όπου η πέτρα θριαμβεύει πάνω στο γρασίδι  
Κοράκια με ξυπνούν καγχάζοντας στις κορφές των δέντρων  
Ζω πλάι σε ανθρώπους που τρώνε ψέματα  
Ζω σε ταράτσες που στεγνώνουν παλιωμένα εσώρουχα 
Ζω σε ένα λάθος γύρω μου – αρχαία στάμνα δίχως στόμα – βάτραχος ανάποδος, νεκρός 
Γυμνή λεπίδα στο στήθος του χειμώνα  
Ένας ήλιος κουρασμένος αποκοιμίζει τα χωριά μου 
Και επιμένω στον καπνό  
Και συνεχίζω να μιλάω  
Και η πληγή δεν λέει να κλείσει  
Τα χωράφια μου θέλουν νερό  
Αλλά δεν υπάρχει φως στις καλαμιές  
Ζω με ανθρώπους που δεν ζουν μαζί  
Τα άνθη της χαράς μαραίνονται κάτω από τόση ξηρασία  
Ζω σε μια κραυγή που δεν μπορεί πλέον να τρυπήσει  
Τα τείχη των απολιθωμάτων που συνωθούνται  
στην αποξηραμένη λίμνη.  
Βρίσκω τα βήματά μου στην καλύβα 
Μια βροχή από σκουριασμένα  τάληρα με μαστιγώνει 
Η χώρα όπου μένω είναι μάρμαρο κάτω απ' το χώμα 
Μπαίνει στις φλέβες σαν φτηνό κρασί 
Με ακυρώνει, όπως οι φωτιές του φθινοπώρου   
Που καιν' για λίγο τα χαμόκλαδα και χάνονται. 

Διαβάστε περισσότερα για τον συγγραφέα και το βιβλίο εδώ