«Η ανακάλυψη των σωμάτων» από τον Πιερ Ντυκροζέ

Έβλεπα μια σειρά πρόσφατα στο Νέτφλιξ με τίτλο «Midnight mass». Επτά επεισόδια στέρεης αφηγηματικής δομής με θέμα την αναζήτηση της αιώνιας νιότης, τη θέωση και το άλμα της πίστης που απαιτείται.

Κάποτε αναζητείτο η πηγή της αθανασίας. Όμως τι να την κάνεις την αθανασία αν είσαι ένα ετοιμόρροπο μορμολύκειο, βάρος στους συγγενείς σου και επονείδιστος κυρίως στον εαυτό σου; Οπότε, για την ώρα ξεχνάμε την αθανασία – πρώτα πρέπει να φροντίσουμε για την αιώνια, αειθαλή, ακατάπαυστη νιότη.

Αυτό το επίμοχθο έργο έχει ανατεθεί προς το παρόν στους πλαστικούς χειρουργούς, τους γιόγκι και τα καταστήματα υγιεινής διατροφής. Ωστόσο, στο μυθιστόρημα του σαραντάρη Γάλλου Πιερ Ντυκροζέ, την εσαεί νιότη επιχειρεί να κατακτήσει και μια δράκα ακριβοθώρητων και άκρως πλούσιων ανθρώπων του πλανήτη. Ανθρώπων που ξεχωρίζουν για την επιχειρηματική τους ευφυΐα στην ξακουστή πλέον κοιλάδα Σίλικον. Είναι εκείνοι που γνωρίζουμε όλοι, ο Μαρκ Ζούκεμπεργκ, ο Έλον Μασκ, ο δικός μας Μπέζος. Έχουν το χρήμα, έχουν τη θέληση, έχουν το Δίκτυο. Θα τα καταφέρουν;

Από την άλλη –γιατί πάντα υπάρχει μια άλλη πλευρά– υψώνεται το χαμερπές είδος των χάκερς. Εκείνων που αμφισβητούν την εξουσία του μεγιστάνα, που επιδίδονται σε λογής δολιοφθορές σαμποτάροντας κυβερνητικές σελίδες, που βλέπουν τον εαυτό τους σαν ένα είδος Ρομπέν των δασών (αν και, βέβαια, προτιμούν τη φιγούρα του Γκάι Φοκς στις εμφανίσεις τους, ξέρετε, εκείνον τον τύπο που πήγε να βάλει φωτιά στα θεμέλια του πύργου του Λονδίνου). Οι χάκερς είναι τα τρωκτικά του δικτύου. Κυκλοφορούν ανενόχλητα στις υπόγειες στοές του, μασουλάνε τα καλώδια και ρυπαίνουν τα ευαίσθητα δεδομένα του. Είναι άραγε οι θεματοφύλακες των βιβλίων, όπως στο Φαρενάιτ 451, του Ρέι Μπράντμπερι. Ή μήπως είναι εκείνοι που από κάποιο αδιέξοδο στις νευρωνικές τους συνάψεις, ένα στρίψιμο της βίδας, αναζητούν την αποκάλυψη του Ιωάννη στον Έβδομο Άγγελο του Ευαγγελίου;

Το μυθιστόρημα του Ντυκροζέ, Η ανακάλυψη των σωμάτων, είναι μια ακόμη ανακάλυψη των εκδόσεων Πόλις. Και μια εξαιρετική μεταφραστική δουλειά από τον Δημήτρη Δημακόπουλο. Τελικά, ποια είναι τα σώματα που ανακαλύπτουν οι ήρωες του Ντυκροζέ στην αέναη αναζήτηση που κάνουν; Προφανώς τα ίδια τα ένυλα σώματά τους. Η ενασχόληση με το διαδίκτυο, με τους κόσμους του Μάτριξ, με τις κυματοσειρές και τους αλγόριθμους, με τις συμπαντικές πτυχώσεις και κβαντικές ανισσοροπίες σε κάνει να ξεχνάς την επιδερμίδα σου. Η οποία γίνεται το Ελντοράντο σου.

Βέβαια, αυτά είναι ψιλά γράμματα σε καθεστώτα τύπου Μεξικό όπου οι φοιτητές εξεγείρονται για απλά πράγματα κι η κυβέρνηση απαντά με εξίσου απλές σφαίρες. Ωστόσο, όπως και στον κυβερνοχώρο, έτσι και στην ταπεινή μας Γη, όλα συνδέονται. Ο νεαρός καθηγητής που διαφεύγει του τρόμου που επικρατεί στην πατρίδα του θα συναντήσει αργότερα μια όμορφη Γαλλιδούλα που είναι εξπέρ στη γήρανση των κυττάρων και στην τελομεράση. Φυσικά, για να μη χαλάσει η ποσόστωση του political correct, θα υπάρξει και μια fluid gender στο μυθιστόρημα, ο, η, το Λιν (ο εξωτισμός πάνω απ’ όλα).

«Η μυθοπλασία», διαβάζουμε, «είναι το μοναδικό μέσο που μπορεί να μας επιτρέψει, ενδεχομένως, να βρούμε μια άκρη…»

Θα συμφωνήσω.