Ηλίας Ευθυμιόπουλος «Ποιήματα»: Ερωτικό

ΕΡΩΤΙΚΟ  
Τα μάτια σου παράθυρα κι εγώ στο φως χαμένος   
Δεν μπορώ ούτε να ψάξω, κάπου να φτάσω, πουθενά  
Κι έτσι γυρίζω σε βαθύ πηγάδι 
Εκεί που δεν υπάρχει πια ουρανός, μη ψίθυρος, μη φόβος 
Θέλω να σκοτεινιάσω μέσα στη σιωπή  
Πάνω σε μάρμαρο που ήταν κάποτε πουλί 
Ανάσα, φλόγα, κρύσταλλο, αγέρας, χαραμάδα 
*
Πού είν’ η χαρά που άπλωνε σαν φρέσκο χαμομήλι   
Το βλέμμα που αφηνότανε ανύποπτο στην όραση  
Πως ανατέλλει στο βουβό βυθό σου ένα κοχύλι 
Και η αγάπη που άναβε, μονάχα μ’ένα κλικ  
Mε εικόνες ολογράμματα,  
Κύματα και σπινθηρισμούς σε αυτόφωτες οθόνες  
Τότε που υπήρχε οδός διαφυγής  
Σε ράγες π’ ανεμίζαν ανεμώνες  
Γλυκό νερό αρχαίας πηγής,  
Ψηλά πλατάνια με φτερά. Στους πλαταμώνες.  
*
Δεν ξέρω κάτι άλλο να σου πω, 
Που πάνε οι στίχοι δηλαδή αν ρωτάς, 
Άνθος καμμένο  του δέντρου της φωτιάς 
Τώρα είμαι μόλις λίγο πριν από το πριν 
Δεν είχαμε ακόμη γεννηθεί, είμασταν πάλι εδώ, χωρίς το ρήμα  
Χείλια με δίχως αναστεναγμό,  
Θάλασσα βυθισμένων οριζόντων. 
*
Να όμως που ο ήλιος σώνεται κι η μέρα χαμηλώνει  
Αιώνας τώρα πάνω μας οι ώρες. 

Διαβάστε περισσότερα για τον συγγραφέα και το βιβλίο εδώ