Η χρονιά τελειώνει, αλλά όχι οι αναγνώσεις του 2021
Διάβασα ένα σωρό βιβλία, μερικά τα έχω αρχίσει και θα τα ολοκληρώσω, άλλα ίσως να τα εγκαταλείψω. Μερικά από όσα πήρα στα χέρια μου φέτος και μου φάνηκαν διαβαστερά είναι τα παρακάτω
Βιβλία στο κομοδίνο: 14 βιβλία που αγοράσαμε φέτος και τα διαβάσαμε κατευθείαν
«Η τυχερή μέρα του Γκούντερ Νόιμαν», του Χρήστου Ντεκίδη: ένα περιπετειώδες πολυσέλιδο μυθιστόρημα: η ιστορία εκτυλίσσεται στην Αφρική, στην Αμβέρσα και στην Ελβετία (εκδ. Κέδρος).
«Μνήμα βαθύ, η ιστορία του Ελληνισμού» του Στέλιου Παρασκευόπουλου: επίκαιρο λόγω των 200 χρόνων αλλά και λόγω των διάφορων υπερβολών που ακούστηκαν στον δημόσιο διάλογο (εκδ. Σιδέρη).
«61 μαθήματα καθημερινής ζωής από τους Στωικούς» του Μαξ Έξελμαν: μια απλή, σταράτη και ευχάριστη εισαγωγή στη στωική φιλοσοφία (εκδ. Πατάκη). Το βιβλίο έχει εκδοθεί εδώ και κάμποσα χρόνια και έχει γίνει μπεστ-σέλερ, αλλά εγώ το πέτυχα στην ανατύπωση.
«Multiball, οκτώ κείμενα για το φλίππερ», σε επιμέλεια του Κώστα Καλφόπουλου που μου προκάλεσε την επιθυμία να ξανακούσω τους Who (εκδ. Αλεξάνδρεια).
«Μην πυροβολείτε την Ευρώπη, γιατί είναι απαραίτητη η Ευρωπαϊκή Ένωση» του πρώην υφυπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Κούρκουλα. Μια σύντομη απολογία της ευρωπαϊκής δημοκρατίας που θα έπρεπε να διαβάσουμε όλοι (εκδ. Επίμετρο).
«Το αιώνιο καλοκαίρι» του Θάνου Γιαννούδη, ενός νέου ποιητή και οικολόγου με φρέσκια φωνή που δοκιμάζει την πεζογραφική αφήγηση (εκδ. Βακχικόν).
«Η πολιτική ως κάλεσμα και επάγγελμα» του Μαξ Βέμπερ, από τις υπέροχες εκδόσεις Δώμα (έχω αγοράσει επίσης, αλλά δεν έχω αρχίσει, το «Έρως ο γλυκόπικρος» της Αν Κάρσον και «Το όργιο» του Τζων Φάντε των ίδιων εκδόσεων.)
«Ο Λαγός επιστρέφει» του Τζον Απντάικ: o Χάρι Άνγκστρομ δεν φαίνεται να βγάζει νόημα από τον κόσμο που τον περιβάλλει στην Αμερική της δεκαετίας του 1960. Έχει προηγηθεί το «Τρέχα Λαγέ», από τις εκδόσεις Οξύ-Brainfood. Ο Απντάικ και ο Φίλιπ Ροθ είναι, για μένα, οι μεγαλύτεροι Αμερικανοί συγγραφείς του 20ού αιώνα.
«Τα σταφύλια της οργής» του Τζον Στάινμπεκ. Έχω δει την κινηματογραφική μεταφορά σε σκηνοθεσία Τζον Φορντ αλλά, ντρέπομαι που το λέω, δεν έχω διαβάσει ακόμα το βιβλίο (εκδ. Παπαδόπουλος). Κι αυτό είναι παλιότερη έκδοση αλλά το απέκτησα μέσα στο 2021.
«Θάνατος στα σύννεφα» της Άγκαθα Κρίστι, μια ιστορία με τον Ηρακλή Πουαρώ (εκδ. Ψυχογιός).
«Συγγενής» της Καρολίνας Μέρμηγκα, γνωστής από τον «Έλληνα γιατρό» (εκδ. Μελάνι).
«Τζον Μέιναρντ Κέυνς Οικονομολόγος, Φιλόσοφος, Πολιτικός», του Ράινχαρτ Μπλόμερτ. Η βιογραφία ενός μεγάλου στοχαστή που επηρέασε την οργάνωση της παγκόσμιας οικονομίας και συνέβαλε στη δημιουργία της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας.
«Οι νέοι τζιχαντιστές» του Πέτερ Νόιμαν εκδόθηκε το 2016 αλλά εγώ το άρχισα φέτος και σχεδόν το έχω τελειώσει, έχοντας μάθει πολλά για την ισλαμική τρομοκρατία. Ο Νόιμαν είναι ειδήμονας στα ζητήματα της τρομοκρατίας: ξεκινάει από τους Weathermen της δεκαετίας του 1970 και φτάνει στο Ισλαμικό Κράτος (εκδ. Διάμετρος).
«Το ξίφος και το σαρίκι, μέχρι πού θα φτάσει η Τουρκία;» του Ζαν-Φρανσουά Κολοζιμό. Εδώ υπάρχουν πολλά να σκεφτεί κανείς: Πώς θα αντιμετωπίσουμε τον Ερντογάν ως πρωταθλητή του πολιτικού ισλάμ που προκαλεί τις ΗΠΑ, ανταγωνίζεται τη Ρωσία, εκβιάζει την Ευρώπη, καλύπτει το ISIS, καταδιώκει τους Κούρδους, στέλνει μισθοφόρους στη Λιβύη, πολεμάει τους Αρμένιους ώστε να στεφθεί ηγέτης της ισλαμικής διεθνούς; (από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις)
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
«Προσπάθησα να γράψω ένα ποίημα που δεν παραιτείται, δεν παραδίδεται, δεν σηκώνει αμαχητί τα χέρια ψηλά, δεν το βάζει στα πόδια μπροστά στην αγριάδα και τη σκληρότητα της ζωής και της εποχής»
8°
