Tzef: Το ποια είμαι είναι μέσα στο βιβλίο μου

Η Tzef είναι γυναίκα. Σε ένα non binary κόσμο δεν θα χρειαζόταν να αρχίσω έτσι το κείμενο της συνέντευξής μας. Ούτε θα την είχα ρωτήσει τόσες φορές να μου εξηγήσει τον όρο, πώς εκείνη το εννοεί. Γιατί κι οι λέξεις θέλουν δουλειά, όταν πάνε να μας συστήσουν. Είναι άλλωστε κι ο τίτλος του βιβλίου της «Από την Κόρινθο στο non binary», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδ. AthensVoice books. Θα σας πω εγώ πώς το κατάλαβα. Ή μάλλον θα το αφήσω να φανεί από την αφήγηση της συζήτησής μας που κράτησε τρεις ώρες και δεν είχε την τυπική μορφή ερώτησης απάντησης.

Όταν πήγα εκείνο το μεσημέρι στο ζεστό, φιλόξενο σπίτι της Tzef Montana δεν είχα καμία απορία. Είχα επιμεληθεί γλωσσικά το βιβλίο της, είχα βουτήξει 2-3 φορές στον κόσμο της, όπως τον περιγράφει, κι ένιωθα μια οικειότητα – είχα έρθει σε έναν άνθρωπο που ήξερα τα πιο ενδόμυχα μυστικά του μαζί με τα γεγονότα μιας πολύ ενδιαφέρουσας ζωής. Μέσα από εκείνη, όμως, ένιωθα μια παραπάνω οικειότητα και για έναν ολόκληρο κόσμο που αφορά όσους γεννιούνται χωρίς να μπορούν να πουν την αυτονόητη πρόταση που μας προσδιορίζει πρώτα από όλα: Είμαι άντρας. Είμαι γυναίκα. Δεν είχα απορία, ούτε είχα ανάγκη να τη ρωτήσω αν θα της απευθύνομαι στο θηλυκό ή το αρσενικό, τον; την; όπως τη ρωτάνε όλη την ώρα.

«Και να μπερδεύεσαι ανθρώπινο είναι, δεν ζούμε σε μια κοινωνία που είναι εκπαιδευμένη να το καταλαβαίνει. Το ότι γεννήθηκα σε ανδρικό σώμα δεν είναι άλλωστε κάτι που δεν γνωρίζω. Δεν γίνεται να αυτοπροσδιοριστείς, αν δεν έχεις αποδεχθεί την ίδια σου τη φύση. Αλλά εδώ μιλάμε για τις ζωές μας στην κοινωνία που ζούμε όλοι μαζί». 

«Με όλα τα πράγματα έχω χιούμορ, δεν γίνεται χωρίς, οι άνθρωποι που έχουν πονέσει αποκτούν μαύρο χιούμορ, είναι ένας δείκτης ευφυΐας. Κι εγώ τώρα θα σου πω, κι ο θάνατος μέσα στη ζωή είναι, και σου το λέω ανάλαφρα, γιατί πραγματικά έχω συμφιλιωθεί με τον θάνατο κι αυτό είναι ένα κομμάτι της δύναμής μου. Γιατί έτσι καταλαβαίνεις καλύτερα τον χρόνο που είσαι στη ζωή και μένεις στην ουσία, τι θες να αφήσεις πίσω. Άσε που αν δεν τον κάνεις φίλο σου τον θάνατο, θα τον έχεις πίσω σου ή μπροστά σου…» (γελάει)

Έχει ξενυχτήσει, είναι με comfort ρούχα σπιτιού, μόνο 30 χρονών και έχει ζήσει ήδη τόσα πολλά. Είναι όμορφη, κι έχει αυτόν τον τρυφερό τρόπο που έχουν τα κορίτσια, ενσυναίσθηση. Την ενδιαφέρει να συνδεθούμε, θέλει να κερδίσει το έδαφος που έχω διανύσει εγώ με το βιβλίο της. Μου κάνει αδιάκριτες ερωτήσεις, από γυναίκα σε γυναίκα, της απαντάω. Μου αφηγείται ιστορίες για το ωραίο της σπίτι και την καταγωγή της. «Είμαι προνομιούχα» μου λέει και με εκπλήσσει, γιατί έχω στο μυαλό μου τις δυσκολίες ενός trans gender παιδιού που μεγάλωσε τη δεκαετία του ’90 σε μια επαρχιακή πόλη.

Μεγαλώνοντας τρανς

«Να το πιάσουμε από την αρχή, από τη σκοπιά του προνομίου; Οι γονείς μου είχανε λεφτά, αυτό το σπίτι το έχτισε ο πατέρας μου όταν ήρθε από την Αιθιοπία, ήταν πολιτικός μηχανικός του νεοπλουτικού κορινθιακού society. Σύνηθες για τα 70s, Έλληνας greek lover παντρεύεται Βελγίδα tour guide στην αρχαία Κόρινθο και κάνουν παιδιά: αυτό είμαι εγώ. Κουλτούρα αιθιοπική ο πατέρας, φλαμανδική η μάνα, στο σπίτι αυτό ζούσε η γιαγιά μου, ερχόταν όλο το σόι από την Αιθιοπία και έψηναν καφέ κάτω στο πάτωμα. Το μαύρο ήταν το αβησσυνέζικο κι η κουλτούρα τους αποικιοκρατική, ζούσαν με Ιταλούς, Γάλλους... Μία υπηρέτρια κάποια στιγμή κάπως… αλλά δεν μιλάμε για την Αβησσυνέζα ποτέ, ενώ ήταν όλοι μαύροι». Μόλις καταλαβαίνω από πού έρχονται τα τεράστια χείλη της που είναι τόσο αισθησιακά και από παιδάκι τραβούν τα μάτια... «Ναι! Είναι αφρικάνικα!».

Μου μιλάει για τη δύσκολη πλευρά του να μεγαλώνεις σαν πλουσιόπαιδο, για μια αγάπη εξουσιαστική μέσα στην οικογένεια με κανόνα το χρήμα. «Οι γονείς μου ήταν power couple, ο  πατέρας μου δήμαρχος της Κορίνθου, η μάνα μου Ceo μεγάλης ταξιδιωτικής εταιρίας, κι εμείς τα παιδιά ο άμαχος πληθυσμός σε έναν πόλεμο που μαθαίναμε τα όπλα του. Η λογική ήταν… φυλακιζόμαστε ψυχικά. Εγώ όμως ήμουν μια Κορίνθια ε; Οι φίλοι μου ήταν Κορίνθιοι, πήγα σε κορινθιακό σχολείο, οπότε όλα αυτά τα αποικιοκρατικά και τα βορειοευρωπαϊκά έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με το κορινθιακό μου ταπεραμέντο».

«Πάντα γνώριζα πως ήμουν τρανς και ήξερα ακριβώς τι είναι τρανς. Ότι είμαι θηλυκό που έχει γεννηθεί σε σώμα αγοριού, και ότι όλο αυτό που έπαιζε γύρω μου δεν με αφορούσε. Εγώ ήμουν εγώ, και το προστάτευα, δεν το διεκδικούσα  για πρακτικούς λόγους. Δηλαδή ένιωθα κορίτσι, ντυνόμουν σαν κορίτσι, οι άλλοι με έβλεπαν σαν κορίτσι, “κοριτσάκι μου, εσένα πώς σε λένε;”, και ήμουν σε φάση, έλα πάμε να το παίξουμε κάτι άλλο τώρα. Το έκρυβα για να μπορέσω να τα βγάλω πέρα, γιατί όταν βλέπεις πώς το διαχειρίζεται όλο αυτό η οικογένειά σου καταλαβαίνεις τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσεις και λες ωχ… την κάτσαμε τη βάρκα». 

Από μικρό παιδάκι: ρόλοι, ρόλοι, ρόλοι.... στο Λύκειο ήταν ο Tzef Ασημακόπουλος. «Δεν ήταν κι αυτός κανένα ταπεινό χαμομηλάκι, πολύ ισχυρή περσόνα, popular, πρόεδρος 15μελούς, είχε το στιλ Μέριλιν Μάνσον, Μπράιαν Μόλκο και Αβρίλ Λαβίν – υποκουλτούρα, άραζα με τους κάγκουρες στην πλατεία σε μια ισότιμη σχέση με τα αγόρια αλλά ως κορίτσι. Ναι, όλοι μου οι φίλοι ήξεραν πως είμαι θηλυκό, δεν είχα κανένα πρόβλημα, παιδιά λαϊκά, από χωριά…» Επειδή είχε καλοσύνη; Είναι κάτι που παρατηρώ γρήγορα στο σύντομο χρόνο που έχουμε συναναστραφεί, ξαφνιάζεται όταν της το λέω. «Ίσως... είναι ένας ρομαντικός τρόπος να το δεις, αλλά ναι, ήμουν καλό παιδί, δεν είχα ποτέ έπαρση, κι όλα τα παιδιά είχαμε τις περσόνες μας. Απλά η δική μου έπρεπε να είναι πιο σκληρή και καμιά φορά ερχόταν ως γκροτέσκ». 

Τη στενοχωρούσε; «Πάρα πολύ, ήταν η αχίλλειος πτέρνα μου…  μια τεράστια πληγή κολλημένη στο κούτελο και ο καθένας μπορούσε να σβήσει τσιγάρα πάνω της. Εγώ πονούσα και μέσα μου και έξω μου, και έβρισκα διεξόδους, είχα ένα σκουπόξυλο και ονειρευόμουν το Χόλιγουντ στο δωμάτιό μου, πήγαινα σινεμά, χρησιμοποιούσα τη φαντασία ως μηχανισμό άμυνας, έβρισκα ρόλους – μέχρι που βρήκα  τη Μοντάνα. Πανοπλίες ήταν, για να προστατέψω την ψυχή μου και την τρυφερότητά μου». 

Η (non binary) καριέρα στο Χόλιγουντ

Κάπου τo 2008, 17 χρονών πηγαίνει στο Λονδίνο να σπουδάσει Art Management σε ένα Business school, όπως μου λέει, και όχι σε Art school που ονειρευόταν. «Οι γονείς μου δεν στήριξαν την επιθυμία μου να γίνω καλλιτέχνης, με έστειλαν να σπουδάσω κάτι που δεν αγαπούσα, ήταν η ευκολία τους να είμαι μακριά και να μην είμαι trans. Κι εγώ εκπλήρωνα το όνειρο του πατέρα μου, straight αγόρι με μια κοπέλα, γνωστή τραγουδίστρια αργότερα, την οποία παντρεύτηκα και άρχισα να μανατζάρω δημιουργώντας τη δική της περσόνα». Μετά από 3,5 χρόνια πηγαίνουν μαζί στο Λος Άντζελες, κάνει ένα μεταπτυχιακό και ξεκινάει καριέρα στη μουσική βιομηχανία ως μάνατζερ διάσημων συγκροτημάτων όπως οι Slayer, «οι δισκογραφικές είναι full corporate, γιάπης σε γραφείο δηλαδή και μάλιστα σε ένα brutal και πολύ masculine περιβάλλον, σε πλήρη αντίφαση με τη φύση μου».

Εκεί, ακούγοντας Brtiney Spears στα ακουστικά του και αναρωτώμενος τι σχέση έχει με τη heavy metal σκηνή, έρχεται σε επαφή με σκηνοθέτες και φωτογράφους που της προτείνουν να συμμετέχει στα πρότζεκτ τους, «όπως εκείνο το βίντεο για την American Aparel». Είναι η πρώτη φορά που περνάει μπροστά στην κάμερα, φοράει τακούνια και μόνο ένα καλσόν και «περπατάει» για ένα από τα πιο γνωστά αμερικάνικα brands. Από τη μουσική βιομηχανία στο film industry, με ενδιάμεση στάση το modeling...

«Βέβαια, σκεφτόμουν πολύ για να είμαι απλώς ένα μοντέλο που το ντύνουν, το γδύνουν, το στήνουν. Αυτό που έκανα ήταν ένα είδος ακτιβισμού, non binary modeling, για αυτό και δεν δέχθηκα να συνεργαστώ με μεγάλα agency, γιατί δεν συναινούσα να με βάλουν στο ανδρικό ή στο γυναικείο board. Δεν με αφορούσε να αναπαράγω τα beauty standards τους, ήθελα να σπάσω τα στερεότυπα και να διεκδικήσω την ορατότητα για έναν κόσμο που ήταν ακόμα αόρατος».

Χωρίζει, έρχεται στην Ελλάδα και επιστρέφει ξανά στο Λος Άντζελες για να ξεκινήσει μια επιτυχημένη καριέρα ως Tzef Montana. Μαθαίνει πώς λειτουργεί ο κόσμος του θεάματος, το celebrity και το self marketing, συνεργάζεται με τον David LaChapelle, «από τους σημαντικότερους φωτογράφους της ποπ κουλτούρας, ο άνθρωπος πίσω από τα βίντεο κλιπς που καθιέρωσαν την ποπ αισθητική από τον Μάικλ Τζάκσον μέχρι τους Νιρβάνα, έμενα δίπλα του», αλλά και ως μουσικός μάνατζερ με είδωλα της ποπ σκηνής όπως Lady Gaga, Charli XCX, Sophie, κάνει διαφημίσεις για μεγάλα brands, εξώφυλλα στα περιοδικά όπως Vogue, Daze and Confused, Paper Magazine, περπατάει στο catwalk του New York Fashion Week, γίνεται το πρόσωπο της Cover Girl μαζί με τη Maye Musk (μητέρα του Elon Musk) και άλλα πολλά, που τα περιγράφει και στο βιβλίο.

Γίνεται έτσι κομμάτι ενός κύματος που σκάει το 2016 για τα trans και non binary άτομα από το ακαδημαϊκό περιβάλλον και αγκαλιάζεται από τα media – είναι η χρονιά που το αμερικάνικο δίκτυο Frontline βγάζει ένα ντοκιμαντέρ με τρανς τζέντερ παιδιά «Growing up trans», βγαίνει μια ειδική, πολύ σημαντική έκδοση του National Geographic «On the Gender Revolution», μαζί με ένα δίωρο ντοκιμαντέρ-οδηγό για γονείς και εκπαιδευτικούς για την έννοια του gender identity/ταυτότητας φύλου. Στον κόσμο της showbiz, ανάμεσα σε άλλα, η Caitlyn Jenner βγάζει την ιστορία της και γενικότερα ξεκινάει όλη αυτή η συζήτηση της ορατότητας των τρανς ατόμων.

«Δεν ήταν μόνο μια ανάγκη της αγοράς, τα θέματα αυτά είχαν κοινωνικό impact. Για να καταλάβεις, αυτό που κάνουμε εμείς τώρα, που το κάνουμε με μια αίσθηση κοινωνικής ευθύνης που ξεπερνάει το μάρκετινγκ ή το δικό μου πρόσωπο, είναι η συνέχεια αυτού του κύματος του οποίου υπήρξα μέρος, στη χώρα που γεννήθηκα, που με αφορά ουσιαστικά. Άλλωστε για αυτό έφυγα από την Αμερική». 

Για τη σχέση της με τη Sophie και τη ζωή τους, για τα live που τις αποθέωναν, τις καλές και τις κακές τους στιγμές μιλάει στο βιβλίο. «Όταν γύρισα στην Ελλάδα ήρθε μαζί μου, με κυνήγησε, εγώ όμως έκανα focus στη δουλειά μου και αυτή με κράτησε ζωντανή. Η Sophie τα είχε όλα, λεφτά, δόξα… είχε όμως ανάγκη από αγάπη, αυτό πήρε από μένα. Δεν είχε ωστόσο τα δικά μου εφόδια, την κατάπιαν η περσόνα της και τα ναρκωτικά. Με εκείνην είδα ποιον δρόμο θα μπορούσα να πάρω κι εγώ και τρόμαξα… δεν το αντέχω το σκοτάδι». Τον Γενάρη του 2021, όταν η είδηση του θανάτου της στην Αθήνα, κάπου στην Αχαρνών, γίνεται breaking news σε όλα τα διεθνή μέσα, έχουν χωρίσει. 

«Το τελευταίο κομμάτι της σχέση μας ήταν η πιο δύσκολη φάση της ζωής μου, το προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα να τη σώσω. Το λοκντάουν για μένα ήταν περίοδος αναστοχασμού. Έπρεπε να ξεπεράσω τη Σόφι, κι επιπλέον ένιωσα πως η ταυτότητα που υπερασπιζόμουν για μένα και για τους άλλους ήταν προς κατανάλωση, ότι δεν εστίαζα σε αυτό που με ενδιέφερε πραγματικά, δηλαδή να πω κάτι που να αγγίξει τον κόσμο. Πήρα λοιπόν τον χρόνο να σκεφτώ και να γράψω αυτό το βιβλίο, που ήταν τεράστια μου ανάγκη». Κάπου εκεί έρχεται και η ταινία “Dodo” του Πάνου Κούτρα, που θα προβληθεί την άνοιξη, και έπεται συνέχεια.

Ο φόβος της Ζάκι 

Επιστρέφουμε λίγο, στο ποια είναι. «Η Τζεφ Μοντάνα δεν είναι ένας ρόλος που έφτιαξα για να επιβιώσω στην επαρχία, ούτε για να τα πηγαίνω καλά με τον πατέρα μου, είμαι εγώ. Το deal που έχω είναι με την ATHENS VOICE δεν είναι με τον δήμαρχο της Κορίνθου, τέλειo δεν είναι; Και είμαι πάρα πολύ ευγνώμων που έχω αυτό το πολύ όμορφο σπίτι, που έχω ένα αυτοκίνητο, που δεν έχω προβλήματα οικονομικά, που έχω φίλους πραγματικούς και που μπορώ και δημιουργώ κάτι με σκοπό. Θέλω να είμαι χρήσιμη στην κοινωνία που ζω, αλλά το κάνω και για μένα, για να είναι το Τζεφάκι καλύτερα, πιο άνετη στην τρυφερότητά της. Είμαι ένα προνομιούχο παιδί, δεν το κρύβω, και δεν είναι κακό να έχουμε προνόμια, το θέμα είναι να κάνουμε σωστή χρήση τους. Για μένα αυτό είναι επιτυχία, και αν το καταφέρω, αλήθεια, είμαι πάρα πολύ ευγνώμων. Και να σου πω κάτι; Πάντα χαμογελούσα, από μικρό παιδάκι».

Της λέω ότι μοιάζει να μην έχει ανάγκη να μιλήσει για το τραύμα της, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ως τρανς άτομο, και μου εξηγεί ότι όχι, δεν έχει αυτή την ανάγκη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το τραύμα δεν υπάρχει. «Ο κίνδυνος εστιάζοντας μόνο εκεί είναι να το κάνουμε προϊόν προς κατανάλωση, και να φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι γκέτο και αποκλεισμούς. Το κοινό της Σόφι –και για αυτό σου είπα πως δεν μπορούσα να ταυτιστώ μαζί τους– είναι παιδιά που ήρθανε κοντά της γιατί είχανε ένα κοινό τραύμα, αλλά η σύνδεση μέσω τραύματος μπορεί να γίνει κάτι πολύ επικίνδυνο. Αντί να ψάχνουμε πώς θα προχωρήσουμε, εγκλωβιζόμαστε να μισούμε τους εαυτούς τους και να μισούμε και τους άλλους. Και ξέρεις γιατί; Γιατί έτσι μεγαλώνουμε...» 

(Κάνει μια παύση, με κοιτάει και ξεκινάει να μιλάει με ένταση στη φωνή της. Την πνίγει τώρα το δίκιο, ή μάλλον η αδικία)

«Ακούμε: “την ξεφτιλισμένη, την αδερφή, το τραβέλι, πεθαίνουν μόνοι τους και δυστυχισμένοι, θα καταντήσουν σαν ξεφωνισμένες, τα σκουπίδια, οι κολομπαράδες, δεν έχω τίποτα με αυτούς απλά δεν θα ’θελα να συμβεί στην οικογένειά μου, να μη βγει το παιδί μου πούστης και πρεζάκιας”. Πώς να μη βγάζεις μίσος αφού σε εκπαίδευσαν να σιχαίνεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό; Πρέπει συνεχώς να εξηγούμε πώς νιώθουμε και τι είμαστε σε ανθρώπους που δεν θα έρθουν ποτέ στη θέση μας γιατί δεν έχουν το βίωμα. Για αυτό πασχίζω αυτό να αλλάξει, γιατί είναι άδικο να μισούμε τους εαυτούς μας και να συντηρούμε αντιλήψεις που μας βγάζουνε σκουπίδια. Και δεν είναι ότι εγώ είμαι δυστυχισμένη ή τραυματισμένη… Μια χαρά είμαι με την πάρτη μου, είμαι πολύ καλά, περνάω καλά, νιώθω δυνατή και τυχερή και ευγνώμων… Η ζωή είναι ένα γέλιο και ένα δάκρυ, το έχω μάθει αυτό, αλλά πρέπει να αντιμετωπίζουμε κάθε φορά το κοινωνικό στίγμα, και να βλέπουμε ανθρώπους που δεν έχουν τη δύναμη να καταφέρουν πράγματα που καταφέραμε εμείς, παιδιά κρυμμένα και δυστυχισμένα. Γυρνάμε στην Κόρινθο και τα βλέπουμε να σφίγγονται, να ασφυκτιούν, να πέφτουν στα ναρκωτικά, να αυτοκτονούν, και συνδεόμαστε με το τραύμα τους, και σιχαινόμαστε τον εαυτό μας που δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Τα τρανς άτομα που δεν έχουν προνόμια, δεν έχουν τη δική μου τύχη, μπορεί να μην μπορούν να βρουν δουλειά και να βασανίζονται, ή και να χλευάζονται, δεν είναι άδικο; Η Δήμητρα στη Λέσβο δεν τα κατάφερε, και δεν ήταν τρελή, είχε ακριβώς το ίδιο πράγμα με μένα, κι η Ζάκι; κι αυτή το ίδιο. Την είχε γνωρίσει κι η μάνα μου, ήμασταν στην ίδια ομάδα, την Color Youth, όταν έμαθα τι της συνέβη στα back stage μιας πασαρέλας στην Αμερική έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου, και είπα τι κάνω εγώ εδώ; Τον φόβο που έζησε η Ζάκι τον ξέρω πολύ καλά, οι μηχανισμοί άμυνας που την έκαναν να χωθεί στο κοσμηματοπωλείο για να κρυφτεί είναι και δικοί μου, και πάντα είχα αίσθηση του κινδύνου γύρω μου. Εγώ το αντιμετώπισα, τελείωσε, το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα...

(και πιο ήσυχα...)

» Οπότε, να συγκεντρωθούμε λίγο στο mental health το δικό μας, και όχι στις λέξεις που πρέπει να χρησιμοποιούμε, και να καταλάβουμε ότι πρέπει να αποδεχτούμε τους εαυτούς μας και να τους αγαπήσουμε σε ένα περιβάλλον που δεν μας νιώθει; Χρειάζεται εμείς, οι δυνατοί, να πάρουμε την ευθύνη αυτών των ανθρώπων. Και πίστεψέ με, με το χέρι στην καρδιά, βαριέμαι! Θέλω να είμαι σαν τη Μενεγάκη, χαλαρή κι ωραία, αλλά δεν είναι έτσι, οι μάχες είναι σοβαρές, και η ευθύνη να παλέψει κάποιος για μας είναι τεράστια. Θα το κάνω το χρέος μου και μετά θα γυρίσω σε αυτό που αγαπάω, που είναι η τέχνη και η δημιουργία».  

Για τα Τζεφάκια αυτού του κόσμου

«Γεννήθηκα με ένα στίγμα να πρέπει να κρύβω πράγματα. Ε όχι! δεν έχω τίποτα να κρύψω. Λέω πάντα την αλήθεια, έρχομαι από ένα μέρος αγάπης και διαφάνειας, εμένα η μπουγάδα μου είναι καθαρή, έτσι νιώθω. Και να προχωρήσουμε λίγο παρά πέρα. Η νέα γενιά με καταλαβαίνει, η gen Z, θέλω να επικοινωνήσω τα δικά τους θέματα στους boomers».

Τι είναι non binary;… «Θα σου πω, στη δική μου περίπτωση, όπως το περιγράφω και στο βιβλίο, η αναντιστοιχία της ψυχής με το σώμα, το σώμα είναι αρσενικό και η ψυχή θηλυκή. Και μετά, μιλάω πολύ για ρόλους, οι ρόλοι που όλοι παίζουμε είναι δημιούργημα από την ψυχούλα μας, βάση των αναγκών μας και αυτών που νιώθουμε. Όσο πιο πολύ αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και τον αγαπάμε δεν χρειάζεται να παίζουμε ρόλους. Για όλους ισχύει αυτό, δεν ισχύει; Το πρόβλημά μου είναι ότι εγώ κι εσύ, μπορεί να γουστάρουμε κι οι δύο να φοράμε σκουλαρίκια, να βάφουμε τα νύχια μας και να παίρνουμε ωραία λουλουδένια τετραδιάκια από το μουσείο Γουλανδρή (εννοεί σαν αυτό που κρατάω). Ξέρεις πολύ καλά γιατί μου αρέσει. Αλλά επειδή γεννήθηκα σε ανδρικό σώμα δεν μπορώ;

» Αν είναι θέμα γούστου; Ναι τόσο απλό είναι, θέμα γούστου, και το ’χουμε διχάσει τόσο πολύ και το έχουμε κάνει τόσο gender, που δεν μπορώ εγώ αν θέλω να πάρω στοιχεία δικά σου. Zούμε σε έναν πολύ bιnary κόσμο, και αυτό για τα τρανς άτομα είναι πολύ δύσκολο. Εγώ είμαι τρανς γιατί νιώθω γυναίκα, από τους δέκα ρόλους οι 9 είναι θηλυκοί, που με εκφράζουν».

Μπορείς να μιλάς για ώρες μαζί της, καμιά φορά ξεχνιέται και πηγαίνει από το ένα θέμα στο άλλο, και μετά συγκεντρώνεται και μου λέει, «έλα πες μου, τι θέλεις να με ρωτήσεις». Τη ρωτάω, αλλά και την αφήνω. Είναι έξυπνη, τρυφερή, γοητευτική – σε τραβάει να την παρατηρείς, να την κοιτάς, να την ακούς. Είπαμε πάρα πολλά. Ότι ο κόσμος μπερδεύει το φύλο με τον σεξουαλικό προσανατολισμό, πολύ βασικό αυτό: «Παιδιά, έχουμε καταλάβει τη βασική διαφορά της ταυτότητα φύλου από το βιολογικό φύλο και τη σεξουαλικότητα; Εγώ μιλάω πάντα για το κοινωνικό φύλο, και για αυτό έχω γράψει αυτό το βιβλίο και ζητάω την αποδοχή, γιατί η ταυτότητα φύλου μου είναι γυναίκα – υπάρχουν γυναίκες με πουλάκι! Δηλαδή μιλάω για την εργασία, για το πώς ντυνόμαστε, για το πώς βγαίνουμε έξω στον δρόμο, στο λεωφορείο, στο σουπερμάρκετ… Το ποιοι μας έλκουν σεξουαλικά και τι κάνουμε στο κρεβάτι μας είναι προσωπικό μας θέμα, δεν το συζητάμε δημόσια – στο βιβλίο βέβαια λέω πολλά, γιατί εφόσον τα θέλετε, πάρτε τα, όμως δεν είναι εκεί το θέμα». 

Μου λέει ότι η φιλία και η συντροφικότητα είναι για εκείνη οι μεγαλύτερες αξίες, «έχω πολλή αγάπη να δώσω, θέλω να φροντίσω και να με φροντίσουν, όπως οι περισσότερες γυναίκες…  Από την άλλη με αφήνω να ερωτευτώ, κάνω τις δουλειές μου, τα πράγματά μου, κάνω και σεξ, γιατί όχι; Εκεί βρίσκω νόημα, στις ανθρώπινες σχέσεις, κι ούτε θέλω παιδιά, δεν θα είμαι καλή μάνα, το πιστεύω αυτό».

Μου λέει ακόμα ότι πολλές μαμάδες της στέλνουν μηνύματα και ότι από το Τik-tok και τα κοινωνικά δίκτυα είναι διαδεδομένες πλέον οι έννοιες trans και non-binary, υπάρχουν πολλά παιδιά που λένε στους γονείς τους πως δεν νιώθουν άνετα στο σώμα τους, πηγαίνουν στον ψυχολόγο και το δουλεύουν μαζί… Πρέπει τα Τζεφάκια  να μεγαλώνουν με περισσότερη ασφάλεια, και όχι μόνο αυτά. «Ζούμε σε έναν πολύ binary κόσμο, όλα είναι πολύ διχαστικά σε άνδρες και γυναίκες, και αυτό για τα τρανς άτομα είναι πολύ δύσκολο, όπως είναι δύσκολο και για τους γκέι και για τις γυναίκες, που πρέπει να είναι όμορφες και χαριτωμένες, ή να καταπιέζονται σε ρόλους που δεν τους αρέσουν και να υπομένουν τοξικές σχέσεις. Γιατί και οι γυναικοκτονίες τι είναι; Δεν έχουν σχέση με αυτό που συζητάμε;»

Κάπως έτσι μας δίνει να καταλάβουμε το non binary, συμπεριληπτικά, με ένα περιεχόμενο στο οποίο πολλοί μπορούμε να βρούμε αναφορές και ταυτίσεις. «Το non binary είναι ένα πολύ ευρύτερο φάσμα που μας επιτρέπει να εργαστούμε, να ζήσουμε, να υπάρξουμε, όπως το επιθυμούμε. Δεν με ενδιαφέρει να φέρω trends προς κατανάλωση, θέλω η φωνή μου να φτάσει σε πολύ κόσμο, για αυτό επέλεξα να κάνω αυτό το βιβλίο με την ATHENS VOICE, γιατί είναι η Φωνή της Αθήνας. Αν άτομα σαν εσένα διαβάσουν αυτό το βιβλίο, συνδεθούν συναισθηματικά, με νιώσουν, καταλάβουν την υπόστασή μου σαν άνθρωπο, και μάθουν και τις λέξεις για να το δουν λίγο διαφορετικά κι ας μην τους έχει συμβεί, αυτό και θα τους κάνει καλύτερους ανθρώπους, και θα με δούνε! Γιατί αυτό που είμαι δεν είναι εμφάνιση, είναι βίωμα».