Ο Φόερ ίσως να μην ενδιαφέρεται για τον εαυτό του, ανησυχεί ωστόσο για τα παιδιά του. Αποτέλεσμα αυτής της ανησυχίας του είναι τούτο το βιβλίο που αφορά την κλιματική αλλαγή.
Αναγνώστης με αιτία: Ο Άρης Σφακιανάκης γράφει για το νέο βιβλίο του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ με τίτλο «Το κλίμα είμαστε εμείς», που κυκλοφορεί από τις εκδ. Κέδρος.
Μας ενδιαφέρει πραγματικά η κλιματική αλλαγή; Ανησυχούμε μήπως χαθούν οι ατόλες του Ειρηνικού Ωκεανού και τα ακριβά θέρετρα των Μαλδίβων; Μας απασχόλησαν ουσιαστικά οι πυρκαγιές στην Καλιφόρνια ή στην Αυστραλία; Οι φωτιές στην Εύβοια μας ξεβόλεψαν καθόλου ή απλώς περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει με τις πλημμύρες; Κι αν όχι αυτά –ασήμαντα αλήθεια–, περνάει απ’ το μυαλό μας τι θα συμβεί όταν εκατομμύρια πρόσφυγες εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής θα αρχίσουν να περιφέρουν τα ράκη τους ανά τον πλανήτη;
Θα μου πείτε, και ευλόγως, ας μας χτυπήσει ο πρόσφυγας την πόρτα και τότε θα δούμε τι θα γίνει. Όμως ενώ εμείς παρακολουθούμε στις Ειδήσεις από τον καναπέ μας τις καταστροφές εδώ κι εκεί στη μητέρα Γη, ο πρόσφυγας έχει ήδη σηκώσει το χέρι να χτυπήσει την πόρτα. Νιώθουμε αρκετά αλληλέγγυοι να ανοίξουμε;
Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος το βιβλίο του Αμερικάνου συγγραφέα Τζόναθαν Σάφραν Φόερ, «Το κλίμα είμαστε εμείς» (και υπότιτλο: Η σωτηρία του πλανήτη ξεκινάει από το πρωινό μας). Ο Φόερ είναι ένας νέος συγγραφέας, ετών 44, που τον γνωρίσαμε τελευταία από το σπουδαίο του μυθιστόρημα «Ιδού εγώ». Ο Φόερ ίσως να μην ενδιαφέρεται για τον εαυτό του, ανησυχεί ωστόσο για τα παιδιά του. Αποτέλεσμα αυτής της ανησυχίας του είναι τούτο το βιβλίο που αφορά την κλιματική αλλαγή.
Ο Φόερ αφιερώνει χρόνο από τη ζωή του, προσλαμβάνει ερευνητές, αρχίζει να επισκέπτεται διάφορα μέρη της μεγάλης κτηνοτροφικής βιομηχανίας στις ΗΠΑ και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μεγάλο μέρος του προβλήματος έγκειται στην παραγωγή και κατανάλωση ζωικών προϊόντων. Θεωρεί ότι: «Η κλιματική αλλαγή δεν είναι ένα παζλ που το αφήνουμε μισοτελειωμένο στο τραπεζάκι του σαλονιού και το ξαναπιάνουμε σε μια καταλληλότερη στιγμή όταν ο υπόλοιπες ασχολίες μας το επιτρέπουν και η διάθεσή μας το ευνοεί. Είναι ένα σπίτι που φλέγεται. Όσο πιο πολύ αργούμε να ξεκινήσουμε την πυρόσβεση, τόσο πιο δύσκολη γίνεται».
Και μερικές σελίδες απολαυστικής πεζογραφίας αργότερα –επειδή ο Φόερ είναι ένας από τους πιο σημαντικούς νέους Αμερικανούς συγγραφείς και οτιδήποτε γράφει έχει μυθιστορηματική υφή και διαβάζεται εξίσου απολαυστικά είτε αφορά την καταστροφή των Δίδυμων Πύργων («Εξαιρετικά δυνατά, απίστευτα κοντά»), είτε την αναδιαμόρφωση της αγγλικής γλώσσας στο «Όλα έρχονται στο φως»– μερικές σελίδες λοιπόν αργότερα ο Φόερ μας δίνει περιληπτικά τι πιστεύει ο ίδιος ότι μπορούμε να κάνουμε.
Γράφει: «Οι τέσσερις ατομικές ενέργειες με τη μεγαλύτερη επίδραση στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής είναι να υιοθετήσει κανείς μια διατροφή βασισμένη στη χορτοφαγία, να αποφεύγει τα αεροπορικά ταξίδια, να μη χρησιμοποιεί αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις του και να κάνει λιγότερα παιδιά».
Από τα παραπάνω, εγώ προσωπικά συνεισέφερα κάνοντας ένα μόνο παιδί, χρησιμοποιώ το μετρό όσο γίνεται περισσότερο , τρώω κρέας σπάνια πλέον (ενώ έχω κόψει γάλα και αυγά). Όσο για τα αεροπορικά ταξίδια, αυτά φρόντισε να μου τα βγάλει από το μενού ο Covid-19.
Οι μεταφραστές (τα ονόματα των οποίων βρίσκονται στο εξώφυλλο) έκαναν σωστή δουλειά, ενώ οι εκδόσεις Κέδρος έβαλαν κι αυτές το λιθαράκι τους για τη σωτηρία του πλανήτη.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
11°
