Ηλίας Ευθυμιόπουλος «Ποιήματα»: Η ασάλευτη στάλα

Η ΑΣΑΛΕΥΤΗ ΣΤΑΛΑ 

Στο γείσο του παραθύρου είδε το βάρος του να πεθαίνει 
και το στήθος του άγαλμα με ταλάντωση από διαστημική σκόνη. 
*
Πνίγομαι, είπε, μέσα στις μέρες μου
που ανανεώνονται, περνούν και δεν καταφέρνουν να χαθούν, 
με ακολουθούν με την ανάσα τους στο σβέρκο από πίσω, 
λίγο από μπροστά, στο πλάι και κάπως διαγώνια. 
*
Μετέωρη αδιαφανής σταγόνα
με μια υποψία ονείρου στο μυαλό μου 
αφού θυμάμαι ότι τραγουδούν. 
*
Ο καθένας και η γλώσσα του, είπε, δέσμιος της σαφήνειάς του. 
Όπου πηγαίνω δεν υπάρχει άλλο φως 
από εκείνο στα μάτια σου που κρύβει το μυστικό τους. 
*
Οι μέρες περνούν δίπλα μου, 
κολλάνε τα βήματά μου στις στιγμές των άλλων 
Ο χρόνος σκοντάφτει σε ακίνητα σαλιγκάρια. 
Ο νόμος της αδράνειας αποτυπώνει εκεί τα βίαια σημάδια
της λογικής και της ελευθερίας, 
σπέρνοντας εμπρηστικές χειρονομίες στο ύψος του ανθρώπου 
υπό το φως της περιστασιακής διακύμανσης της επιθυμίας. 
*
Ζω κάτω από το αστέρι με τον ταύρο 
που συνοφρυώνεται με καπνούς μπροστά στην έξοδο
αφήνοντας στις νύχτες το πιο βαθύ ίχνος της διαδρομής του. 
*
Οι πόρτες ανοίγουν με πάταγο καθώς φτάνουμε στο κατώφλι όπου γελάει η φλόγα με τον άνεμο. 
Μέσα βλέπουμε την αλληγορία της σπηλιάς, 
με τις σκιές στους βράχους και τους φυλακισμένους. 
*
Στο ταβάνι κρεμασμένος ένας ψεύτης ήλιος. 

Διαβάστε περισσότερα για τον συγγραφέα και το βιβλίο εδώ