Να σπρωχτούμε και όπως πέσουμε: Ο διπλανός μου κόσμος

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

Μια ματιά στην ώρα αιχμής της περήφανης, ελληνικής τηλεόρασης θα σας πείσει για την ευρύτατη αποδοχή που γνωρίζουν τα σήριαλ «οικιακού» τύπου, με την αναπαράσταση της καθημερινής ζωής, διακοσμημένης βεβαίως με χίλιες δυο εκδοχές του θεάματος. Όμως η πραγματικότητα, που δανείζει και δανείζεται από την τηλεόραση – η σχέση είναι αμφίδρομη, αν όχι προϊόν πια μιας χρόνιας, εθνικής σύγχυσης για το πού στέκει άραγε η αλήθεια- παραμένει στο προσκήνιο αυτών των τηλεοπτικών σειρών που πλαισιώνονται από νεαρές στάρλετ και νεαρούς σταρ, θεληματικούς ανθούς της νεοελληνικής μας πραγματικότητας. Ομολογώ πως δεν είναι λίγες οι φορές που μια υπερβολή ανατρέπει την ισορροπία και η αληθινή μας ζωή φαίνεται πιο ταπεινή και ίσως πιο άσχημη, γεγονός εξόχως συντριπτικό για την ετοιμόρροπη ψυχολογία μας. Μα ακόμη περισσότερες η εκφορά, το ντύσιμο, το ύφος και το ήθος, η γλώσσα και το ταίριασμα της μορφής με τα ειδικά χαρακτηριστικά του ρόλου, έρχονται και εντείνουν θεαματικά την χρονική αναγωγή. Η σειρά τότε διαθέτει λαμπρό μέλλον και αν το θέλει ο Θεός ίσως κάνει δυο και τρεις σεζόν μες στην τηλεοπτική ζούγκλα που απ΄έξω φαίνεται αγριότερη και ανεξερεύνητη.

Μια τέτοια σειρά θα μπορούσε να δανειστεί από την γραφή του Βαγγέλη Μαργιωρή που υπογράφει αυτό το συνθηματικό «Να σπρωχτούμε και όπως πέσουμε» μυθιστόρημα των εκδόσεων Βακχικόν. Ο Βαγγέλης Μαργιωρής γεννήθηκε στην Σάμο πριν από 47 χρόνια και μεγάλωσε στην Αθήνα, σημειώνει το λιτό βιογραφικό. Μα ετούτο το σημείωμα που διαθέτει εκ προοιμίου μια αδυναμία για το υπέροχο νησί, χάνει κάθε ίχνος αντικειμενικότητας και επειδή η υπόθεση αξίζει παραθέτει μερικά από τα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά του καινούριου βιβλίου που φέρνουν οι εκδόσεις Βακχικόν στο προσκήνιο.

Στοιχεία που επιτρέπουν σε αυτό το σημείωμα των εντυπώσεων να παραδεχτεί μια ιδέα φρεσκάδας και λιτότητας που αναδεικνύει ολοφάνερο τον δεσμό με την φυσική, την γλώσσα του έξω κόσμου. Ιστορίες από μια βιογραφία γεμάτη αφοσίωση και δόσιμο, πάντα στα πλαίσια της ελληνικής οικογένειας, αυτού του πολυκύτταρου οργανισμού που συνδέεται, συναντιέται και πάλι διασπάται ιχνογραφώντας μοναδικά τον εαυτό της μες στα θολά πλαίσια της μνήμης. Που ενσαρκώνει φιλοδοξίες, αντιθέσεις, περιουσίες, φίλους και χωρισμούς. Μια πορεία μες στον χρόνο, ένας σκοπός υψηλότερος από κάθε άλλον που θέσπισε του ανθρώπου η καρδιά. Να δίνεις την πνοή και τα εφόδια σε μια καινούρια γενιά. Να στέκεις φίλος και γονιός και εραστής και άνθρωπος των υπερβάσεων, πάει να πει με έντονο το αίσθημα της κοινωνικής ανησυχίας.

Όλοι οι ρόλοι περνούν μέσα από το ημερολόγιο του Βαγγέλη Μαργιωρή που γράφει μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας. Μιας Αθηνάς, σαν κάθε άλλη θεά, που παλεύει μες στον πολυκύτταρο οργανισμό να περισώσει ότι μπορεί από τον έρωτα που την θέσπισε, ένα κορίτσι που παραμένει κατάκοπο και ανθεκτικό, σε μια ενσάρκωση της δικής μας Πασιονάριας, ενός αιώνιου κοριτσιού, μοιρασμένου ανάμεσα σε πένθη και δουλειές και δρομολόγια και παιδικά παιχνίδια και πόρτες που κλείνουν δυνατά. Όσο κρατά η περιπέτεια της ζωής που δεν μακρηγορεί ο Θανάσης και η Αθηνά, η Αθηνά και ο Θανάσης και η κόρη τους Ελένη, οι θείοι, οι φίλοι, οι προϊστάμενοι, τόσοι ρόλοι σε αυτήν την πολυδαίδαλη σκηνογραφία αντικρίζουν την ζωή με τα θαύματα και τις τραχιές της επιφάνειες, με το χαμόγελο και την θλίψη της, με τις μεγάλες νίκες και τις ακόμη μεγαλύτερες ήττες της, με τις παρεξηγήσεις και ένα σωρό υλικά από το περιβόλι εκεί έξω. Να σπρωχτούμε και όπως πέσουμε, σημαίνει ένα είδος μοιραίας συνθηκολόγησης με την ζωή μας την ίδια, σημαίνει ακόμη ένα πρόσημο σαν εκείνης της ευτυχίας που βαθμιαία κατακλύζει αυτό το τρυφερό και ολόφρεσκο εγχειρίδιο. Ένα μυθιστόρημα που μάχεται την αιωνιότητα, αναπαράγοντας με λέξεις σκηνές από βίους μοντέρνων αγίων. 

Η Κυριακή Κιουπρούλη με το σκίτσο της ελληνικής οικογένειας εμπρός από τον καθρέφτη που δεν κρύβει τίποτε, δίνει τον τόνο. Παραθέτει τους κεντρικούς χαρακτήρες με τα σύμβολά τους, με μια ιδέα κωμωδίας στο φέρσιμό τους, μάλλον φυσικότατη. Αυτοί οι ίδιοι είναι που γράφουν τους μεγάλους, χρονικούς σταθμούς που συνθέτουν τα κεφάλαια του μυθιστορήματος των εκδόσεων Βακχικόν.

Να σπρωχτούμε να πέσουμε σημαίνει το σύνθημα που διαβάζεις στα στενά της πόλης, Κοδριγκτώνος, Μαγνησίας, Κόμνα Τράκα, καθώς περιμένεις με αναμμένα τ’ αλάρμ την δική σου Αθηνά να έρθει βιαστική, ήσυχη επειδή είσαι εσύ εκεί, να έρθει η Αθηνά σου με το γνώριμο ύφος και το γνώριμο χαμόγελο, βιαστική για κάποιον ιατρό ή κάτι επείγον που δεν αναβάλλεται. Η Αθηνά που μεγαλώνει έναν άνθρωπο και μαγειρεύει συνταγές που δεν ξέρει και παλεύει, περνώντας σαν αερικό, μια παλιά ερωμένη η δική σου Αθηνά που αν το θέλεις να την γνωρίσεις, ο Βαγγέλης Μαργιωρής και οι εκδόσεις Βακχικόν, σου προσφέρουν κάθε μέσο, με αυτό αυτόν τον μοιραίο μα ενδεικτικό τίτλο του άγριου παιχνιδιού που παίζεται εκεί έξω και απαιτεί όλη την τύχη του κόσμου. Να σπρωχτούμε και όπως πέσουμε με σκίτσο εξωφύλλου από την Κυριακή Κιουπρούλη. Μέσα από τα μάτια της Αθηνάς, μέσα από την αγάπη του Θανάση και της Αθηνάς που μένουν εδώ δίπλα και χάρη στο βιβλίο του Βαγγέλη Μαργιωρή από σήμερα αναγνωρίζω.