Ηλίας Ευθυμιόπουλος «Ποιήματα»: Οι εραστές του Τερουέλ

ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΤΕΡΟΥΕΛ 

Κάποιοι είπαν πως το έργο ήταν καθαρά αμυντικό. 
Eγώ δεν το έβλεπα, για νάμαι ειλικρινής, 
ήταν θαμμένο σε μια βαθειά ομίχλη, ως πέρα, 
στους λόφους που τώρα καίγονται ωραία, 
στεφανωμένοι από ένα τόξο παγωμένης ακίνητης πυρκαγιάς. 
*
Οι πυροβολισμοί πάντως ήταν από τη μεριά της πολιτοφυλακής. 
Όχι, μάλλον ήταν από τα μετόπισθεν της ταξιαρχίας  
στο μέτωπο της Αραγωνίας. 
Αυτό κράτησε για λίγο, όσο κρατούν οι αστραπές 
πριν από την καταιγίδα. 
Όμως οι φωνές ήταν καθαρές, σκοτώθηκε ο Σαντιάγκο! 
Παρά την ομίχλη.
*
Τώρα φαινόντουσαν καθαρά και οι σκιές, τα όπλα στον αέρα, 
ο θνήσκων πολεμιστής, ο ταύρος με τις σιδερένιες οπλές, 
οι εραστές του Τερουέλ αγκαλιασμένοι κάτω από τις βόμβες 
των ερειπίων, 
και τα φθινοπωρινά φύλλα που πέφτανε στο νυφικό κρεβάτι 
από την τρύπια στέγη. 
*
Κάποιος είπε σαρκάζοντας πως εκείνη τη νύχτα  
είδε και το κακό που μας σκότωνε: 
ήταν η θλίψη της πέτρας μετά την εποχή του λίθου. 

Στη μνήμη του ποιητή και αγωνιστή Miguel Hernández, που πέθανε 32 ετών από βασανιστήρια και φυματίωση, στις 28 Μαρτίου του 1942, στη φυλακή του Αλικάντε,στην Ισπανία.

Διαβάστε περισσότερα για τον συγγραφέα και το βιβλίο εδώ