Ηλίας Ευθυμιόπουλος «Ποιήματα»: Άμστερνταμ

ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ

Στα σκιερά κανάλια του Άμστελ βουλιάζουν οι φορτηγίδες
όπου οι άνθρωποι ζουν τριγυρισμένοι από λουλούδια
φυλακισμένα σε σιδερόφρακτα παρτέρια.
Τα ποτίζουν με μικρές μεταλλικές τσαγιέρες,
ή με παγούρια στρατιωτικά.
*
Στα γκρίζα σοκκάκια οι πωλητές παλιών βιβλίων,
και οι γυναίκες του δρόμου.
Που προσποιούνται
με ένα βιβλίο στο χέρι μέσα στη στενή γυάλινη καμπίνα,
ενώ ίσως σκέφτονται χωρίς να προσποιούνται
ότι η σάρκα είναι πιο θλιβερή κάτω από το φως του ΝΕΟΝ.
*
Στα καταστήματα με αντίκες στάζουν οι τοίχοι,
κι οι κοσμηματοπώλες
περνούν τη ζωή τους μετρώντας διαμάντια
μ’ ένα ενσωματωμένο μάτι ακρίδας στα ρόδινα πρόσωπά τους
σαν αστακοί της Νορβηγίας.
*
Τα τραμ αργά και κουρασμένα,
με κορίτσια της γειτονιάς που επιστρέφουν από τη δουλειά
σιωπηλά, κοιτάζοντας επίσης πίσω από το γυαλί.
Τα κουδούνια των ποδηλάτων σαν γρύλοι
και ο κρουστός θόρυβος από τα λάστιχα
σε λιθόστρωτα με μυρωδιά από τριαντάφυλλο και ξίδι.
*
Ένα παιδί μου χαμογέλασε στα Ολλανδικά
χωρίς να μπορώ να ανταποδώσω.
Γιατί από την ομορφιά του Άμστερνταμ
αναγνωρίζω μόνο τη θλίψη μου;
Γιατί όπου πηγαίνω κάνω και μια πατρίδα;
Στα δειλινά χέρια αυτού του ποταμού κοιμάμαι τώρα
ενώ το φεγγάρι υφαίνει ένα νανούρισμα στο νερό.