Κωνσταντίνε Τσάβαλε, ποια είναι η «Ντοπαμίνη» σου;

Είναι ένας κυνικός και απαθής τριαντάρης που εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Αθήνα της δεκαετίας του ’00. Απεχθάνεται τους πάντες και τα πάντα, πρωτίστως τη δουλειά του, τους συναδέλφους του και, γενικά, οποιονδήποτε συναντάει στον δρόμο του − με απειροελάχιστες εξαιρέσεις. Σε αυτό το σχεδόν δεκαετές ταξίδι του μέσα στην αθηναϊκή ημέρα και κυρίως την αθηναϊκή νύχτα, θα προσπαθήσει απεγνωσμένα να συμφιλιωθεί με το τέρας της απότομης ενηλικίωσης, με μόνο του σύμμαχο τον καλύτερό του φίλο, παρέα με αλκοόλ και τόνους κοκαΐνης. Όταν όμως μια σειρά από άσχετα μεταξύ τους γεγονότα και συμβάντα καταστρέφουν ολοσχερώς τη φούσκα μέσα στην οποία ζει, τότε του απομένει μόνο ένα πράγμα: Να πάρει την αμείλικτη εκδίκησή του από τον απατεώνα εργοδότη του, τους φορτικούς γονείς του και την κυκλοθυμική σύντροφό του. Κυρίως όμως να πάρει, έστω και καθυστερημένα, τη ρεβάνς από τον ίδιο του τον εαυτό. Μια σκοτεινή, βίαιη, σατιρική, αστεία και άκρως διασκεδαστική αποτύπωση της προ και μετά Ολυμπιακής Ελλάδας, ιδωμένης μέσα από ένα ζευγάρι μάτια πρησμένα από τα ναρκωτικά, τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια.

Ο Κωνσταντίνος Τσάβαλος κάπου εκεί γύρω στα σαράντα ένιωσε ότι βαριέται με τα πάντα στη ζωή του, ειδικά τη δημοσιογραφία από την οποία βιοπορίζεται τα τελευταία χρόνια, οπότε το έριξε στο γράψιμο. Έχει γράψει κάποιες μουσικές βιογραφίες για τους αγαπημένους του μουσικούς και συγκροτήματα και η «Ντοπαμίνη» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.

Τι είναι εκείνο που σας ωθεί να γράφετε;
Συνήθως είναι η επί χάρτου εκτόνωση και γλωσσική αποτύπωση της ορμέμφυτης περιέργειάς μου που μορφοποιείται σε λέξεις, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, με την «Ντοπαμίνη», συνέβη κάτι άλλο: πριν λίγα χρόνια, μιλώντας με έναν φίλο μου, όταν του είπα ότι έχω μια ιστορία κατά νου για ένα μυθιστόρημα, μού είπε ότι «όχι μόνο δεν θα καταφέρεις να το γράψεις, αλλά επίσης δεν θα βρεις και κανέναν να σου το εκδώσει». Αντί να προσβληθώ, το εξέλαβα ως πρόκληση και έβαλα στόχο να τον διαψεύσω. Οπότε, η «Ντοπαμίνη» γράφτηκε υπό ένα σχεδόν αυστηρό καθεστώς «ρεβανσισμού» απέναντι σε κάποιον που με αμφισβήτησε, που, ειλικρινά, το θεωρώ ως ένα από τα καλύτερα κίνητρα που μπορούν να υπάρξουν.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσάς είναι να καταφέρετε να εκφράσετε τη σκέψη σας πάνω στο χαρτί;
Εργάζομαι ως δημοσιογράφος που είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει σε συγγραφέα. Οπότε, μου ήταν σχετικά εύκολο να το κάνω, αν και το επάγγελμά μου, αποτελεί ταυτόχρονα ευλογία και κατάρα καθώς και δίκοπο μαχαίρι. Και αυτό γιατί γράφοντας ούτως ή άλλως δυο-τρεις χιλιάδες λέξεις μέσα στην ημέρα σου, μπορείς να έχεις το «κολάι», αλλά επίσης έχεις και την ψυχοσωματική κούραση της ίδιας της οκτάωρης πρωινής συγγραφής που πρέπει να ξεπεράσεις ως σκόπελο. Μερικές φορές, εύχομαι να ήμουν οτιδήποτε άλλο εκτός από δημοσιογράφος.

Ποιες είναι οι επιρροές σας;
Η «Ναυτία» του Σαρτρ, ο «Ξένος» του Καμί, ο Μπρετ ΙστονΕλις, ο Ιρβιν Γουέλς, ο Μισέλ Ουελμπέκ, ο Ντον ΝτεΛίλο, Ο ΤζόναθανΦράνζεν, ο Τσακ Πάλανιουκ και από Έλληνες ο τεράστιος Κωστής Παπαγιώργης.

Ποια θεματολογία κρατεί τον κυρίαρχο ρόλο στα έργα σας;
Εξισορροπώ θεματικά συνεχώς πάνω στο δίπολο «βιωματικός κυνισμός» / «γόνιμος μισανθρωπισμός». Παρατηρώ ανθρώπινες συμπεριφορές, τις καταγράφω στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου και, προτού γράψω, τις ανατέμνω στο κεφάλι μου σκεπτόμενος το best, αλλά κυρίως το worstcasescenario για κάθε μία από αυτές. Για να παραφράσω και τον Σωκράτη, «ουδείς εκών καλός» - πιστεύω πως στο συγκεκριμένο ζήτημα ο φιλόσοφος είχε άδικο ή έστω είχε δίκιο αποκλειστικά και μόνο για την εποχή του.

Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας.
Ο πρωταγωνιστής του είναι ένας τριαντάρης που εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Αθήνα της δεκαετίας του ’00. Βγαίνει, ξενυχτάει, πίνει, κάνει ναρκωτικά, κάνει σεξ, ενδιάμεσα εργάζεται και λίγο, αλλά πάντως βλέπει (και μεταφράζει) τα πάντα υπό το ηδονιστικό πρίσμα της ηλικίας του. Στην πορεία αυτή, μαθαίνει να απεχθάνεται τους πάντες και τα πάντα, πρωτίστως τη δουλειά του και κατόπιν τον ίδιο του τον εαυτό. Και εκεί είναι που ο πέλεκυς θα πέσει βαρύς τόσο πάνω στον ίδιο του τον εαυτό, όσο και στους γύρω του. Η «Ντοπαμίνη» είναι σκοτεινή, είναι βίαιη, είναι σατιρική, είναι αστεία και είναι γεμάτη από μουσική και ποπ κουλτούρα. Κυρίως, είναι ένα μεγάλο λογοτεχνικό ταξίδι χωρίς ευδιάκριτο προορισμό και χωρίς ποτέ ο αναγνώστης να ξέρει σε ποια στεριά θα τον βγάλει η επόμενη σελίδα.

Συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Και τα δυο φαντάζομαι. Ενδέχεται να γεννηθείς με το συγγραφικό dna στο αίμα σου και να το εκδηλώσεις σχετικά σύντομα, στο σχολείο ας πούμε. Και επίσης ενδέχεται σε κάποιο σημείο της ζωής σου και ενώ πρωτύτερα δεν είχες γράψει ούτε μια λέξη, να θέλεις απλά να καταγράψεις σε χαρτί το προσωπικό σου «apperception» για τον εαυτό σου, τους γύρω σου και την κοινωνία. Πρόκειται για έναν όρο της Ψυχιατρικής ο οποίος αφορά στην κατηγορηματικώς υποκειμενική ερμηνεία που δίνουμε σε «αντικειμενικές» (ήτοι, όπως τις αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία των ανθρώπων) αντιλήψεις.

Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον τομέα της λογοτεχνίας τι θα ήταν αυτό;
Την παροιμιώδη έως εφιαλτική απροθυμία της πλειοψηφίας των εκδοτών (ειδικά στην Ελλάδα) να εκδώσουν πιο «δύσπεπτα», πιο «πειραματικά» και, κατά το κοινώς λεγόμενο, όχι τόσο «εμπορικά» και mainstream αναγνώσματα. Να δοκιμάσουν και οι ίδιοι να «τσαλακωθούν» και να «ξεγυμνωθούν» από τυχόν παρωπίδες, όπως αντίστοιχα «τσαλακώνεται» και ο ίδιος ο συγγραφέας των βιβλίων που τους τα προσφέρει προς ανάγνωση και εκτίμηση. Εντέλει, στην ιστορία έχουν μείνει πολλοί εκδότες, κυρίως όμως όσοι τόλμησαν να εκδώσουν πρώτοι απ’ όλους τον «Μεγάλο Ανατολικό» του Εμπειρίκου ή τις «11.000 Βέργες» του Απολινέρ.

Έχετε επόμενα συγγραφικά σχέδια;
Η συγγραφή είναι σαν τα τατουάζ: αν «χτυπήσεις» το πρώτο, μετά δεν βλέπεις την ώρα να κάνεις το δεύτερο και το τρίτο. Οπότε, ναι, ήδη στο κεφάλι μου αρχίζει σιγά σιγά να μορφοποιείται το δεύτερό μου μυθιστόρημα με πυρήνα (και) αυτού την μουσική και την ευρύτερη ποπ κουλτούρα.