Γιάννης Νιάρρος: «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι»

Μίλαν Κούντερα, «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι». Είμαι 19 χρονών και καθώς το διαβάζω νιώθω συνεχώς πως αυτός ο συγγραφέας αρθρώνει πράγματα που μέσα μου καραδοκούσαν σαν ανερμήνευτα συναισθήματα. Τα λόγια των ηρώων και οι ατάκες τους μοιάζει να κωδικοποιούν δικές μου σκόρπιες έως τότε σκέψεις. Αποφεύγω χρόνια τώρα να ξαναδιαβάσω το βιβλίο του Κούντερα γιατί δεν θέλω η εμπειρία που απέκτησα στη μέχρι τώρα ζωή μου να κοντραριστεί με την αθωότητα και τα όνειρα που έκανα για τον εαυτό μου εκείνη την εποχή. Από τότε όμως μέχρι και τώρα το μυαλό μου παίζει σκηνές από το βιβλίο και ακόμα και έως σήμερα θεωρώ πως στην «Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» ο Κούντερα δίνει έναν ορισμό για το κιτς που τον ασπάζομαι. Συν πλην και πάνω κάτω, ο κύριος Μίλαν λέει πως δεν είναι κακό να κλαις όταν ένα κοριτσάκι από το παράθυρο κλέβει ματιές από την ευτυχία μιας οικογένειας που δειπνεί στη θαλπωρή του σπιτιού της. Αυτό το βιβλίο με βοήθησε πολύ και στο θέατρο, καθότι σε ρόλους που έπρεπε να παίξω τον λάτρη των γυναικών ή τον παραβάτη μιας μονογαμικής σχέσης μπορούσα να αντλήσω από τις απενοχοποιημένες ιστορίες μοιχείας των ηρώων του.