Κωνσταντίνος Ρήγος: «Έρωτας στα χρόνια της χολέρας»

Το καλοκαίρι των 17 μου χρόνων, σε μια παντέρημη παραλία όπως ήταν η Ελιά στη Μύκονο πριν κοσμικοποιηθεί, διαβάζω τις «Μέρες» του Σεφέρη και συγκλονίζομαι από τον τρόπο που ο ποιητής αντιλαμβάνεται τον εαυτό του στο κέντρο μιας χώρας όπου ρέει η Ιστορία. Μερικές φορές το διαβάζω και δυνατά, για να το ακούει η παρέα μου. Ο Σεφέρης διαμορφώνει τη σκέψη μου, την πολιτική μου άποψη, αλλά και τις μετέπειτα τοποθετήσεις μου επ’ αυτού που λέγεται ελληνική πραγματικότητα. Λίγους μήνες πριν, τον φετινό χειμώνα, διάβασα τη συνέχεια του τελευταίου βιβλίου που τυπώθηκε και αφορά την περίοδο του Σεφέρη στο Λονδίνο και τη σχέση του με την εποχή του Καραμανλή. Είναι ένα έργο που δεν το ξεπέρασα ποτέ.

Ξαναγυρίζω στο καλοκαίρι των 17 μου χρόνων. Όταν τελείωσε και επέστρεψα στην Αθήνα, διάβασα δύο μυθιστορήματα που το καθένα τους ξεχωριστά με βοήθησε να βρω τη θέση μου στον κόσμο. Ο ρεαλισμός του Σάλιντζερ και του «Φύλακα στη σίκαλη» με έκανε να ταυτιστώ με τη μοναξιά του Χόλντεν Κόλφιλντ. Μου έμαθε να προασπίζομαι την ατομικότητά μου και να αναζητώ το ανθρώπινο πρωτότυπο σε έναν κόσμο γεμάτο κίβδηλες σκέψεις. Ύστερα ήρθε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες με τον «Έρωτα στα χρόνια της χολέρας». Ο μαγικός ρεαλισμός του και το σύμπαν που έκτισε, όπου, εκτός από τους ανθρώπους και τα ζώα, μιλούσαν ως και οι τοίχοι, οι ουρανοί και η βροχή, με καθόρισαν ανοίγοντάς μου το παράθυρο μιας τέχνης. Ο Μάρκες με συγκλόνισε τόσο πολύ, που δεν τολμούσα να διαβάσω κάτι άλλο από αυτόν, μην τυχόν και απογοητευτώ. Κάποτε κατάφερα να ξεπεράσω τη φοβία μου και να διαβάσω όλα τα βιβλία του. Όμως ο «Έρωτας» παραμένει το πιο αγαπημένο μου.

Μου ήταν αδύνατον να διαλέξω ένα βιβλίο, όπως μου ζητήσατε.