Άλκηστις Πρωτοψάλτη: «Η συνείδηση της πετραίας γης»

Λατρεύω τις Κυκλάδες και τα βραχονήσια τους, μου προκαλούν δέος! Ένα αρχέγονο συναίσθημα που εισδύει σε όλα τα κύτταρά μου και τα συγκλονίζει. Ακατοίκητες ξέρες, ενάλιοι βράχοι, σκόπελοι γύρω από τα νησιά χωρίς όνομα, θαλασσοδαρμένοι συμπλέουν στο αιώνιο ταξίδι του χρόνου. Τα χρώματα της θάλασσας και του ουρανού, οι ανεπανάληπτες ερωτικές στιγμές, οι γλάροι και οι κραυγές τους, εκεί όπου ο ήλιος σιδερώνει τη γη, την καίει και εξανεμίζει τα όνειρά της στο πέλαγο. Εκεί που όταν ο πόνος ανεβαίνει στο λαιμό και γίνεται κόμπος τον κάνουνε τραγούδι και χορό. 7 χιλιάδες χρόνια ιστορία. Οι άνθρωποι έγιναν φίλοι με το ασταμάτητο μελτέμι και την άγρια σοροκάδα. 'Επλασαν το μάρμαρο και μας άφησαν αιώνια σημάδια πολιτισμού και τέχνης. Αυτά τα νησιά είναι της ψυχής το βάλσαμο.

Ό,τι σκέφτηκα, ό,τι με συγκίνησε, ό,τι άγραφο, ακαθόριστο και ανομολόγητο, το βρήκα στο βιβλίο του Μανώλη Γλέζου «Η συνείδηση της πετραίας γης».  

Έρχεσαι, θωρείς, θαυμάζεις και απέρχεσαι. Αυτή είναι μια υποψία ύπαρξης στις ανεμοφωλιές της ζωής.
Καλοκαίρι του '97.