Προδημοσίευση του νέου μυθιστορήματος του Guy Gavriel Kay, «Παιδιά του Ουρανού και της Γης», που θα κυκλοφορήσει στις αρχές Απριλίου από τις Εκδόσεις Anubis
Ο Guy Gavriel Kay, εμπνευσμένος από την περίοδο της Αναγέννησης, συνθέτει μια ιστορία στην οποία τα διπλωματικά παιχνίδια, η κατασκοπία, ο πόλεμος και η τέχνη βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. Στο νέο του βιβλίο «Παιδιά του Ουρανού και της Γης», που θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο από τις εκδόσεις Anubis, ένας ζωγράφος ταξιδεύει στην κατακτημένη πλέον Πόλη των Πόλεων με μια αποστολή που λίγοι γνωρίζουν. Ένας γοητευτικός έμπορος, μια γυναίκα που προσπαθεί να ξεφύγει από μια ζωή σε μοναστήρι, ένας πολεμιστής του πιο τρομερού σώματος πεζικού του Χαλίφη και μια επιδρομέας με στόχο την εκδίκηση συναντιούνται – και οι ζωές τους αλλάζουν για πάντα…
Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Guy-Gavriel Kay «Παιδιά του Ουρανού και της Γης»
Ο Ροντόλφο, ο Άγιος Αυτοκράτορας του Τζαντ, Βασιλιάς της Κάρχης, της Εσπεράνας προς τη δύση, των βόρειων εκτάσεων της Σαυραδίας, διεκδικητής (αμφισβητούμενος) μέρους της Φεριέρ, τμήματος της Τρακησίας και διάφορων άλλων περιοχών και νησιών, η Ρομφαία του Μεγάλου Πατριάρχη της Ροδίας, απόγονος μιας επιφανούς (αιμομικτικής) οικογένειας, είπε συλλογισμένα: «Μας αρέσει αυτή η συσκευή. Διαιρεί την αιωνιότητα».
Κανείς δεν απάντησε, αν και υπήρχαν σαράντα ή πενήντα άνδρες μέσα στο δωμάτιο. Καμία γυναίκα, συνειδητοποίησε ο Φαλέρι. Στη Σερέσα υπήρχαν πάντα γυναίκες σε τέτοιες περιστάσεις,στολίδια της ζωής, συχνά εξαιρετικά έξυπνες. Μετατόπισε τα πόδια του. Ακόμη ζαλιζόταν· το δωμάτιο ταλαντευόταν και γύριζε σαν παιδική σβούρα. Ένιωθε ζεστός, με το στόμα του στεγνό. Σίγουρα θα τον ξέκαναν μ’ αυτές τις υποκλίσεις. Θα πέθαινε γονατίζοντας στο Ομπράβιτς!
Ο αυτοκράτορας ήταν πιο ψηλός απ’ όσο θα περίμενε κανείς. Ο Ροντόλφο είχε τη γαμψή μύτη και το μικρό πιγούνι της δυναστείας των Κόλμπεργκ. Είχε δέρμα ανοιχτόχρωμο και ήταν ξανθομάλλης. Τα χέρια του ήταν μεγάλα, τα μάτια του στενά πάνω απ’ αυτή τη μύτη, κι έτσι ήταν δύσκολο να διαβάσει κανείς την έκφρασή τους.
Ο καγκελάριος, επιτέλους, έσπασε τη σιωπή υπό τους χτύπους του ρολογιού. «Εξοχότατε, έχω την τιμή να σας παρουσιάσω τον διακεκριμένο απεσταλμένο της Δημοκρατίας της Σερέσας, ο οποίος κατέφθασε για να αναλάβει τα καθήκοντά του εδώ, ανάμεσά μας. Ιδού ο Σινιόρε Όρσο Φαλέρι, που φέρει τα διαπιστευτήριά του, πιστοποιημένα από τη σφραγίδα του κράτους του, και ο οποίος θα επιθυμούσε να λάβει το προνόμιο να σας απευθύνει χαιρετισμό».
Είχε ήδη χαιρετήσει, σκέφτηκε ο Φαλέρι πικρόχολα. Έξι φορές είχε αγγίξει με το κεφάλι του το μαρμάρινο πάτωμα. Έπρεπε τώρα να μπουσουλήσει και για να φιλήσει την παντόφλα του αυτοκρατορικού ποδιού; Το έκαναν αυτό στην Ασαρία, σωστά; Η σπουδαία πόλη με τα τριπλά τείχη δεν ονομαζόταν πια Σαράντιον, είχε κατακτηθεί. Από εκεί διοικούσε ο χαλίφης. Η Πόλη των Πόλεων είχε αλλάξει όνομα μετά την πτώση, την τρομερή καταστροφή της εποχής.
Είχαν περάσει είκοσι πέντε χρόνια. Ήταν ακόμη δύσκολο να συλλάβει κανείς το τι είχε συμβεί. Ζούσαν σε έναν θλιβερό, σκληρό κόσμο, σκεφτόταν συχνά ο Όρσο Φαλέρι. Ωστόσο, δεν έπρεπε να ξεχνά κανείς πως ακόμη υπήρχαν τρόποι να κερδίσεις λεφτά.
Ο αυτοκράτορας, επιτέλους, τον κοίταξε. Για την ακρίβεια, έστρεψε το κεφάλι του από το δώρο που έκανε τικ-τοκ και κοίταξε τον πρεσβευτή μιας δύναμης πιο πλούσιας απ’ όσο ήταν ο ίδιος, η οποία του δάνειζε χρήματα, η οποία ήταν λιγότερο εξασθενημένη από τον πόλεμο και πιο εκλεπτυσμένη, σχεδόν με όλους τους δυνατούς τρόπους.
Ο Ροντόλφο είπε με χαμηλή φωνή: «Ευχαριστούμε τη Δημοκρατία της Σερέσας για τα δώρα της και που μας έστειλε τον Σινιόρε Φαλέρι. Σινιόρε, είναι χαρά μας που σας βλέπουμε ξανά και που σας καλωσορίζουμε στο Ομπράβιτς. Ελπίζουμε να απολαύσετε τη διαμονή σας εδώ».
Και, λέγοντας αυτά, έστρεψε και πάλι την προσοχή του στο ρολόι. «Περιμένουμε να δούμε τον άνδρα με το απελατίκι να βγαίνει και να χτυπά τον άπιστο» εξήγησε, αποστρέφοντας το βλέμμα του.
Διαδιδόταν, σκέφτηκε ο Φαλέρι, από πολλούς -ανάμεσά τους και ο τελευταίος πρεσβευτής της Σερέσας- πως ίσως ο αυτοκράτορας να είχε αρχίσει να τα χάνει. Ήταν πιθανό. Ο Φαλέρι θα μπορούσε να πετάξει δύο χρόνια από τη ζωή του καταστρέφοντας τη μέση και τα γόνατά του, βαραίνοντας την καρδιά του και άλλα σημεία της ανατομίας του, στην αυλή ενός παλαβού. Υπήρχε πράγματι τρέλα στην αυτοκρατορική γενεαλογική γραμμή. Όλες αυτές οι ενδογαμίες. Και ίσως να είχε εμφανιστεί ξανά.
Κατ’ αρχάς, ο Όρσο Φαλέρι δεν είχε συναντήσει τον αυτοκράτορα ποτέ στο παρελθόν.
Είναι χαρά μας που σας βλέπουμε ξανά...;
Αυτό να ήταν, άραγε, το ταραγμένο μυαλό του, χαμένο στην αλχημεία και στις φιλοσοφίες, ή μήπως ήταν οι κενές φιλοφρονήσεις ενός ηγέτη που δεν έδινε σημασία στο τι έλεγε; Ο Φαλέρι θα μπορούσε να το θεωρήσει προσβολή. Εκ μέρους της Σερέσας, φυσικά. Από την άλλη, το δώρο τους είχε αποσπάσει την επιδοκιμασία του. Αυτό ήταν καλό, σωστά;
Και τότε ακούστηκε ένας κουδουνιστός ήχος.
Όλοι κοίταξαν το ρολόι.
Ένας πολεμιστής του Τζαντ, με ασημένια πανοπλία, έναν ηλιακό δίσκο στο στήθος του και κρατώντας χρυσό απελατίκι, βγήκε από τα πορτάκια στην αριστερή πλευρά του μηχανισμού διαγράφοντας καμπύλη τροχιά. Ένας Οσμανλής στρατιώτης, ντυμένος ως μέλος της ελίτ του πεζικού των τζάνι, γενειοφόρος, κραδαίνοντας κυρτό σπαθί, εμφανίστηκε με τον ίδιο τρόπο από τα δεξιά. Συναντήθηκαν στη μέση, μπροστά από την πρόσοψη του ρολογιού. Και οι δύο σταμάτησαν. Το κουδούνισμα συνεχίστηκε. Ο πολεμιστής του Τζαντ άρχισε να χτυπά τον Ασαρίτη στο κεφάλι με το απελατίκι. Το έκανε τρεις φορές. Η ώρα ήταν τρεις. Το κουδούνισμα σταμάτησε. Οι πολεμιστές αποσύρθηκαν στο εσωτερικό του ρολογιού, αριστερά και δεξιά.
Τα πορτάκια έκλεισαν κρύβοντάς τους. Το τικ-τοκ συνεχίστηκε.
ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, ενώ η βροχή έπεφτε κρύα, ο καγκελάριος της Αγίας Αυτοκρατορίας του Τζαντ, ένας άνδρας που τον βάραιναν πολύ οι απαιτήσεις του αξιώματός του, κλειδαμπαρώθηκε μαζί με δύο από τους συμβούλους του σε ένα δωμάτιο με αναμμένη φωτιά.
Ο αυτοκράτορας βρισκόταν, εκείνη τη στιγμή, σε ένα υψηλότερο επίπεδο του παλατιού -σε έναν πύργο, για την ακρίβεια- όπου συντελούνταν οι πιο πρόσφατες προσπάθειες μεταστοιχείωσης του μόλυβδου υπό τη φροντίδα ενός μικρόσωμου, εριστικού, ατημέλητου ανθρώπου από τη Φεριέρ. Είχαν κυκλοφορήσει φήμες για συγκλονιστική πρόοδο.
Σ’ ετούτο εδώ το δωμάτιο η συζήτηση ήταν περισσότερο πεζή. Αφορούσε τον πρεσβευτή της Σερέσας. Μια έντονη αντιπαράθεση ήταν σε εξέλιξη. Ο ψηλός γραμματέας του καγκελάριου Σάβκο και ο νεαρός που λεγόταν Βιτρούβιος, ο οποίος δεν κατείχε κάποιο σημαντικό αξίωμα, περνούσε όμως τα περισσότερα βράδια στο κρεβάτι του καγκελάριου, υποστήριζαν και οι δύο ότι ο καινούργιος απεσταλμένος από τη Σερέσα ήταν ένας ανόητος.
Ο καγκελάριος επισήμανε ότι οι Σερεσινοί δεν είχαν γίνει η δύναμη που ήταν προσφέροντας αξιώματα σε ανόητους. Διαφωνούσε με την αποτίμησή τους. Πράγματι, έφτασε στο σημείο να τους επιπλήξει και τους δύο -κάνοντας τον νεότερο να κοκκινίσει (ελκυστικά)- για το ότι διαμόρφωσαν τόσο βιαστικά την οποιαδήποτε άποψη.
«Τίποτα σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα» είπε υψώνοντας την απαραίτητη κούπα με ζεστό, καρυκευμένο κρασί «δεν απαιτεί βιάση και δεν εξυπηρετείται απ’ αυτήν.»
Ήπιε αργά, λες και ήθελε να κάνει κάποια δήλωση. Ακούμπησε κάτω την κούπα του και κοίταξε έξω από το αμπαρωμένο με ράβδου παράθυρο. Βροχή και ομίχλη. Οι κόκκινες στέγες των σπιτιών ίσα που φαίνονταν προς τα κάτω, προς τον γκρίζο ποταμό. «Δε χρειάζεται να σχηματίσουμε άποψη γι’ αυτόν ακόμη» είπε. «Μπορούμε να τον παρατηρήσουμε με την ησυχία μας.»
«Ρωτούσε για γυναίκες» είπε ο γραμματέας του. «Πού μπορούν να βρεθούν οι πιο ποθητές εταίρες. Θα μπορούσε αυτή να είναι μια αδυναμία;»
Ο καγκελάριος κράτησε μια σημείωση. «Αυτό είναι καλύτερο» είπε. «Φέρτε μου πληροφορίες, όχι κριτική».
«Πώς σας φάνηκε;» ρώτησε ο γραμματέας του.
«Είναι Σερεσινός» απάντησε ο Σάβκο. «Νομίζω ότι η Σερέσα είναι πάντα επικίνδυνη, πάντα πρέπει να την παρακολουθούμε, και τώρα μας έστειλε αυτό τον άνδρα. Είπε τίποτε άλλο εκείνος;»
«Ελάχιστα» είπε ο γραμματέας. Το όνομά του ήταν Χανς. «Μια παρατήρηση για τους πειρατές, την από κοινού ανάγκη να ασχοληθούμε μαζί τους για να βρεθεί μια λύση.»
«Α» είπε ο καγκελάριος. Το περίμενε αυτό. Κράτησε άλλη μία σημείωση. «Αυτό αφορά το Σεντζάν. Δε θα περιμένει πολύ προτού να υποβάλει κάποια πρόταση σχετικά μ’ αυτούς.»
«Τι θα απαντήσουμε;» ρώτησε ο εραστής του. Ο Βιτρούβιος καταγόταν από την Κάρχη. Ήταν κατάξανθος, με γαλανά μάτια, φαρδιές πλάτες, όπως πολλοί άνδρες του βορρά, και επαρκώς έξυπνος για να εκτελεί τις αποστολές του. Ήταν απόλυτα πιστός στον καγκελάριο, κάτι ζωτικής σημασίας σε οποιαδήποτε αυλή, και ήξερε πώς να σκοτώνει ανθρώπους.
Ο καγκελάριος τράβηξε το μουστάκι του, ένα παλιό συνήθειο. «Αυτό δεν το γνωρίζω ακόμη. Εξαρτάται από τους Οσμανλήδες, κατά κάποιον τρόπο.»
«Όπως τα περισσότερα πράγματα» είπε ο Γραμματέας Χανς.
Εκείνος, όπως έδειχναν τα πράγματα, ήταν υπερβολικά έξυπνος για τη θέση που κατείχε τώρα. Έπρεπε να αναλογιστούν την πιθανότητα να τον προαγάγουν σε κάποια κρατική υπηρεσία φέτος το χειμώνα. Ένας χρήσιμος άνδρας δε θα έπρεπε να αφεθεί να δυστυχήσει.
Ο Σάβκο τον φιλοφρόνησε με ένα σπάνιο χαμόγελο. «Έχεις δίκιο, φυσικά» του είπε. «Σερβιριστείτε κρασί, και οι δυο σας. Είναι ένα μίζερο απόγευμα.»
Η διάθεσή του, πέραν αυτού, ήταν αρκετά καλή. Τουλάχιστον το πόδι του δεν τον πονούσε, και απολάμβανε τα μικρά, καθημερινά μυστήρια, όπως αυτό του νέου πρεσβευτή. Βρισκόταν στο αξίωμά του εδώ και δεκαπέντε χρόνια, το ήμισυ της ηγεμονίας του αυτοκράτορα. Ήξερε ότι ήταν καλός σ’ αυτό που έκανε.
Είχε κρατήσει έναν δύσκολο αυτοκράτορα ασφαλή και στο θρόνο του, σωστά; Ή, τέλος πάντων, σε μεγάλο βαθμό ασφαλή. Τα χρήματα παρέμεναν ένα πελώριο, δυσεπίλυτο ζήτημα και οι Οσμανλήδες προέλαυναν ακάθεκτοι σχεδόν κάθε άνοιξη τα τελευταία χρόνια.
Θα λάμβανε μια αναφορά σχετικά με τα οχυρωματικά έργα τους σύντομα, αφού η περίοδος της εκστρατείας είχε πια τελειώσει. Δεν ανυπομονούσε να τη διαβάσει. Υπήρχε η πιθανότητα το μεγάλο φρούριο του Γουόμπεργκ να βρεθεί υπό πολιορκία ξανά την επόμενη άνοιξη, και σ’ αυτή την περίπτωση οι επισκευές θα ήταν επείγουσες και ακριβές.
«Εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτός ο καινούργιος είναι ένας ανόητος» είπε ο Βιτρούβιος βάζοντας κρασί.
«Ας προσπαθήσουμε να το μάθουμε, τότε» είπε ο καγκελάριος ήπια.
Δε θα σκεφτόταν τα φρούρια των συνόρων προτού να κατέφθαναν οι κατάλληλες πληροφορίες. Μέρος της ικανότητάς του οφειλόταν
στο ότι δεν ασχολούνταν με κανένα ζήτημα μέχρι να είχε στη διάθεσή του τα απαραίτητα δεδομένα. Είχε πλήρη επίγνωση αυτού που πίστευε ότι ήταν η καθοριστική αλήθεια στον κόσμο: Η εξουσία καθόριζε σχεδόν πάντα τα πράγματα.
Κοιτάζοντας έξω από το θολωμένο από τη βροχή παράθυρο, ενώ έπεφτε μια υγρή νύχτα, έδωσε γρήγορες, ακριβείς οδηγίες σχετικά με τον Όρσο Φαλέρι, που κατά τα φαινόμενα είχε αδυναμία στις γυναίκες, ίσως ακόμα περισσότερο τις κρύες, φθινοπωρινές νύχτες. Το ζήτημα του νέου πρεσβευτή μπορούσε ν’ αρχίσει να το συλλογίζεται τώρα. Το είχε ξανακάνει πολλές φορές.
Από τις Εκδόσεις Anubis κυκλοφορούν τα παρακάτω μυθιστορήματα του Guy Gavriel Kay μεταφρασμένα στα ελληνικά:
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
14°
