Προδημοσίευση: «Το ναυάγιο» του Σπύρου Πετρουλάκη

Ο συγγραφέας των 100.000 αντιτύπων, Σπύρος Πετρουλάκης, επιστρέφει την άνοιξη με το πολυαναμενόμενο όγδοο μυθιστόρημά του. «Το ναυάγιο», εμπνευσμένο από το ναυάγιο του πλοίου «Ηράκλειον» στη Φαλκονέρα, το 1966, εμπεριέχει αληθινά και μυθοπλαστικά στοιχεία, συνθέτοντας ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που συγκλονίζει. Ο αναγνώστης θα μεταφερθεί από το 1966 στο σήμερα και από τα Κύθηρα, στην Αθήνα και το Παρίσι, ακολουθώντας την πορεία των ηρώων, σε ένα ταξίδι που δεν τελείωσε ποτέ.

Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Το ναυάγιο» του Σπύρου Πετρουλάκη (εκδ. Μίνωας)

Πεντέλη
Σύγχρονη εποχή

Σηκώνοντας το μικρό βαλιτσάκι που είχε πέσει κι αυτό στη γη ένα ρεύμα σαν ριπή διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά της. Ό,τι δεν είχε προσέξει με το φως της ημέρας στο σπίτι της αυλής, της αποκαλύφθηκε τώρα κάτω από το αχνό φως του ουρανού. Έφερε την παράξενη βαλίτσα πιο κοντά στα μάτια της. Ακριβώς κάτω από τη χειρολαβή ήταν χαραγμένο με την τεχνική της πυρογραφίας ένα όνομα: ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΣΙΜΑΤΗ.

Η Άρτεμις χαμογέλασε ξαφνιασμένη. «Ειρήνη Κασιμάτη, να ‘μαστε πάλι!» μουρμούρισε συνεπαρμένη από το απρόσμενο συναπάντημα. Άρχισε ξανά να παλεύει με μανία για να ανοίξει το βαλιτσάκι, λες και μέσα του κρυβόταν κάτι εξαιρετικά σημαντικό για τη ζωή της. Δεν τα κατάφερνε όμως, αφού η σκουριασμένη πόρπη δεν έλεγε να κουνηθεί. Κοίταξε πυρετικά γύρω της. Το πρώτο εργαλείο που βρέθηκε μπροστά της ήταν ένα κλαδευτήρι. Μέταλλο με μέταλλο αναμετρήθηκαν και τη νίκη τελικά την πήρε η δύναμη και όχι ο χρόνος. Η μαγκωμένη, από τους καιρούς που είχαν κυλίσει, κλειδαριά δεν αντιστάθηκε για πολύ. Η κοπέλα άνοιξε το βαλιτσάκι και κοίταξε μέσα με περιέργεια. Δυο τρία χαρτιά τσαλακωμένα υπήρχαν εκεί, καθώς και μερικοί γυάλινοι δοκιμαστικοί σωλήνες, σφραγισμένοι και τοποθετημένοι σε ξεχωριστές θήκες. Ήταν φανερό πως η μικρή βαλίτσα είχε κατασκευαστεί μόνο και μόνο για να μεταφέρει με ασφάλεια αυτά τα γυάλινα φιαλίδια, που έμοιαζαν με δοκιμαστικούς σωλήνες πειραμάτων.

Φαλκονέρα 8/12/1966
Πλοίο "Ηράκλειον"

Μισότρελος από τον φόβο και την αγωνία, ο Απόστολος άνοιξε την πόρτα μιας καμπίνας. Μπροστά του είδε την Ειρήνη αγκαλιασμένη με τη Φωτεινή, κάτασπρες από τον φόβο τους, να τρέμουν κολλημένες στον τοίχο.

«Απόστολε, βουλιάζουμε;» τον ρώτησε τρομοκρατημένη η Ειρήνη, μα εκείνος δεν την άκουγε.

«Βάλτε τα σωσίβιά σας. Γιατί δεν τα φορέσατε ακόμη;» Χειρονομούσε και ούρλιαζε για να ακουστεί ανάμεσα στους κρότους και τους θορύβους που πολλαπλασιάζονταν ολοένα. «Δέστε τα σφιχτά!» τους φώναξε, ανακουφισμένος που επιτέλους τις είχε βρει και δεν είχε χαθεί στον δαίδαλο των διαδρόμων.

«Εσύ δεν θα βάλεις;» τον ρώτησε πανιασμένη η Ειρήνη.

«Άσε με εμένα. Κάτι θα βρω. Ελάτε, ελάτε! Πάμε να βγούμε γρήγορα. Σε μερικά λεπτά δεν θα μπορούμε να περπατήσουμε. Το πλοίο έχει γείρει επικίνδυνα» είπε και δεν σήκωνε κουβέντα. Τα πάντα φαίνονταν να κρέμονται από μια λεπτή κλωστή που συνεχώς έφθινε.

«Πάμε, πάμε. Δεν αντέχω άλλο εδώ μέσα» αποκρίθηκε η Ειρήνη και βγήκαν με δυσκολία από την καμπίνα τους. Με τα χέρια ανοιχτά, πότε όρθιοι και πότε γονατιστοί, προχωρούσαν στον δρόμο που άνοιγε ο Απόστολος.

Από την ανοιχτή πόρτα του γκαράζ, μερικά μέτρα κάτω από τα πόδια τους, η θάλασσα έστελνε μανιασμένη τόνους ολόκληρους το αλμυρό νερό της να καλύψει κάθε άδεια σπιθαμή, λες και πάσχιζε να πνίξει τον πιο μισητό εχθρό της. Εκείνη τη στιγμή ένα καμπανάκι ηχούσε αχνά πασχίζοντας να σημάνει συναγερμό, μα ήταν πλέον πολύ αργά. Για κάποιους, οι πόρτες των καμπινών τους είχαν γίνει ταβάνι. Ένα ταβάνι που ποτέ δεν θα έφταναν, μέσα σε έναν χώρο που θα αποτελούσε τελικά το υγρό φέρετρό τους.

Το πρώτο νερό που εισέβαλε στο κατάστρωμα δεν φαινόταν απειλητικό· το είδαν. Απειλητικό ήταν εκείνο που έγδερνε τα κρύσταλλα των φιλιστρινιών που ακουμπούσαν πια στη θάλασσα. «Κρατηθείτε, κρατηθείτε!» ξεχώριζε η φωνή του Απόστολου στ’ αυτιά όλων. «Πιαστείτε αποδώ!» ούρλιαζε για να ακουστεί μέσα στον πανικό και τη φρίκη και άρπαξε το μεταλλικό παραπέτο που ήταν βιδωμένο στο τοίχωμα του πλοίου. Οι δυο γυναίκες έκαναν ό,τι ακριβώς τις είχε συμβουλέψει. Είχαν σωθεί προς το παρόν, για κείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα. Τίποτα δεν ήξεραν για τα επόμενα.

«Σωσίβιο, Απόστολε!» φώναξε η Ειρήνη δείχνοντάς του με το βλέμμα ένα που επέπλεε ελάχιστα μέτρα πιο πέρα από τα πόδια τους. Εκείνος δεν είχε.

Το νερό όμως τώρα εισχωρούσε στο τελευταίο κατάστρωμα με ορμή. Τα φώτα τρεμόπαιξαν. Οι προπέλες, χίμαιρες μυθικές από ατσάλι, έκοβαν αέρα και κορμιά αντί για θάλασσα και έσταζαν αίμα αντί για νερό.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα Σπύρο Πετρουλάκη

Ο Σπύρος Πετρουλάκης γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα, έχοντας ζήσει επίσης στο Ρέθυμνο και στα Χανιά από όπου και κατάγεται. Έχει δύο παιδιά, την Ειρήνη και τον Κωνσταντίνο. Είναι συνθέτης και στιχουργός. Τραγούδια του περιλαμβάνονται σε CD πολλών γνωστών καλλιτεχνών, ενώ έχει γράψει μουσική και τραγούδια για ντοκιμαντέρ και θεατρικές παραστάσεις. Παράλληλα, είναι ραδιοφωνικός παραγωγός στο Δίκτυο FM. Ασχολείται με τη φωτογραφία (φωτογραφίες του έχουν βραβευτεί και δημοσιευτεί σε ευρωπαϊκά περιοδικά), είναι αφηγητής παραμυθιών, προπονητής και Πανελληνιονίκης στο άθλημα του Taekwondo. Ανάμεσα στα έργα του πολυγραφότατου Σπύρου Πετρουλάκη βρίσκεται και το best seller «Σασμός» το οποίο θα γίνει τηλεοπτική σειρά, που θα προβληθεί στο κανάλι Alpha.