Romy Hausmann: Όσο είμαστε υγιείς, καμία μέρα δεν είναι τόσο κακή

Με το συγγραφικό της ντεμπούτο «Καλό μου παιδί», (εκδόσεις Μεταίχμιο) η συγγραφέας Romy Hausmann κατάφερε να συναρπάσει αναγνωστικό κοινό και κριτικούς, το βιβλίο της να μεταφράζεται σε περισσότερες από 14 χώρες και σύντομα να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη.

Σε μια αποκλειστική και αφοπλιστική συνέντευξη, η Romy Hausmann εκμυστηρεύεται τις αγωνίες της για τα όσα βιώνει η υφήλιος με την πανδημία ενώ μιλάει για τις απορρίψεις που προηγήθηκαν της μεγάλης της επιτυχίας, για την ανάγκη της να δημιουργεί ιστορίες και μοιράζεται τι την κάνει πραγματικά ευτυχισμένη και τι της λείπει περισσότερο αυτή τη δύσκολη περίοδο.

Πώς βιώνετε αυτό το νέο κύμα της πανδημίας;
Προσπαθώ να μην αναστατώνομαι για πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω. Έχω μια υγιή οικογένεια και, ως συγγραφέας, μια δουλειά που μπορώ να την κάνω από το σπίτι. Οι σκέψεις μου είναι με εκείνους που έχουν αρρωστήσει, δεν μπορούν να δουν τις οικογένειές τους ή έχουν χάσει τη δουλειά τους. Ελπίζω ότι σύντομα θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε μια καλύτερη ομαλότητα.

Κατά την περίοδο της καραντίνας εξακολουθείτε να έχετε τη διάθεση να γράψετε;
Ακούγεται άσχημο, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι υποφέρουν από την τρέχουσα κατάσταση, αλλά για μένα ως συγγραφέας δεν είναι το χειρότερο να είμαι στο σπίτι για λίγες εβδομάδες και απλώς να έχω τον χρόνο να γράψω. Ειδικά αφού συνήθως λείπω για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε περιοδείες και παρουσιάσεις. Μου αρέσει πολύ όταν συμβαίνουν, αλλά υπήρξαν εβδομάδες που θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο για να ξεκουραστώ και να γράψω. Οπότε είμαι μάλλον πιο δημιουργική αυτή την περίοδο.

Πώς συνειδητοποιήσατε πως είχατε ταλέντο στη συγγραφή;
Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν σκέφτηκα αν είχα ταλέντο. Πάντα μου άρεσε η συγγραφή και δεν ήθελα ποτέ να κάνω κάτι άλλο, αυτό είναι όλο. Αντιθέτως, έχω αμφιβάλλει για τις δεξιότητες γραφής μου γιατί για δέκα χρόνια γνώριζα μόνο απόρριψη και κανείς δεν ήθελε να δημοσιεύσει τις ιστορίες μου – για να είμαι δίκαιη με τους εκδότες που με απέρριψαν: ίσως αυτές οι ιστορίες δεν ήταν πολύ καλές. Απλώς ίσως μου πήρε λίγο χρόνο για να αναπτύξω όχι μόνο τις δεξιότητες γραφής μου αλλά και την προσωπικότητά μου. Όλα αυτά τα χρόνια με έχουν κάνει πιο ισχυρή και πιο αποφασισμένη να μην τα παρατήσω.

Γιατί επιλέξατε να γράψετε ένα ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου; Τι σας σαγηνεύει σε αυτό το είδος;
Το κύριο ενδιαφέρον μου είναι η ψυχολογία και το θρίλερ είναι το τέλειο είδος γι’ αυτό. Δεν ενδιαφέρομαι για σοκαριστικά γεγονότα ή γαλόνια αίματος. Αυτό που θέλω να αναδείξω είναι πώς τελικά φυσιολογικοί άνθρωποι καταλήγουν στη σκοτεινή πλευρά ή πώς φτάνουν στα άκρα για να διατηρήσουν την άποψη τους για τον κόσμο.

Σχετικό Άρθρο

Βιβλιο Αλέξανδρος Καψοκόλης: Η απληστία μάς έχει τυφλώσει εδώ και αιώνες

A.V. Guest 05.02.2021, 12:04

Πώς καταφέρατε να διατηρήσετε την τέλεια ισορροπία μεταξύ του θρίλερ και των δύσκολων θεμάτων, όπως η απώλεια ενός παιδιού και οι τρόποι που ο εγκλεισμός επηρεάζει την ψυχοσύνθεση των παιδιών;
Για μένα το πιο σημαντικό πράγμα είναι να αντιμετωπίζω τους χαρακτήρες μου με απόλυτο σεβασμό. Φυσικά, είναι φανταστικά άτομα, αλλά μην ξεχνάτε ότι υπάρχουν πραγματικοί άνθρωποι εκεί έξω που υπήρξαν θύματα σκληρών εγκλημάτων όπως αυτά που περιγράφω στο «Καλό μου παιδί». Θεωρώ πως ούτως ή άλλως είναι λεπτή η γραμμή όταν χρησιμοποιείς εγκλήματα για ψυχαγωγικούς σκοπούς – αλλά επειδή ακριβώς κάνω αυτό, δεν θέλω να είμαι αλαζόνας ή ασεβής απέναντι σε ανθρώπους που έχουν περάσει άσχημες και σκληρές καταστάσεις στην πραγματική τους ζωή. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προτιμώ να απαλλάξω το κείμενό μου από σοκαριστικά γεγονότα ή να περιγράψω λεπτομερώς σκηνές βίας. Αντ’ αυτού, όταν γράφω, αναρωτιέμαι πάντα τι πρέπει να βιώσει κάθε χαρακτήρας και πώς αισθάνεται γι' αυτό. Μόνο τότε σκέφτομαι πώς μπορώ να το μετατρέψω σε μια συναρπαστική εμπειρία ανάγνωσης.

Η Χάνα είναι ένας περίπλοκος χαρακτήρας. Έχετε κάνει πολύ έρευνα για να την περιγράψετε ή απλώς χρησιμοποιήσατε τη φαντασία σας;
Δεδομένου ότι ενδιαφέρομαι ήδη για την ψυχολογία, δεν έκανα πολλή έρευνα ενώ έγραφα, κυρίως για το θέμα του αυτισμού. Αν και το άφησα σκόπιμα ανοιχτό αν η Χάνα πάσχει από αυτισμό ή αν η φύση της προκύπτει αποκλειστικά από το γεγονός ότι ήταν κλειδωμένη σε μια καλύβα όλη της τη ζωή. Μόλις τελείωσε το χειρόγραφο, μίλησα με έναν εμπειρογνώμονα στη αντιμετώπιση ψυχικών τραυμάτων, ο οποίος μου επιβεβαίωσε ότι η συμπεριφορά των χαρακτήρων –όχι μόνο της Χάνα– ήταν πολύ ρεαλιστική.

Ποιο σημείο του βιβλίου σας δυσκόλεψε περισσότερο συναισθηματικά;
Σε γενικές γραμμές, δεν ήταν συχνά εύκολο για μένα να μπω στη θέση των χαρακτήρων όταν υπερασπίζονταν τις απόψεις τους για τον κόσμο ή αντιμετώπιζαν τις απώλειές τους. Ένιωσα πολύ πόνο και μερικές φορές έπρεπε να κλαίω ενώ έγραφα. Και τότε υπήρχε αυτή η πολύ σαφής σκηνή: Η γυναίκα, την οποία γνωρίζουμε ως Λένα, περνά το πρώτο της βράδυ στην καλύβα και αναμένει να βιαστεί από τον απαγωγέα της. Υπάρχει μια κατάσταση στο μπάνιο που είναι βασικά η «χειρότερη» – η απόλυτη ταπείνωση και μια συμβολική πράξη ότι ο απαγωγέας έχει πλέον τον απόλυτο έλεγχο και κάθε εξουσία πάνω της. Δυσκολεύτηκα πραγματικά με τον εαυτό μου αν θα μπορούσα να γράψω αυτή τη σκηνή.

Η μεγάλη επιτυχία του βιβλίου σας άλλαξε την καθημερινότητά σας;
Από μια πλευρά τίποτα δεν έχει αλλάξει: ζω ακόμα στο ίδιο σπίτι, οδηγώ το ίδιο αυτοκίνητο και έχω τους ίδιους φίλους που δεν ενδιαφέρονται αν είμαι η συγγραφέας με τις περισσότερες πωλήσεις ή όχι. Γράφω, βάζω πλυντήριο, μαγειρεύω και βοηθάω τον γιο μου με τις εργασίες του. Και φυσικά υπάρχουν μέρες που είμαι δημόσιο πρόσωπο. Παρακολουθώ εκδηλώσεις, δίνω συνεντεύξεις και υπογράφω αυτόγραφα, τα οποία εξακολουθούν να μου φαίνονται εξωπραγματικά. Αλλά ανακάλυψα ότι δεν είναι αυτά που με κάνουν ευτυχισμένη. Δεν άρχισα να γράφω γιατί ήθελα να γίνω διάσημη ή να βγάλω χρήματα. Απλώς ήθελα -και ακόμα θέλω- να λέω ιστορίες και να διασκεδάζω ανθρώπους. Αυτό που με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη είναι ότι ως συγγραφέας έχω επιτέλους ένα κοινό που θέλει να διαβάσει τις ιστορίες μου.

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση από την παιδική σας ηλικία;
Πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στην πρώην Ανατολική Γερμανία και, φυσικά, θυμάμαι ακόμα όλους τους κανόνες και τους περιορισμούς, καθώς και τη διαφυγή μας στη Δυτική Γερμανία. Ωστόσο, η πιο αγαπημένη μου μνήμη είναι αυτή: ζούσαμε σε ένα σπίτι απέναντι από ένα παλιό, κατεστραμμένο κάστρο. Θυμάμαι ακόμα πώς έπαιζα στα ερειπωμένα δωμάτια ή στην κατάφυτη περιοχή με τους φίλους μου. Ήταν μια τεράστια παιδική χαρά περιπέτειας, το καλύτερο μέρος στον κόσμο, και αισθανόμασταν ελεύθεροι αν και ζούσαμε σε μια κατάσταση που παγίδευε τους ανθρώπους της.

Ποια βιβλία έχετε στο κομοδίνο σας σήμερα;
Το βιβλίο που πάντα, πάντα, πάντα βρίσκεται στο κομοδίνο μου είναι «Ο Αλχημιστής» του Πάολο Κοέλιο. Έχω διαβάσει αυτό το βιβλίο τουλάχιστον δώδεκα φορές και πάντα καταφεύγω σε αυτό όταν περνάω μια δύσκολη φάση κατά την οποία έχω αμφιβολίες για τον εαυτό μου. Φυσικά, υπάρχει και το βιβλίο που διαβάζω αυτήν τη στιγμή: ένα θρίλερ από τη γερμανίδα συνάδελφό μου Anne Freytag.

Πώς διαχειρίζεστε μια δύσκολη μέρα;
Μια δύσκολη μέρα τελειώνει γνωρίζοντας ότι το αύριο θα είναι μια νέα μέρα. Είμαι πολύ αισιόδοξη και ευγνώμων ακόμη και για τις μέρες που δεν πηγαίνουν όλα τόσο καλά. Πώς λέει το ρητό: Οι ήρεμες θάλασσες δεν φτιάχνουν επιδέξιους ναύτες. Και ούτως ή άλλως: όσο είμαστε υγιείς και περιτριγυρισμένοι από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, καμία μέρα δεν μπορεί να είναι τόσο κακή.

Αγαπημένη καθημερινή συνήθεια;
Το γράψιμο, φυσικά!

Τι σας λείπει περισσότερο σήμερα;
Να παρακολουθώ ταινίες με τους φίλους μου. Να πηγαίνω στον κινηματογράφο και σε συναυλίες. Και η θάλασσα, μου λείπουν πραγματικά οι διακοπές δίπλα στη θάλασσα.