Αναγνώστης με αιτία: Ο Άρης Σφακιανάκης γράφει για το βιβλίο «Η λεοπάρδαλη του χιονιού» του Συλβαίν Τεσσόν, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα
Εδώ και μερικά χρόνια τέτοια εποχή, στα γενέθλιά μου, κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου: ένα ταξίδι σε κάποιο μακρινό μέρος του πλανήτη. Πέρυσι ήμουν στον Παναμά, πριν δυο χρόνια στην Κεϋλάνη, πιο πριν στο Πεκίνο… Κάποτε γιόρταζα τα γενέθλιά μου με φίλους σε μεγάλα μπαρ με δυνατές μουσικές, άφθονα ποτά και κόσμο πολύ – μα βαρέθηκα και τους φίλους και τη φασαρία. Έτσι, εδώ και χρόνια, τέτοια εποχή, ταξιδεύω είτε με κάποια αγαπημένη μου είτε μ’ έναν φίλο καλό σε μια απόμερη γωνιά της Γης.
Πέρυσι έβλεπα τον Ειρηνικό κι έτρωγα ψαρόσουπες στην ιχθυόσκαλα της Πόλης του Παναμά. Φέτος σχεδίαζα να βρίσκομαι στο Μεξικό. Όμως με πρόλαβαν τα σοφά λόγια του Σόλωνα: «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Και βέβαια, ο κορωνοϊός. Κι αφού δεν είχα καμιά διάθεση να τρέχω στο Ντουμπάι με την ομογένεια –καθώς τίποτε απολύτως δεν με έλκει στο Ντουμπάι– διάλεξα να σβήσω τα κεράκια της φετινής μου τούρτας παρέα με τον Συλβαίν Τεσσόν στα υψίπεδα του Θιβέτ. Φρόντισαν γι’ αυτό οι εκδόσεις Άγρα.
Ο Συλβαίν Τεσσόν είναι ένας πενηντάρης Γάλλος που έχει πάθος με τα ταξίδια και το ποδήλατο. Έχει γυρίσει τον κόσμο ποδηλατώντας κι έχει γράψει κάμποσα βιβλία για τα ταξίδια του.
Αγαπώ εκείνους που αγαπούν τα ταξίδια. Οι ταξιδευτές είναι μια σέκτα ευγενική, πρόσχαρη, φιλομειδής και φιλοπερίεργη. Έχουν καταπιεί το αεικίνητο του Αριστοτέλη. Και μελετούν με εμβρίθεια τον κόσμο όπως ο δικός μας ο Ηρόδοτος. Αποφάσισα λοιπόν στα φετινά μου γενέθλια να επισκεφτώ το Θιβέτ παρέα με έναν επίμονο ταξιδευτή. Εξάλλου, πάντα ήθελα να πάω στο Θιβέτ – από φοιτητής κιόλας της Νομικής, μα και πιο πριν ακόμα, σαν διάβαζα για τον Βούδα και τον Δαλάι Λάμα αλλά και για τους μυστικούς σοφούς της μαντάμ Μπλαβάτσκι. Και ιδού, τώρα θα έκανα το ταξίδι.
Κάθισα στον λευκό καναπέ του σπιτιού μου κι άνοιξα το βιβλίο του Τεσσόν. Όχι μόνο θα ανέβαινα μαζί του ως τις ακρώρειες των Ιμαλαΐων, μα θα φωτογράφιζα κιόλας τη Λεοπάρδαλη του χιονιού. Τουλάχιστον, αυτός ήταν ο στόχος. Επειδή είναι η εποχή του οίστρου της, τότε που βγαίνει στα πάλλευκα τοπία και ψάχνει το ταίρι της, τότε που τα αρσενικά παλεύουν και τα θηλυκά προσφέρονται, τότε που πέφτουν τα γενέθλιά μου τέλος πάντων.
Κι έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου στο Θιβέτ – γυρνώντας σελίδες. Το βιβλίο του Τεσσόν με πήρε μαζί του στη χώρα των σέρπας και των καγιάκ – εκείνων των ζώων που έχουν ξεμείνει από τις απαρχές της ζωής. Κοιμήθηκα τα βράδια σε σκηνές που πλατάγιζαν απ’ το παγωμένο ξεροβόρι, μετέφερα νερό σε κουβάδες κρεμασμένους στην άκρη ενός κονταριού από μπαμπού, άκουσα ιστορίες του βουνού πλάι στη σόμπα. Διέσχισα απόκρημνες πλαγιές, είδα αλεπούδες, λαγούς, γαλάζιες αίγες, γυπαετούς να γράφουν κύκλους θανάτου πάνω από τα καρτέρια μας.
Κι όταν εμφανίστηκε η λεοπάρδαλη πάνω στα βουνά, μες στις σελίδες, στο παγωμένο χιόνι, στη ζεστασιά του καλοριφέρ μου, όταν έριξε το ατάραχο βλέμμα της στην κοιλάδα του καναπέ μου ψάχνοντας για κάποιο θήραμα, τότε κατάλαβα πως είχε έρθει η ώρα να σβήσω τα κεριά των φετινών μου γενεθλίων. Κι έκανα μια ευχή, ευχή ταξιδιωτική.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
20°
