Συνέντευξη: Η συγγραφέας και δημοσιογράφος Δέσποινα Σωτηροπούλου μιλάει στην Athens Voice για το νέο της βιβλίο «Η αριστερή μου πλευρά» (εκδ. Ινφογνώμων)
Η συγγραφέας και δημοσιογράφος Δέσποινα Σωτηροπούλου εξομολογείται τις αλήθειες της ζωής της και μιλάει για το νέο της βιβλίο «Η αριστερή μου πλευρά», τα έσοδα του οποίου διατίθενται στα παιδιά που πάσχουν από καρκίνο με τη στήριξη του Εκδοτικού Οίκου Ινφογνώμων.
«Η αριστερή μου πλευρά». Τι σημαίνει αυτό το βιβλίο για εσάς και πώς προέκυψε ο τίτλος;»
Αυτό το βιβλίο είναι η κάθαρσή μου. Είναι το τέλος μιας τριλογίας που ξεκίνησε το 2015. Και τα τρία βιβλία μου έχουν την ίδια αφετηρία. Τον πόνο του θανάτου, την ωδή στην έλλειψη και το καλωσόρισμα στη γνώση που λέει, πως ποτέ και τίποτα δεν τελειώνει. Με αυτό το βιβλίο μοιράζομαι με τους αναγνώστες το κάλλος της μητέρας μου, της Ροδούλας, καθώς και τα διδάγματα που με προικοδότησε. Το πένθος με τη φυγή του συζύγου μου και τη δική της με οδήγησε στην καταγραφή και των τριών βιβλίων. «Η αριστερή μου πλευρά» ήταν η πιο επώδυνη. Εδώ συνειδητοποίησα ότι ζω μόνη πια μέσα σε ένα σπίτι που άλλοτε έσφυζε από ζωή και από θαύματα.
Η ώρα αυτή της αλήθειας έγινε υπαγόρευση και η αριστερή μου πλευρά… Τίτλος που προκύπτει από την ιδεολογία της οικογένειας, το ήθος και τη στάση ζωής της Ροδούλας αλλά και από την έξοχη αντίδρασή της όταν ένα εγκεφαλικό επεισόδιο κατέστρεψε τη δύναμη της αριστερής της πλευράς.
Πώς καταφέρνει κανείς να συμβιβαστεί με την απώλεια αγαπημένων προσώπων;
Δεν εξοικειώνεσαι. Μαθαίνεις να το αντέχεις. Μερικές φορές η ανάγκη είναι ο ίδιος ο Θεός. Εκπαιδεύεσαι να βαστάς, να υπομένεις, να πνίγεις το εγώ σου και να συμπονάς, να παρακαλάς για το καλό όλων, να προσπαθείς για το καλό όσων έρθουν στον δρόμο σου, να συνεχίζεις μέχρι που να γίνεις εσύ και οι λατρεμένοι σου μαζί. Εσύ και οι απουσίες σου. Έτσι πλουτίζει ο άνθρωπος. Και φτάνει ξαφνικά να βιώνει μέσα στην έλλειψή του την αφθονία. Αν εξαιρέσεις εκείνες τις στιγμές, που από την οδύνη δεν χωράς πουθενά, τότε καταλήγεις σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Αν όποιος φεύγει ελευθερώνεται, τότε όποιος μένει λυτρώνεται. Μονάχα έτσι ερμηνεύω τη ζωή. Αλλιώς δε βγάζει κανένα νόημα.
Τα έσοδα των βιβλίων σας διατίθενται στα παιδιά που πάσχουν από καρκίνο. Ποια ήταν η αφορμή για αυτή την απόφαση;
Ο πόνος που γίνεται εκπόνηση και στη συνέχεια πράξη. Η διάθεση του να υπάρχει… λόγος. Αυτός ο λόγος που είναι χρέος. Είναι καθήκον. Αν δεν διαθέτουμε εαυτό, τότε τι ήρθαμε να κάνουμε; Να περάσουμε στα ανώφελα; Δεν μου αρέσει αυτή η προοπτική. Υπάρχει ένας αληθινός κόσμος που μέσα του κλείνει τον παιδικό καρκίνο. Κι εγώ θέλω να είμαι ένα μικρό κομμάτι ανακούφισης μέσα σε αυτόν.
Όταν ο άντρας μου έκανε χημειοθεραπείες, έλεγε «αν εγώ υποφέρω τόσο, τα μικρά παιδιά πώς αντέχουν;» Η μανούλα μου που πρόλαβε και είδε τον αγώνα μου για τα παιδιά, έλεγε «Αχ παιδάκι μου, να ήξερες τι καλό κάνεις…». Δε θέλω να φανώ λιγότερη από το κτίσμα που με αγάπη έπλασαν αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι…
Τι σας φοβίζει περισσότερο: ο χρόνος που τρέχει ή η μοναξιά;
Από τη στιγμή που είδα τον χρόνο ως πλασματική ιδέα, τον έκανα φίλο. Από τότε με διδάσκει ότι οφείλω να μετριάζω τις διαδρομές της αναμέτρησής μας και να συγκεντρώνομαι. Κι όσο συγκεντρώνομαι, τόσο όλα μοιάζουν να κυλούν από μόνα τους.
Ούτε η μοναξιά με φοβίζει. Είμαι τόσο κοινωνική όσο και μοναχική, οπότε νιώθω ότι υπάρχει μια κάποια ισορροπία. Εκείνο που με τρομάζει, όμως, είναι μη και φύγω μόνη. Δίχως κάποιον να με αγαπά τόσο δυνατά, όσο αγάπησα εγώ τους λατρεμένους μου.
Έχει αξία να φεύγουμε μέσα στην αγάπη. Είναι σα να περνάμε απέναντι με τη βούλα της επιβράβευσης.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
20°
Τι σας φοβίζει περισσότερο: ο χρόνος που τρέχει ή η μοναξιά;
