Η Αθήνα της «Παραπλάνησης» είναι μια θανατερή, διεστραμμένη πόλη

Αθήνα επικίνδυνη πόλη. Στην «Παραπλάνηση» του Γρηγόρη Αζαριάδη (Μεταίχμιο) το Κλεινόν και… θάνατον έχειν! Πολλούς θανάτους για την ακρίβεια. Θανάτους τρομακτικούς, κάποιος εκεί έξω όχι απλώς σκοτώνει, αλλά μοιάζει και να κάνει συλλογή με τις καρδιές των θυμάτων του - τις αφαιρεί για τρόπαια ή σουβενίρ: η αστυνόμος Τρύπη και η ομάδα ερευνών του Τμήματος Εγκλημάτων κατά της Ζωής έχουν απέναντί τους τον πιο ιδιόμορφο και διαταραγμένο σίριαλ κίλερ στα σύγχρονα ελληνικά εγκληματολογικά χρονικά.

Κι όσο οι φόνοι και τα ξεριζώματα της «Παραπλάνησης» συνεχίζονται, κοντά στις πεντακόσιες σελίδες, η ηρωίδα του Αζαριάδη μοιάζει να σκρολάρει στα τυφλά και στα σκοτεινά έγκατα μιας πρωτεύουσας που μοιάζει με απύθμενο τούνελ αίματος και διαστροφής. Πρέζα, χάπια και χαρτοπαικτικές λέσχες, κωλόμπαρα αλλά και χάι κλαμπ όπου «συνεδριάζει» και γλεντοκοπά το αφάν γκατέ της παρανομίας και του αττικού εγκλήματος. Νταβατζήδες, εκμεταλλευτές «τεμαχίων» μέσω ανηλεούς τράφικιν, ευυπόληπτοι δικηγόροι, μανούλες στο να ανοίγουν τα παράθυρα του ποινικού κώδικα και να πετυχαίνουν αναβολές, και σαδιστικά μέλη Δ.Σ. φιλανθρωπικών σωματείων, που κάτω από το ουμανιστικό καταστατικό τους κρύβεται βόρβορος και κτηνώδης διαστροφή και δυσωδία.

Αθήνα επικίνδυνη πόλη: στην «Παραπλάνηση» του Αζαριάδη η πρωτεύουσα μοιάζει με προάστιο σκανδιναβικού νουάρ. Κακότυχοι μετανάστες, κακοποιημένα σεξουαλικώς ανήλικα παιδιά, στυγνοί παιδεραστές, θύματα με ψυχικά τραύματα, πρέζεμποροι και σατανιστές, ψυχίατροι, ιατροδικαστές, δημοσιογράφοι που κυνηγούν την είδηση λαβράκι και μπάτσοι που κελαηδούν τα νέα εκτός υπηρεσίας. Και παντού πτώματα, για να μην ξεχνιόμαστε. Αποτρόπαια και φρικιαστικά εγκλήματα που με το τέλος του βιβλίου θα σας κάνουν να παρατηρείτε με άλλο μάτι τους συνεπιβάτες σας στο μετρό, ειδικά αυτούς που ταξιδεύουν στον βυθό της πόλης φορώντας τα χούντι τους με τρόπο ώστε να κρύβεται έντεχνα το πρόσωπό τους.

Γίνονται τέτοια πράγματα, εδώ, θα πουν οι Έλληνες αναγνώστες, βγάζοντας πιθανόν την ίδια αντίδραση ή καχυποψία για το βιβλίο, όπως ακριβώς έκαναν και οι Στοκχολμέζοι ή οι Νορβηγοί με το που ξεμύτισε η κατόπιν εκατομμυριοευπώλητη παγκοσμίως σχολή του σκανδιναβικού νουάρ. Ή αυτά συμβαίνουν μόνο μέσα στο μυαλό του συγγραφέα;

Κι όχι μόνο του Αζαριάδη αλλά και του Ιωάννη Πατρίκιου, ενός από τους πρωταγωνιστές της «Παραπλάνησης», που βλέπει την καριέρα του να βυθίζεται, την έμπνευση να τον αποχαιρετά, αλλά τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα των θανάτων να που τον κάνουν πυρετωδώς και πάλι να αρχίσει να συγγράφει το νέο του μυθιστόρημα! Αυτό είναι άλλο ένα από τα ευρήματα αυτού του «θα σας αρπάξει με τη μία» αστυνομικού βιβλίου. Πολλές από τις σκέψεις και την απόγνωση του συγγραφέα Ιωάννη Πατρίκιου πάω στοίχημα πως παίζουν το ρόλο άλτερ έγκο του Αζαριάδη.

Ο τύπος καταφέρνει δίπλα στη «σκανδιναβική» αφήγηση να μπολιάσει τις σελίδες του και με μαύρο τσαντλερικό αλλά και γαλλικό ψυχαναλυτικό νουάρ: από τον Ζαν Πατρίκ Μανσέλ ως τον κύριο Ρέιμοντ -είπαμε, ε;- πεντακόσιες κοντά σελίδες δρόμος!

Διαφθορά, διαπλοκή, κοινωνικά προβλήματα και ψυχολογικά προφίλ καλών - κακών, δολοφόνου, συνεργών αλλά και των διωκτών τους αναλύονται υπέρτατα. Σφήνα ο Αζαριάδης, μαζί με την αστυνόμο Τρύπη και δίπλα στον συγγραφέα Πατρίκιο, τοποθετεί και μια γυναίκα ψυχολόγο, την Άρτεμη Βάλενταλ! (σ.σ. Οι Σουηδοί που λέγαμε! Ορίστε που την έχεις!).

Δαιδαλώδης, πολυεπίπεδη, με μπόλικο σεξ, στρέιτ, ΛΟΑΤΚΙ αλλά και ροκενρόλ μουσική πλεϊλίστ, η «Παραπλάνηση» του Αζαριάδη δεν φλυαρεί και δεν χαώνεται, καθώς γύρω από τον τύπο που ξεριζώνει καρδιές —ψάξε, ψάξε, δεν θα τον βρεις— παρελαύνει ένα απίστευτο κονβόι καλών και κακών, δεύτερων και τρίτων ρόλων, που καταφέρνουν να δομήσουν ένα υπερταξικό κοινωνικό προφίλ - πινακοθήκη της «μαύρης» Ελλάδας. Αστυνομική πλοκή και κριτική παρέμβαση παλατζάρουν επιτυχώς, ρεαλισμός και υπαρξισμός εμπλέκονται εις σάρκα μια. Η Άρτεμις Βαλάντε και ο Ιωάννης Πατρίκιος δοκιμάζουν κάθε είδους φιλιά, βόλτες στην άγρια πλευρά της πόλης και ανομολόγητα τριολέ (και βάλε) προκειμένου… τι; Αυτός να γράψει το απόλυτο αστυνομικό μυθιστόρημα που παρακολουθεί σε ρίαλ τάιμ τον σίριαλ κίλερ της Αθήνας κι εκείνη να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς με το παρελθόν αλλά και το παρόν.

Ετοιμαστείτε για πολύ σεξ και τσεκούρι και πάρτε βαθιές ανάσες: είχα καιρό να διαβάσω ένα βιβλίο της κατηγορίας crime fiction, όπου ο συγγραφέας σε καμιά στιγμή να μη μου εκπέμπει σημάδια πως είτε το τραβάει από τα μαλλιά είτε πως το παραφουσκώνει. Καφέδες, τσιγάρα, ουίσκια, πλέμπα, αστική τάξη, ψυχώσεις και ίντριγκες, πόλεμος με τους κακούς αλλά και ο κλασικός εσωτερικός πόλεμος των υπηρεσιών που μάχονται το έγκλημα, βαμπ μπαρ γούμεν και ξεδιάντροπες ατμόςφαιρες, ομολογουμένως φτιάχνουν μια Αθήνα και από έξω και από μέσα σκέτη κούκλα και πανούκλα.

Αλλά πάει και παρά πέρα: οι ήρωες και η δράση μεταφέρονται στη Σκανδιναβία και την Κωνσταντινούπολη, το κυνηγητό παίζει εντός κι εκτός. Μικρό σπόιλερ, τόσο δα, όσο μια γουλιά από τους μαύρους καφέδες της αστυνόμου Τρύπη ή τα μπλακ Τζόνι που πίνει ο συγγραφέας Πατρίκιος. Ο Αζαριάδης θα σε στείλει, αλλά να προσέχεις γιατί ο δολοφόνος δεν είναι μια σκέτη μονάδα-ψύχωση, αλλά (ίσως λέμε!) πέραν των συνηθισμένων μοναχικών λύκων (ως εδώ!).

Συνεχόμενοι φόνοι, ανηλεή ανθρωποκυνηγητά. Αναμφίβολα ένα βιβλίο που θα επιτελέσει άψογα την αποστολή του: να διαβαστεί αχόρταγα στις παραλίες αλλά και στα χωρίς ειρκοντίσιον δωμάτια αυτών των μη τυχερών που όχι μόνο δεν θα πάνε διακοπές αλλά η τύχη τους έφερε να την βγάζουν ντάλα καλοκαίρι στην Αθήνα. Μην ανησυχείτε! Όπως θα διαβάζετε την «Παραπλάνηση», στοίχημα βάζω πως θα λέτε «εντάξει, μια χαρά είμαστε, υπάρχουν και χειρότερα». Λονγκ Λιβ στον συγγραφέα της.