Βιβλιο

Η Θάλασσα: Μια λυρική ιστορία για τέλος της ανθρωπότητας

Ένα εσώτατο γραπτό του Μιχάλη Μακρόπουλου από τις εκδόσεις Κίχλη

zoe1.jpg
Ζωή Καραμήτρου
ΤΕΥΧΟΣ 749
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Μιχάλης Μακρόπουλος, Η θάλασσα, εκδ. Κίχλη

Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Μιχάλη Μακρόπουλου με τίτλο «Η θάλασσα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη

Δυστοπία. Αυτή είναι η εικόνα που προβάλλει ήδη από τις πρώτες σελίδες. Ένας κόσμος που σιγά-σιγά κι επιλεκτικά ερημώνει, που οι άνθρωποι χωρίζονται σ’ αυτούς που θα πεθάνουν και γι’ αυτό παραμένουν στον επάνω κόσμο και σε όσους θα επιζήσουν κρυμμένοι στα έγκατα, έχοντας αντισώματα στον ιό που κουβαλά ένας τεράστιος μετεωρίτης, έχοντας αντισώματα στον άμεσο θάνατο.

Η ηρωίδα είναι προορισμένη να επιζήσει. Μιλά σε πρώτο πρόσωπο συνεχώς και κουβαλά από τα δέκα της χρόνια που αποχωρίζεται τους δικούς της μέχρι τα τριάντα που αποφασίζει να «ανέβει» και πάλι, εικόνες απλές, καθημερινές, πολύτιμες μέσα στη μοναδικότητα και την απουσία της επανάληψης. Το καθαρισμένο φρούτο και τα ψίχουλα στο μουσαμά, το μαχαίρι με τη λαβή που παίζει και μπορεί να σε κόψει, η κούνια στον κήπο που την ανεβάζει ψηλά και την κάνει να βλέπει τον κόσμο ολόκληρο, οι γονείς με την ανησυχία και την ανημπόρια καθισμένες στο βλέμμα, ο αδερφός που από ενοχλητικός γίνεται πολύτιμος, ένας σκύλος, η βροχή και το ψωμί. Είναι αυτά που ο συγγραφέας ονομάζει «τα πράγματα». Όσα θεωρούνται δεδομένα κι αποκτούν άλλη αξία επειδή γίνονται αναμνήσεις και νοσταλγία. Η ηρωίδα γνωρίζει τον κινηματογράφο στην υπόγεια πόλη, και σαν να οδηγεί τον Μακρόπουλο να γράψει κινηματογραφικά. Οι εικόνες ξεπηδούν αβίαστα, αργά, αναδύοντας προσμονή και εγκαρτέρηση, ελπίδα και φόβο, συγκίνηση και απλότητα.

Η επιστροφή στον επάνω κόσμο θα γίνει για χάρη της θάλασσας. Η ηρωίδα με το ομόφυλο ταίρι της πια, θα ανέβει για να γνωρίσει τη θάλασσα, υπόσχεση που δεν κράτησε ο πατέρας της, αφού δεν την πήγε ποτέ, δεν την γνωρίζει, μα μαζί της τη δένει «ένα θαλασσινό πλάσμα, ένας αμμωνίτης, που έζησε εκατό εκατομμύρια χρόνια πριν» και που το είχε βρει ψηλά πάνω απ’ το σπίτι της ενώ, «δεν είχε καμιά δουλειά εκεί, διακόσια χιλιόμετρα μακριά απ’ το πέλαγος… ».

Το θηλυκό στοιχείο, η ηρωίδα, η φίλη της, η μνήμη και η θάλασσα, ορίζει καίρια αυτό το βιβλίο, ας σκεφτούμε αντίστοιχα ότι το προηγούμενο του Μακρόπουλου, το «Μαύρο νερό», ήταν απολύτως αρσενικό. Κυριαρχεί λοιπόν η αντοχή και η δύναμη, η αποφασιστικότητα και η βούληση, η διάθεση της ηρωίδας να ορίσει τη ζωή της αναλαμβάνοντας το ρίσκο να βγει από την ασφάλεια που είναι συνώνυμη της ανελευθερίας, του περιορισμού, της επιβίωσης, χωρίς ζωή. Γιατί ζωή για κείνην είναι το ταξίδι προς τη θάλασσα, η θάλασσα η ίδια, ο πυθμένας της που μια μέρα παράτολμα τον φτάνει βουτώντας.

Είναι ένα εσώτατο γραπτό τούτο δω που μας παρέδωσε ο Μιχάλης Μακρόπουλος μετά την πρόσφατη εμπειρία μας της απομόνωσης, που ίσως με τη σειρά της μας έχει δώσει την ευκαιρία να στραφούμε μέσα μας και να μπορούμε να αντέξουμε, να έχουμε εκπαιδευτεί να ακούμε κάποιον να μας μιλά σιγά, ήσυχα, υπόγεια για κάτι τόσο σοβαρό και εκκωφαντικό, όσο το τέλος της ανθρωπότητας.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Λέσχη Ανάγνωσης Νορβηγικής Λογοτεχνίας: Συζητήσεις γύρω από τη νεότερη και σύγχρονη νορβηγική λογοτεχνία
Λέσχη Ανάγνωσης Νορβηγικής Λογοτεχνίας: Συζητήσεις γύρω από τη νεότερη και σύγχρονη νορβηγική λογοτεχνία

Κάθε τελευταία Τετάρτη του μήνα, στις 7 μ.μ., το Ζάτοπεκ γεμίζει από χρώμα: κόκκινο, μπλε και λευκό ― της αγάπης, της θάλασσας και του χιονιού

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.