Ο Θεόδωρος Καρασάββας έγραψε ένα βιβλίο με απίθανες OMG ιστορίες

«Κάποιος που θα διαβάσει το “OMG Stories” θα καλύψει ένα αρκετά ευρύ, αλλά και περίεργο φάσμα γνώσης. Από ντομάτες-δολοφόνους, αλεξίσφαιρους κροκόδειλους και βλάσφημα γουρούνια, μέχρι για τις εξωφρενικές ταχύτητες που πιάνει το ίντερνετ στο φεγγάρι και πως σκοπεύουν να μας προστατεύσουν οι Αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες σε περίπτωση που εμφανιστούν από το πουθενά κότες που έγιναν ζόμπι». Κάπως έτσι παρουσιάζει ο συγγραφέας Θεόδωρος Καρασάββας το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «OMG Stories - 45 πραγματικές ιστορίες που προκαλούν φρενίτιδα» (εκδόσεις Ελληνοεκδοτική) και αν όλα αυτά σας φαίνονται απίθανα, κάνετε λάθος. Πιστέψτε το ή όχι, όπως θα έλεγαν στη διάσημη αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά «Ripley’s Believe It or Not!», οι 45 ιστορίες που παρουσιάζονται στο βιβλίο είναι πέρα για πέρα αληθινές.

Ο Θεόδωρος Καρασάββας γεννήθηκε στην Κόρινθο και είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών. Επιλεγμένα του άρθρα έχουν δημοσιευθεί σε διεθνή περιοδικά και site όπως Listverse, Ars Technica, Gizmodo, Ranker, Mental Floss και Games Magazine, μεταξύ άλλων, με το «OMG Stories» να είναι ένα πραγματικά απολαυστικό πρώτο βιβλίο, για όσους θέλουν κάτι πιο fun που την ίδια όμως στιγμή θα σε κάνει να σκεφτείς λίγο παραπάνω. Ιδανικό, θα έλεγα, τώρα το καλοκαίρι για διάβασμα κάτω από την ξαπλώστρα ή στο κατάστρωμα ενός πλοίου.

Ο Θεόδωρος Καρασάββας μίλησε στην ATHENS VOICE για το «OMG Stories», τις απίθανες-πραγματικές ιστορίες που παρουσιάζονται μέσα, αλλά μας κάνει την τιμή να μοιραστεί μαζί μας και ένα αποκλειστικό απόσπασμα: Το ήξερες ότι η πίτσα είναι ελληνικής προελεύσεως στην πραγματικότητα;

Διαβάζοντας κάποιος το «OMG Stories» ίσως δει τον κόσμο, μέσα και από το χιούμορ, με άλλο μάτι;
Τον κόσμο θα τον δει σίγουρα με άλλο μάτι μόλις τελειώσει την ανάγνωση του βιβλίου. Όχι μόνο από το χιούμορ που κρύβει το βιβλίο, αλλά κυριώς επειδή όσο και αν ακούγεται παράλογο, οι συγκεκριμένες ιστορίες είναι πέρα για πέρα αληθινές. Αυτό άλλωστε ήταν και το μεγάλο στοίχημα με το «OMG Stories»: να πούμε αληθινές ιστορίες που ακούγονται πιο extreme και από σενάριο του αγαπημένου μου John Carpenter.

Τι σε ώθησε να ψάξεις τέτοιες ιστορίες και να τις μοιραστείς με τους αναγνώστες; Ποια από τις ιστορίες ήταν αυτή που σου έβαλε το «μικρόβιο» για το βιβλίο;
Κοίταξε, εγώ είμαι άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μπερδεμένου τύπου – απο τις πολλές χιλιάδες που έχει αυτή η χώρα – που άλλα ήθελα να κάνω και να σπουδάσω, και άλλα σπούδασα τελικά. Έτσι βρέθηκα μέσα σε έναν φαύλο κύκλο για αρκετά χρόνια, ώσπου μια μέρα είπα «κάνε ρε αυτό που θες εσύ μια φορά και αν φας τα μούτρα σου, ήταν δική σου επιλογή στην τελική». Τελικά, μόνο τα μούτρα μου δεν έφαγα.
Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, έμενα η οικονομική κρίση με ώθησε ή μάλλον μου έδωσε κουράγιο να αλλάξω επαγγελματικό προσανατολισμό και να κάνω αυτό που κάνω εδώ και σχεδόν 8 χρόνια τώρα. Πάντα με ενδιέφερε η έρευνα και η αλήθεια. Την αλήθεια δεν την φοβάμαι καθολου γενικά σαν άνρθωπος, και αυτήν υπηρετώ πιστά σαν ερευνητής και αρθογράφος. Πιστεύω ότι αν την αλήθεια την συνδυάσεις με ακομπλεξάριστο χιούμορ που δεν εξυπηρετεί συγκεκριμένους σκοπούς και δεν στοχεύει συγκεκριμένους στόχους, τότε θα σοκάρεις και τον πιο αναίσθητο ζωντανό οργανισμό του γαλαξία μας.
Η ιστορία που με παρακίνησε να γράψω το βιβλίο στα ελληνικά, ήταν αυτή του Pac-Man που προέβλεψε το μέλλον. Θυμάμαι την έγραφα για ένα ξένο website και όταν την έψαξα στις Ελληνικές μηχανές αναζήτησης, δεν έβγαζε κανένα αποτέλεσμα. Εκεί ειπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να κάνω κάτι για αυτό.

Υπήρχαν δυσκολίες για να βρεις τις κατάλληλες πληροφορίες και facts; Γιατί κάποιοι μπορεί να πουν «ε δεν γίνονται αυτά».
Ωωω ναι. Υπάρχουν πάντα δυσκολίες όταν κάνεις έρευνα και μελετάς την ιστορία. Γι’ αυτό αν με νευριάζει κάτι με κάποιους δημοσιογράφους και ιστορικούς, είναι ο αλαζονικός τρόπος που μιλάνε για ένα ιστορικό γεγονός λες και ήταν αυτόπτεις μάρτυρες σε κάτι που μπορεί να συνέβη 500 χρόνια πριν.
Η έρευνα και η ενασχόληση με τα ιστορικά γεγονότα προϋποθέτει αντικειμενικότητα, ταπεινότητα και σεβασμό στις επίσημες ιστορικές πηγές. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ιστορίες σαν αυτές που καταπιάνομαι εγώ, που σαν κύριο στόχο έχουν να σοκάρουν πρώτα και μετά να επιμορφώσουν ή διασκεδάσουν τον αναγνώστη. Και πίστεψε με, είναι πολλοί οι άπιστοι Θωμάδες που λένε αυτά δεν γίνονται. Και όμως, γίνονται αν το θέλουν «θεοί, άνθρωποι και ζώα».

Ο όρος-media educational entertainment υπάρχει εδώ και πολλές δεκαετίες. Έχεις δει να εφαρμόζεται κατάλληλα στην Ελλάδα;
Όντως έτσι είναι. Αρκετοί νομίζουν ότι η «επιμορφωτική διασκέδαση» είναι δημιούργημα της ιντερνετικής εποχής και θέτουν λανθασμένα την αφετηρία της στα μέσα των 90s. Η αλήθεια είναι ότι ο όρος Educational Entertainment χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον μεγάλο Walt Disney πίσω στο 1954. Αυτός το ξεκίνησε όλο αυτό. «He’s the originator» της όλης φάσης.   Απλά με την διάδοση του Ίντερνετ δημιουργήθηκαν κάποια websites κυρίως στα 00s, που πήραν τον συγκεκριμένο όρο και το ανήγαγαν σε «επιστήμη» όπως για παράδειγμα το Cracked, το Listverse (όπου έγραψα το πρώτο μου άρθρο ever), το Mental Floss, το TopTenz, Today I Found Out και List25 για τo οποίo δούλεψα για αρκετά χρόνια. 
Στην Ελλάδα δεν εφαρμόζεται σε καμία περίπτωση σωστά το συγκεκριμένο αντικείμενο. Εκτός και αν δεν το έχω εντοπίσει εγώ. Πάντως αυτά τα media που υποτίθεται οτι προσπαθούν να κάνουν educational entertainment στην Ελλάδα, χάνουν τον προσανατολισμό τους κάπου στην πορεία. Θες επειδή πρέπει να ικανοποιήσουν τον εκάστοτε χορηγό; Θες η έλλειψη σοβαρότητας και θέλησης για πραγματική έρευνα; Θες επειδή ο εκάστοτε αρθογράφος σε αυτή την χώρα θεωρεί ότι η προβολή των δικών του πολιτικών θέσεων και κοινωνικής ατζέντας είναι υπεράνω παντός επιστητού; Αλήθεια, δεν ξέρω τι φταίει.
Μάλλον αυτά είναι κάποια από τα κατάλοιπα του εκπαιδευτικού μας συστήματος και των κομματικών νεολαιών. Απλά πες την ιστορία όπως είναι και άστα τα άλλα. Αν ήθελα να μάθω για τα άλλα, θα τσέκαρα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σου. Αφού και εκεί τα ίδια λες κάθε μερα, όλη μέρα (γέλια). Καταλαβαίνεις πως το λέω; Άσε την προπαγάνδα και κάνε την δουλειά σου όπως πρέπει.

Ποιες είναι οι πολύ αγαπημένες σου ιστορίες μέσα από το βιβλίο σου;
Κανονικά τώρα θα έπρεπε να σου πω ότι όλες είναι αγαπημένες μου και ότι δεν τις ξεχωρίζω κτλ. Ε, λοιπόν θα είμαι απόλυτα ειλικρινής και θα σου δώσω ένα top 3. Σε προειδοποιώ όμως ότι αν μου κάνεις την ίδια ερώτηση την άλλη εβδομάδα μπορεί να είναι τελείως διαφορετικά τα «charts» προτιμήσης μου.
Αυτή τη στιγμή πάντως θα ξεχώριζα την ιστορία με την θανατική ποινή που κάποτε επέφερε το κατά λάθος χύσιμο της μπύρας, την άλλη με το αν τα γεννητικά όργανα του Σούπερμαν είναι και αυτά από ατσάλι, και τέλος αυτή με τον ιδιοφυή μαθηματικό που συνεργάστηκε με ένα άλογο. Όπως σου είπα ήδη, είναι πολύ φευγάτο το «OMG Stories» και λέει μόνο αλήθειες.

Υπήρχαν ιστορίες που έμειναν εκτός βιβλίου για διάφορους λόγους; Ή να περιμένουμε συνέχεια του βιβλίου;
Ναι, σίγουρα έμειναν αρκετές ιστορίες εκτός βιβλίου, κύριως για πρακτικούς λόγους. Δεν ήθελα να βγει το βιβλίο 400-500 σελίδες και να τρομάζει ή να κουράζει το μάτι του υποψήφιου αναγνώστη. Όταν η ύλη ξεπέρασε τις 200, είπα είμαστε ΟΚ. Ζούμε στην εποχή της εικόνας, του YouTube και του Netflix άλλωστε. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, ο κόσμος πλέον δεν διαβάζει πολύ. Για αυτό χρησιμοποίησα αρκετές εικόνες στο βιβλίο που συνοδεύουν αρμονικά την κάθε ιστορία και έκανα χρήση απλής, καθημερινής γλώσσας. Θέλω να το διαβάσει ξεκούραστα ο άλλος. Να περάσει καλά. Να γελάσει και να μάθει.
Δεν θέλω να απομακρύνω ακόμα περισσότερο τους νέους αναγνώστες, ούτε να τους επιβληθώ με τις δικές μου ιδεοληψίες. Θέλω να τους προσεγγίσω πραγματικά και καλόπιστα, για αυτό και προσάρμοσα τις ανάγκες του βιβλίου στα δικά τους θέλω που συμβαδίζουν με την εποχή που ζούμε τώρα. Αν κάποια στιγμή αποφασίσω να γράψω κάτι πιο προσωπικό, μια αυτοβιογραφική νουβέλα ας πούμε, ΟΚ τότε θα το κάνω με τους δικούς μου όρους. Προς το παρόν όμως, όπως ήδη ανέφερα υπηρετώ πιστά την έρευνα, την αλήθεια και το educational entertainment που με «ταΐζει» εδώ και χρόνια.

Παρακάτω διαβάζουμε αποκλειστικά ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα μέσα από το βιβλίο. Ευχαριστούμε τον συγγραφέα για την παραχώρηση.

Το ήξερες ότι η πίτσα είναι ελληνικής προελεύσεως στην πραγματικότητα;
Δεν είναι δα και κανένα μεγάλο μυστικό ότι όλοι, ή σχεδόν όλοι τέλος πάντων, (πωωωω ρε παιδί μου, στις λεπτομέρειες κολλάς κι εσύ τώρα) λατρεύουν την πίτσα. Να την φτιάχνουν, να την κοιτάνε, να την μυρίζουν και κυρίως να την τρώνε. Ζεστή, κρύα, ξαναζεσταμένη, μπαγιάτικη ή φρέσκια, δεν έχει σημασία. Πίτσα να ‘ναι και ότι να ‘ναι. Έλα μου όμως που όλοι επίσης πιστεύουν ότι η πίτσα είναι ιταλική εφεύρεση, ενώ αυτό δεν παίζει τελικά.

You see, πολλοί σύγχρονοι αρχαιολόγοι και ιστορικοί προτείνουν ότι η πίτσα υπάρχει εδώ και περίπου 3,000 χρόνια, ενώ οι ρίζες της δεν εντοπίζονται στην Ιταλία για πρώτη φορά, όπως πολλοί πιστεύουν εσφαλμένα. Αν κοιτάξουμε πίσω στο μακρινό παρελθόν, θα βρούμε αρκετά είδη τροφίμων που μοιάζουν με την πίτσα που γνωρίζουμε και σαβουριάζουμε με την πρώτη ευκαιρία εν έτη 2020, μιας και κάθε κουλτούρα έχει τις δικές της παραδοσιακές συνταγές ψωμιού και πίτας.

Διάφοροι αρχαίοι πολιτισμοί της Μεσογείου, φιλοξένησαν μια μεγάλη ποικιλία αρτοποιημάτων που μπορούν να θεωρηθούν ως οι «πρόγονοι» της σύγχρονης πίτσας. Πιο συγκεκριμένα, οι Αρχαίοι Έλληνες ανέπτυξαν μια μοναδική παράδοση στην προετοιμασία ενός είδους πίτας, που έχει χαρακτηριστεί από μεγάλο μέρος ιστορικών ως η πρώτη πίτσα ever. Φήμες λένε ότι ακόμα και η Ζήνα έτρωγε πίτσες σε καθημερινή βάση. Ιδού η απόδειξη…

Και που λέτε, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ονόμαζαν αυτήν την μεγάλη στρογγυλή πίτα, πλακούντα. No shit!!! Ο πλακούντας ήταν στην ουσία μια ζύμη φτιαγμένη από αλεύρι κριθαριού, νερό και κρασί. Μετά το ψήσιμο της πίτας – που το όνομα της παραπέμπει σε γυναικολόγο και εγκυμοσύνες – σε ξύλινο φούρνο, οι Μποτρίνιδες της εποχής την καρύκευαν με ελαιόλαδο, πρόσθεταν κατσικίσιο τυρί (φετούλα βρε) και την έκοβαν σε κομμάτια όπως ακριβώς κάνουμε nowadays με την πίτσα.

Κατά την διάρκεια των χρόνων, η συγκεκριμένη πίτα κυκλοφόρησε σε διάφορες παραλλαγές, όπως πλακούντας με λαχανικά, κρεμμύδια, σκόρδο, ρεβίθια, ακόμα και με μέλι για τους λάτρεις των επιδόρπιων. Όπως καταλαβαίνετε, ο πλακούντας έγινε το αγαπημένο junk food των αρχαίων Ελλήνων, άπ’ οπού το ανακάλυψαν και οι Ρωμαίοι, οι οποίοι εδώ που τα λεμέ αντεγραψαν μέχρι και τα πλακάκια των μπάνιων τους από τον Ελληνικό πολιτισμό.

M’ αυτά και μ’ αυτά, φθάνουμε στα όχι και τόσο μακρινά 1800s, σχεδόν δυόμιση χιλιάδες χρόνια από τότε που οι αρχαίοι Έλληνες πρώτο-έφτιαξαν τον πλακούντα (όνομα που βρήκατε και εσείς ρε παιδιά τώρα), όταν και η σύγχρονη πίτσα πήρε την τελική της μορφή. Σύμφωνα με έναν αρκετά δημοφιλή, αλλά και αμφισβητούμενο κατά καιρούς αστικό μύθο, η πίτσα Margherita πήρε το όνομά της από τη βασίλισσα Margherita το 1889.

Σύμφωνα με ιταλικούς urban legends, το Βασιλικό Παλάτι του Capodimonte ανέθεσε σε κάποιον Ναπολιτάνο παρασκευαστή αρτοποιημάτων να δημιουργήσει μια πίτα προς τιμήν της βασίλισσας, που επρόκειτο να επισκεφθεί τη Νάπολη. Από τις τρεις διαφορετικές πίτσες που δημιούργησε – εμπνευσμένες από ένα βιβλίο μαγειρικής Βυζαντινής προελεύσεως – η βασίλισσα προτίμησε την πίτσα που φέρει τα χρώματα της ιταλικής σημαίας: κόκκινη (σάλτσα ντομάτας), πράσινη (βασιλικό) και λευκή (μοτσαρέλα).

The rest is history…