Προδημοσίευση: O Κώδικας της Δημιουργίας: Η Πτώση του Αδάμ

«Ο Κώδικας της Δημιουργίας», η σειρά δράσης και μυστηρίου του Γιώργου Ζορμπά που παρουσιάζει την αέναη μάχη του Καλού με το Κακό και τη σύγκρουση αποκαλυπτικών δυνάμεων, ξεκίνησε πέρυσι με το πρώτο βιβλίο με τίτλο «Ο Γολγοθάς της Εύας», 

Τώρα έρχεται το δεύτερο βιβλίο της σειράς με τίτλο «Η Πτώση του Αδάμ» και μας καλεί να ταξιδέψουμε σ’ ένα εναλλακτικό μέλλον, όπου μια λεπτή γραμμή χωρίζει το όνειρο απ’ τον εφιάλτη και τη δημιουργία απ’ την καταστροφή.

Διαβάστε 4 αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο Κώδικας της Δημιουργίας: Η πτώση του Αδάμ» (εκδ. Anubis)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 1ο - Η Εύα

Άγνωστος χρόνος
Κάπου έξω από τη Ράκκα, Συρία
Tο παγερό σκοτάδι στροβιλιζόταν γύρω της και την κατάπινε.
Επιτέλους.
Λαχταρούσε να βουλιάξει στην ανυπαρξία. Να κόψει το νήμα του αφόρητου πόνου, που, γαντζωμένο ανάμεσα στα πόδια της, την κρατούσε δεμένη στη ζωή σαν γαγγραινικός ομφάλιος λώρος.
Αλίμονο όμως. Αυτό παλλόταν σαν χορδή, τεντωνόταν, απειλούσε να ξεριζώσει τα σωθικά της, αλλά δεν έσπαγε.
Ένα θολό περίγραμμα εμφανίστηκε μακριά μες στο σκοτάδι. Αιωρήθηκε και την πλησίασε αλλάζοντας σχήματα.
Έφτασε κοντά της με μορφή που θύμιζε πρόσωπο.
Ανεξήγητη οικειότητα την κυρίευσε.
Τα χαρακτηριστικά του καθάρισαν – το γνώριμο χαμόγελο, η λίγο μεγαλύτερη από το κανονικό μύτη, τα γαλάζια μάτια που την κοίταζαν με τρυφερότητα.
O μπαμπάς της!
Αιωρήθηκε μπροστά της, απλώθηκε και τη σκέπασε στέλνοντας στην καρδιά της κύματα αγαλλίασης. Θα την έπαιρνε επιτέλους.
Άπλωσε το χέρι της. «Μπαμπά! Βοήθησέ με!» φώναξε. «Κόψε το νήμα. Διώξε τον πόνο. Πάρε με μαζί σου, μπαμπάκα μου.»
Την κοίταξε με βλέμμα που ξεχείλιζε από στοργή και πόνο. Το χέρι του άγγιξε τη φανταστική χορδή. Τα χείλη του έσμιξαν κι η απόφαση έλαμψε στο πρόσωπό του.
Η Εύα σφάλισε τα μάτια της. Όμως έβλεπε ακόμη, λες και τα βλέφαρά της ήταν διάφανα. «Έλα μπαμπά μου!» είπε. «Πάρε με!»
Το χέρι σφίχτηκε γύρω από το νήμα. Το έπιασε και την τράβηξε με αυτό έξω από το σκοτάδι, πίσω στον πόνο.
Το ουρλιαχτό της έσκισε τα ίδια της τα αυτιά. Το πρόσωπο έλαμψε για μια ακόμη στιγμή και ψιθύρισε δύο λέξεις, πριν σβήσει, διωγμένο από το ξύπνημα και τις αστραπές του πόνου.
Όμως, η τελευταία, σιωπηλή φράση του μπαμπά της παρέκαμψε τα αυτιά της, που είχαν ξεκουφαθεί από τις κραυγές, βρόντηξε κατευθείαν μέσα στην ψυχή της, και σφραγίστηκε στην καρδιά της.
«ΘΑ ΖΗΣΕΙΣ!»

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 2ο - Η αποστολή του Μπιλ

Πέντε λεπτά αργότερα είχε βγει από την πρεσβεία.
Βυθισμένος στις σκέψεις του, χωρίς να έχει ιδέα που πηγαίνει, πέρασε απέναντι τη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, άφησε πίσω του τα φώτα της και περιπλανήθηκε σε σκοτεινά στενά. Βρέθηκε να ανηφορίζει κάποια οδό Έβρου, έναν μακρύ και βρόμικο δρόμο. Οι λάμπες φωτισμού δε λειτουργούσαν, όπως συνέβαινε στους περισσότερους δρόμους της Αθήνας τα τελευταία χρόνια. Μόνο διάσπαρτα φώτα που έβγαιναν από τους πάνω ορόφους πολυκατοικιών φώτιζαν αμυδρά, χωρίς να διώχνουν όλες τις σκιές. Η εκπαιδευμένη σκέψη του κατέγραψε ότι τα ισόγεια κι οι χαμηλοί όροφοι ήταν θεοσκότεινοι. Τα ρολά στα παράθυρα των καταστημάτων και των διαμερισμάτων ήταν ερμητικά κλειστά. Οι άνθρωποι απέφευγαν να μένουν χαμηλά από το φόβο του εγκλήματος κι όσοι δεν είχαν καταφέρει να μετακομίσουν είχαν θωρακίσει τα παράθυρά τους με κάγκελα και ρολά ασφαλείας κι απέφευγαν να δίνουν οποιοδήποτε ίχνος ζωής στο δρόμο.
Το σκοτάδι τού άρεσε γιατί τον βοηθούσε να καθαρίσει τις σκέψεις του. Ήταν πια βέβαιος ότι μια συνωμοσία εξυφαινόταν μέσα στην Υπηρεσία. Το ANGEL και, για κάποιον ακατανόητο
λόγο, η Ελλάδα έπαιζαν σημαντικό ρόλο. Αδυνατούσε όμως να καταλάβει τη σύνδεση του υπερόπλου με την παρακμιακή χώρα.
Το ανεπαίσθητο θρόισμα πίσω του πάγωσε τη σκέψη του. Οι εμπειρίες του από τα στενά της Βηρυτού και τα πεδία μάχης του Αφγανιστάν ήρθαν αυτόματα στην επιφάνεια. Αυτό που είχε ακούσει δεν ήταν η πνοή του χειμωνιάτικου ανέμου. Κάποιος είχε ξεκολλήσει από μία κολώνα που μόλις είχε προσπεράσει και τον ακολουθούσε.
Η προσοχή του οξύνθηκε και το μυαλό του άδειασε από σκέψεις. Αισθάνθηκε τρεις ακόμη παρουσίες γύρω του. Παραμόνευαν μες τις σκιές χωρίς να κάνουν καμία κίνηση. Ο ένας ήταν στην εσοχή της πόρτας του κτιρίου δεξιά και μπροστά του, ο δεύτερος ακουμπισμένος στο μπροστινό μέρος του σαραβαλιασμένου ημιφορτηγού που ήταν παρκαρισμένο αριστερά του, κι ο τρίτος σκυφτός στον πίσω προφυλακτήρα του οχήματος. Έτσι όπως ήταν ακροβολισμένοι γύρω του δεν του άφηναν περιθώρια να τρέξει. Έβρισε τον εαυτό του που είχε μπει στην παγίδα τόσο απρόσεκτα. Δεν είχε αμφιβολία για τις προθέσεις των ανδρών. Ήλπιζε μόνο να μην έχουν όπλα.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 3ο - Αιμοσταγής προβοκάτσια

26 Φεβρουαρίου, 19:00
Κίεβο
Οι ανυποψίαστοι μελλοθάνατοι συνωστίζονταν στο κτίριο της Εθνικής Όπερας του Κιέβου.
Αν κι η επίσημη χωρητικότητα ήταν 1.681 άτομα, χάρη στις έξτρα όρθιες θέσεις στο πίσω μέρος, περισσότεροι από 2.200 άνθρωποι παρακολουθούσαν την τελευταία χειμερινή εμφάνιση του Μπαλέτου του Κιέβου. Από την επόμενη και για το επόμενο τρίμηνο οι καλλιτέχνες θα βρίσκονταν σε διεθνή περιοδεία.
Οι θεατές είχαν κρατήσει την ανάσα τους στο εξαιρετικό, πρώτο μέρος της παράστασης. Όταν έφτασε το δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα, οχλαγωγία επικράτησε. Το πλήθος όρμησε προς τις τουαλέτες και το κυλικείο. Η εορταστική διάθεση τροφοδοτούνταν από τα χαμόγελα των ευκατάστατων ανθρώπων που γνώριζαν ότι το θέαμα που παρακολουθούσαν ήταν μοναδικό.
Σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από το Κίεβο και σε ύψος 15 χιλιάδων μέτρων, ένα Μινγκ 59 της Ρωσικής Αεροπορίας κλείδωσε το κτίριο στο στόχαστρό του. Το κομπιούτερ αναμετέδιδε την εικόνα της Όπερας, όπως την ελάμβαναν οι υπέρυθρες κάμερες των δορυφόρων. Το χέρι του πιλότου έσφιξε το χειριστήριο εκτόξευσης.
Μία φωνή ακούστηκε στο κόκπιτ. «Γύπα 18, εδώ σμήναρχος Βιζντόβσκι. Κωδικός Α231. Σταμάτα! Αφόπλισε το σύστημα. Σε διατάζω να επιστρέψεις αμέσως στη βάση. Επαναλαμβάνω. Αφόπλισε το σύστημα κι επίστρεψε στη βάση. Τώρα!»
Ο πιλότος αδιαφόρησε. Ήταν προσηλωμένος στην εικόνα στην οθόνη του. Θα πατούσε το κουμπί και 2.000 άνθρωποι θα εξαερώνονταν. Ο ασύρματος ήχησε πάλι: «Σεργκέι, σταμάτα. Δεν παίζουμε. Αφόπλισε τον πύραυλο και γύρνα πίσω. Τώρα. Εδώ σμήναρχος Βιζντόβσκι. Κωδικός Α231. Έχεις εντολή να επιστρέψεις. Επαναλαμβάνω. Είναι εντόλη!»
Ο άντρας άπλωσε το αριστερό του χέρι και γύρισε ένα διακόπτη. Η φωνή από τον ασύρματο κόπηκε. Στράφηκε πάλι στην οθόνη.
Ένας διαπεραστικός, συριστικός ήχος ακούστηκε δεξιά του. Κοίταξε την πλαϊνή οθόνη και είδε ένα κόκκινο στίγμα που πλησίαζε ένα σταθερό λευκό σημείο στο κέντρο της. Μια ηλεκτρονική φωνή ακούστηκε: «Συναγερμός. Εισερχόμενος S-600 από Βελίκαγια. Απόσταση 300km, ταχύτητα Mach 14. Πρόσκρουση σε 1 λεπτό και 2 δευτερόλεπτα.»
«Πολύ αργά!» είπε ο πιλότος. Κοίταξε πάλι την οθόνη με το κτίριο της Όπερας και το χέρι του πάτησε τη σκανδάλη τέσσερις φορές στη σειρά. Δύο πύραυλοι KH-91 ξεκίνησαν την πτήση τους για την Όπερα. Θα έδιναν έναν εκκωφαντικό τόνο στην πρεμιέρα. Ο πιλότος δε θα προλάβαινε να δει την έκρηξη, γιατί ο S-600 πλησίαζε. Κοίταξε πάλι τη δεύτερη οθόνη. 40 δεύτερα μέχρι την πρόσκρουση. Ήταν υπεραρκετά.
«Δε με λένε Σεργκέι, μαλάκα» φώναξε στον βουβό ασύρματο με προφορά του αμερικανικού νότου. «Απολαύστε το δωράκι μου κι έχετε γεια.»
Πάτησε ένα κουμπί στην κονσόλα και μ’ ένα εκρηκτικό τράνταγμα που συγκλόνισε τη ραχοκοκαλιά του το κάθισμά του εκτοξεύτηκε στον νυχτερινό ουρανό.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 4ο - Νίκος: Το πείραμα που άλλαξε τον κόσμο

«Νίκο, πριν το αποφασίσεις αυτό, μία κρίσιμη ερώτηση. Πέτυχε το πείραμά σου;» Ξαφνιάστηκε. Δεν καταλάβαινε τη σχέση. «Ναι» είπε τελικά. «Είσαι εκατό τοις εκατό βέβαιος; Η θεωρία σου είναι σωστή;» «Ναι. Το έχουμε επιβεβαιώσει πλήρως.» «Συμφωνεί σ’ αυτό κι ο Γερμανός καθηγητής;» «Απόλυτα. Δεν καταλαβαίνω όμως τι σχέση έχει αυτό με τη Σοφία!» είπε εκνευρισμένος.
Πέρασαν μερικές στιγμές σιωπής μέχρι να απαντήσει ο Ξάνθος.
«Νίκο, αγόρι μου, αυτό αλλάζει τα πράγματα. Τελείως. Είπες πριν ότι θέλεις να πάρεις το ρίσκο για τη Σοφία. Όμως το ρίσκο είναι πια διαφορετικό και πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι το υπολόγισες. Νίκο, από την επιτυχία του πειράματός σου και μετά, δεν είσαι πια ένας απλός ερευνητής. Έκανες την ανακάλυψη του αιώνα, μία ανακάλυψη που μπορεί να φέρει ανεπανάληπτη πρόοδο αλλά κι ανυπολόγιστη καταστροφή, έτσι δεν μας είχες πει πριν ξεκινήσετε για το Αμβούργο; Αν αυτό ισχύει ακόμη, έχεις στους ώμους σου μία τεράστια ευθύνη που αφορά την πατρίδα και την ανθρωπότητα όλη. Μία ευθύνη που ξεπερνά τις ανάγκες ενός ατόμου. Όσο κι αν αγαπάς τη Σοφία, οφείλεις να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων. Το ίδιο ακριβώς θα σου έλεγε κι η Σοφία – που έβαλε τον εαυτό της σε κίνδυνο για χάρη της πατρίδας. Κι επιπλέον, μη νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις πολλά γι’ αυτή σ’ αυτήν τη φάση. Βρισκόμαστε στον πραγματικό κόσμο, όχι σε ταινία του Χόλυγουντ – σ’ το ξαναείπα.»
Ο Νίκος δεν απάντησε.
Ο Ξάνθος είπε μια τελευταία φράση. «Φαντάσου μόνο η θεωρία σου να πέσει στα χέρια του Κονδύλη.»
Ένα παγωμένο χέρι έσφιξε την καρδιά του.
Φαντάστηκε τον εαυτό του δεμένο σε μία κατακόρυφη επιφάνεια με ηλεκτρόδια, τα μάτια του δεμένα, κι έναν βασανιστή να του κάνει ηλεκτροσόκ και να ουρλιάζει: «Πες μου! Πες μου τις εξισώσεις σου!»
Ο Ξάνθος είχε πάλι δίκιο. Ο μεσήλικας στρατιωτικός τον είχε κερδίσει από την πρώτη στιγμή. Ήταν πανέξυπνος, ανοιχτόμυαλος και δε θύμιζε σε τίποτε το στερεότυπο του αξιωματικού ούτε τις ακρότητες της ελληνικής δικτατορίας.
«Νίκο; Είσαι ακόμη στη γραμμή;» Ο ταξίαρχος του μιλούσε κι αυτός δεν άκουγε απορροφημένος στις σκέψεις του.
«Ναι... ναι... συγγνώμη» απάντησε. «Είχα αφαιρεθεί.»
«Καταλαβαίνω... Σου μιλούσα για τη θεωρία σου.»
«Ναι;»
«Ήθελα να καταλάβω κάτι. Σχετικά με τις τεχνολογικές εφαρμογές της θεωρίας σου. Μιλάμε για πράγματα που μπορούν να τύχουν οικονομικής εκμετάλλευσης σύντομα;»
«Βέβαια.»
«Νίκο, για τι εφαρμογές μιλάμε; Πράγματα που θα ήταν ενδιαφέροντα για μια μεσαία εταιρεία; Για μία πολυεθνική; Ή κάτι τόσο μεγάλο, όπως η Apple κι η Google;»
«Ταξίαρχε, μιλάμε για εφαρμογές που θα άλλαζαν την παγκόσμια οικονομία. Η Apple μπροστά τους θα έμοιαζε με νάνο.»
«Σίγουρα δεν υπερβάλλεις; Δε σε παρασύρει ο ζήλος σου;»
«Σίγουρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό!»
«Και σε τι χρονικό ορίζοντα θα μπορούσαν να αναπτυχθούν οι πρώτες εφαρμογές;»
«Ταξίαρχε, γιατί τα ρωτάτε αυτά; Δεν ενδιαφέρεστε για την επιστήμη και την τεχνολογία. Είναι τα λεφτά που σας εν-διαφέρουν;»
«Νίκο, όπως και πριν, όπως πάντα, με ενδιαφέρει η πατρίδα μας. Αυτός ήταν ο σκοπός μου από την αρχή της γνωριμίας μας και δεν αλλάζει. Θα σου πω τι σκέφτομαι. Όχι από το τηλέφωνο όμως. Προτείνω να συναντηθούμε από κοντά. Στη Βιέννη.»
«Στη Βιέννη;» απόρησε.

Η επίσημη σύνοψη του βιβλίου:

Μία στιγμή αρκεί για να καταβαραθρώσει τον Νίκο και τη Σοφία, την ώρα που κρατούν στα χέρια τους το μυστικό που θ’ αναγεννήσει την Ελλάδα και θ’ αλλάξει τον κόσμο όλο. Μία τυχαία συνάντηση φέρνει την οκτάχρονη Εύα αντιμέτωπη με το απόλυτο Σκότος. Ένας αστάθμητος παράγοντας προκαλεί την πτώση του Αδάμ και καθιστά την Ευρώπη έρμαιο των τζιχαντιστών. Μόνο εμπόδιο στο δρόμο τους; Η μικρή, ρημαγμένη Ελλάδα. Ήρθε η ώρα για τις τελευταίες Θερμοπύλες; Κρυμμένοι στο σκοτάδι, οι συνωμότες χαμογελούν. Όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν!

Μάθετε περισσότερα για το βιβλίο αλλά και για ολόκληρη τη σειρά «O Kώδικας της Δημιουργίας» του συγγραφέα Γιώργου Ζορμπά στο επίσημο site της συναρπαστικής σειράς.

«O Kώδικας της Δημιουργίας: Η Πτώση του Αδάμ» είναι διαθέσιμο για προπαραγγελία στο anubis.gr με έκπτωση 20%, ενώ στις αρχές Ιουλίου θα είναι διαθέσιμο σε όλα τα βιβλιοπωλεία. Μέχρι τότε ταξιδέψτε στον κόσμο συνωμοσιών, δράσης και ανατροπών του «Κώδικα της Δημιουργίας» με το πρώτο βιβλίο της σειράς «Ο Γολγοθάς της Εύας».