Η πρωτοεμφανιζόμενη Κριστίν Μάνγκαν καταθέτει ένα θρίλερ – αριστούργημα. Το μυθιστόρημά της «Κάτω από τον ήλιο της Ταγγέρης» (εκδ. Ψυχογιός) γυρίζεται σε φιλμ από τον Τζορτζ Κλούνεϊ
«Κάτω από τον ήλιο της Ταγγέρης», οι αναγνώστες το γλεντάνε. Το πολυσυζητημένο ντεμπούτο της Κριστίν Μάνγκαν ανακαλεί το σινεμά του Χίτσκοκ, καθώς και τις πιο επιδέξιες ζογκλέρ των γραμμάτων (Ντόνα Ταρτ, Τζίλιαν Φλιν), είναι ωστόσο η συνάφεια με την Πατρίσια Χάισμιθ και τον αχαλίνωτο αμοραλισμό του Τομ Ρίπλεϊ το στοιχείο που την πλασάρει στο ρετιρέ της λογοτεχνίας του σασπένς. Η Smokehouse Pictures, εταιρία παραγωγής του Τζορτζ Κλούνεϊ έχει ήδη αποκτήσει τα δικαιώματα για την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου, με την Σκάρλετ Γιόχανσον σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Με τέτοιες συστάσεις, ακόμη και αν δεν έχεις ακόμη διαβάσει το «Κάτω από τον ήλιο της Ταγγέρης», φαντάζεσαι το κλίμα του: Εξωτισμός, μυστήριο, αγωνία, φλεγόμενοι από τα πάθη χαρακτήρες που τα παίζουν όλα για όλα κάτω από τον αφρικανικό ήλιο.
Τοποθετημένο στην Ταγγέρη του 1956, «αυτή την παράξενη μικρή έκταση γης που δεν ανήκε σε κανέναν και σε όλους», το μυθιστόρημα ξεδιπλώνεται μέσα από τις εναλλάξ αφηγήσεις των ηρωίδων του και τα πηγαινέλα τους στο χρόνο. Η Λούσι Μέισον καταφθάνει στην μητρόπολη του Μαρόκου με τις λιγοστές οικονομίες που της έχουν απομείνει έπειτα από το υπερατλαντικό ταξίδι της από τη Νέα Υόρκη. Χαρακτήρας σκιώδους προέλευσης, με κλίση στη χειραγώγηση, την ασυνειδησία και με κατασκευασμένο βιογραφικό σημείωμα, η αγωνιώδης προσμονή της Λούσι για σμίξιμο με το αντικείμενο της επιθυμίας της προσκρούει στη διστακτική υποδοχή της οικοδέσποινάς της και σε όσα μεσολάβησαν στο διάστημα της παραμονής τους στο κάμπους του κολεγίου Μπένιγκτον στα Πράσινα Όρη του Βερμόντ.
Η Άλις Σίπλεϊ πάντα εξαρτιόταν από κάποιον. Από τη στιβαρή θεία, το γενναίο κληροδότημα που συντηρεί την πλουσιοπάροχη ορφάνια της, από τους άντρες που πέρασαν από τη ζωή της, προπάντων από τη Λούσι, με την οποία υπήρξαν αχώριστες. Τώρα η Άλις θέλει να βεβαιωθεί ότι η Λούσι Μέισον θα λείπει, όχι μόνο από την Ταγγέρη, αλλά και από το παρόν της. «Δε θα υπήρχαν άλλες επανεμφανίσεις, όχι άλλα απρόσμενα χτυπήματα στην πόρτα. Χρειαζόταν να την εξοβελίσει, να την απομακρύνει από τη ζωή της μια και καλή».
Οι δυο τους μοιράζονται ένα μυστικό. Η Άλις είχε κάνει ό,τι μπορούσε για να το ξεχάσει, να το θάψει, να το προσπεράσει. Είχε παντρευτεί, είχε μετακομίσει σε άλλη ήπειρο, εκατοντάδες και χιλιάδες χιλιόμετρα από το μέρος που θύμιζε τη Λούσι. «Τώρα όμως, ήξερα πως το παρελθόν δεν ήταν ποτέ στ’ αλήθεια παρελθόν, και πως δεν θα μπορούσα να του ξεφεύγω για πάντα». Καθώς το κλίμα ανεμπιστοσύνης μεταξύ τους εδραιώνεται, και ενώ επιδίδονται στον ελικοειδή λαβύρινθο της Ταγγέρης σε ένα κυνηγητό γάτας – ποντικιού με διακύβευμα την ελευθερία και τα όρια της λογικής τους, οι δυο πρωταγωνίστριες θα ανοίξουν διάπλατα το παράθυρο της καταστροφής, σε έναν αγώνα κατίσχυσης με αβέβαιη επικράτηση έως την τελευταία σελίδα.
Όλα αυτά σε ένα μυθιστόρημα από το οποίο δε λείπουν οι αλά «Κάρολ» ερωτικές αναφορές, («Η γνώση πως σύντομα θα μοιραζόμασταν έναν τόσο μικρό χώρο μαζί, η πιθανότητα αυτής της εγγύτητας έκανε το δέρμα μου να μυρμηγκιάζει, λες και κάθε νεύρο ήταν ζωντανό από προσμονή, από την υπόσχεση αυτού που η νύχτα μπορεί να έκανε δυνατό»), και με την ατμόσφαιρα της Ταγγέρης να διαποτίζει την αφήγηση, («η Ταγγέρη και με τα πολλά ονόματα και τις διαφοροποιήσεις τους. Οι άνθρωποι που την είχαν διεκδικήσει για πατρίδα τους στο πέρασμα των αιώνων – ένα ευρύτατο φάσμα από εθνικότητες, από γλώσσες. Η Ταγγέρη ήταν μια πόλη μεταμόρφωσης, μια πόλη που μεταβαλλόταν προκειμένου να επιβιώσει. Ήταν ένα μέρος όπου κάποιος πήγαινε για να μεταμορφωθεί»), εκτυλίσσεται ένα εκτροχιασμένο δράμα στα όρια του πάθους.
«Καθώς άρχιζα να τους δίνω σάρκα και οστά, αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο σε αυτές τις δύο γυναίκες ήταν η δυνατότητα να τις φτιάξω έτσι που σε καμιά τους να μην μπορεί να μπει η ταμπέλα καλή ή κακή, αθώα ή διαβολική», σημειώνει σε συνέντευξή της η συγγραφέας από το Ντιτρόιτ, με τις καταβολές στη γοτθική μυθοπλασία και το έργο της Δάφνης Ντι Μωριέ. Το αποτέλεσμα είναι μια από τις πιο ολοκληρωμένες εξιστορήσεις του σύγχρονου νουάρ. Κριστίν Μάνγκαν, έχεις ταλέντο.
Θα μπορούσε η εικονική πραγματικότητα να είναι μια μορφή αυθεντικής πραγματικότητας; Μήπως ζούμε ήδη σε μια προσομοίωση που έχει δημιουργηθεί από κάποια τεχνητή νοημοσύνη; Τι μας είπε ο συγγραφέας
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
