Η Εύα Καραϊτίδη από τις εκδόσεις Εστία αποκαλύπτει ποια βιβλία διάβασε εν μέσω καραντίνας
Στην πρώτη φάση της καινοφανούς εμπειρίας της καραντίνας, και υπό την επήρεια ενός εσωτερικευμένου και εντελώς ανομολόγητου φόβου, βρήκα καταφύγιο ως συνήθως στη λογοτεχνία. Όπως αρκετοί άλλοι, έχω την τύχη να ζω μέσα σε αδιάβαστα βιβλία. Κάποια από αυτά δεν θα τα διαβάσω ποτέ, αλλά αυτό έχει πάψει να με απασχολεί. Μου αρκούσε λοιπόν να απλώσω το χέρι μου στις φιλικές στοίβες και να ανατρέψω τα ωράριά μου ξενυχτώντας.
Διάβασα τον κινηματογραφικό και απιθάνως μυθιστορηματικό Καποδίστρια της Καρολίνας Μέρμηγκα («Κάτι κρυφό μυστικό», Μελάνι). Τον υπαινικτικό και βαθιά αρχετυπικό Θανάση Χατζόπουλο («Ιστορικός ενεστώς», Πόλις).
Τώρα ολοκληρώνεται η παρένθεση με την αυριανή σωματική επάνοδο στο γραφείο: με την ανάγνωση ενός μοναδικού χρονικού Κατοχής μιας σπουδαίας γυναίκας του θεάτρου, της Μαίρης Γιατρά - Λεμού (εκδ. Διαμαρτυρία, 1977).
Εντωμεταξύ, καθώς περνούσαν οι μέρες κι επιτέλους ξεκουραζόμουν ψυχικά και σωματικά μετά από έναν χρόνο χωρίς καθόλου διακοπές, άρχισαν να αναδεικνύονται σταθερά τα πολλά θετικά της καραντίνας: πολλή και ψύχραιμη εργασία εξ αποστάσεως για την Εστία σε συνεχή επαφή με όσους συνεργάτες μου εργάζονταν και με συναδέλφους εκδότες για τα θέματα του κλάδου, γιόγκα, καλή διατροφή με μαγειρική, αίσθηση αυτάρκειας, εργασίες οικιακές με αίσθημα ικανοποίησης και ευγνωμοσύνης.
Οπότε στράφηκα προς την ολοκλήρωση μιας μετάφρασής μου για την Εστία (Μισελίν Φλακ και Ζάκ ντε Κουλόν, «Εγχειρίδιο γιόγκα για το σχολείο: παιδιά που πετυχαίνουν», Payot), μια εισαγωγή στα θεμελιώδη οφέλη της γιόγκα για τον σύγχρονο άνθρωπο, με τη φροντίδα του σώματος, τη σωστή αναπνοή, τη χαλάρωση και με όλες τις απλές τεχνικές που φέρνουν ισορροπία. Και επειδή πολλά μάθαμε από τα μέσα δικτύωσης για την αναπνοή σε σχέση με τον κορωνοϊό, διάβασα και ένα ογκώδες βιβλίο του Ινδού δασκάλου μου Σουάμι Νιραντζανανάντα για την ενέργεια και τη σύνδεσή της με την αναπνοή.
Από την αναπνοή πέρασα στην παρατήρηση του εαυτού και διάβασα –μετά από δεκαετίες, σαν ημερολόγιο ζωής– δύο δικές μου συλλογές διηγημάτων (εκδ. Αλεξάνδρεια). Μια άλλη μου ζωή, συγγραφής, που την είχα απωθήσει.
Last but not least, διάβασα τρία βιβλία που εκδίδονται σύντομα από την Εστία: τη συγκλονιστική «Αμέριμνη δυστυχία» του Πέτερ Χάντκε για τη μάνα του (σε νέα μετάφραση του Σπύρου Μοσκόβου), τη νουβέλα-σχεδόν-θρίλερ «Ενάμισι δευτερόλεπτο φως» του Γιάννη Μακριδάκη και τη συναρπαστική έρευνα της Βάνας Μπούσε για την «Καθημερινή ζωή στα χρόνια του Όθωνα».
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
14°
