Το διήγημα του Ιάσoνα Άλυ έρχεται σπίτι σου με ποδήλατο

Ο Ιάσων Άλυ, είναι συγγραφέας, μουσικός και σπουδάζει υποκριτική στο Ωδείο Αθηνών. Αυτές τις δύσκoλες μέρες, εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού, βγήκε το νέο του διήγημα «Παιδικό παραμύθι σε ενήλικο μινόρε». Σκέφτηκε λοιπόν έναν έξυπνο τρόπο να το διανείμει, δεδομένης της απαγόρευσης κυκλοφορίας και των κλειστών βιβλιοπωλείων. Καθώς το χόμπι του αλλά και το μέσο μετακίνησής του στην πόλη είναι το ποδήλατο, κατέληξε, όπως μας είπε ο ίδιος στο πρότζεκτ «art on wheels». «Πιστεύω πως ειδικά αυτή την περίοδο θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να δει ο κόσμος μια τέτοια δράση - αντίδραση να πραγματοποιείται στην πόλη του. Αυτό που κάνουμε με το ποδήλατο, είναι η διανομή του βιβλίου στα σπίτια των παραληπτών. Σαν τους παλιούς ταχυδρόμους. Είναι αυτοέκδοση και όποιος ενδιαφέρεται να το αγοράσει επικοινωνεί μέσω fb ή instagram με εμένα και κανονίζουμε ραντεβού κάπου στην Αθήνα». Αν λοιπόν, θέλετε να το διαβάσετε δεν έχετε παρά να επικοινωνήσετε με τον Ιάσωνα στο Instagram: iasonastoyotomi ή στο Facebook: Iasonas Toyotomi και θα σας το φέρει.

Για το όλο πρότζεκτ συνεργάστηκαν πολλοί, όπως μάθαμε. Τις φωτογραφίες τις έβγαλε ο Κίμων Άλυ και το βίντεο το έφτιαξε ο Αλέξης Ρούμλερ. Η εικονογράφηση είναι του Κωνσταντίνου Καταγά και η Σχεδίαση του Κωνσταντίνου Μπερδέκλη. Την δακτυλογράφηση έκανε η Λαζάρια Φράγκου ενώ η διανομή του βιβλίου, όπως είπαμε γίνεται στην Αθήνα, με ποδήλατο.

Το Κεφάλαιο 1 του βιβλίου «Παιδικό παραμύθι σε ενήλικο μινόρε» του Ιάσoνα Άλυ

 
«ΤΟ ΑΝΑΠΟΔΟ»
Προσπάθησα να μην δίνω πολλή σημασία στον τύπο που με κοιτούσε συνεχώς. Καθόταν σε μια καρέκλα χωρίς πόδια, που στερεωνόταν πάνω σε ένα κακομούτσουνο νάνο. Απ’ τη δομή του προσώπου του και μόνο, φαινόταν ηλίθιος. Απ’ αυτούς τους ηλίθιους, όμως, που πρέπει να τους προσέχεις, να τους έχεις από μακριά. Ήταν ένα ήρεμο βράδυ, που αποφάσισα να το περάσω στο συνοικιακό μπαρ της γειτονιάς, το «Ανάποδο». Λεγόταν «Ανάποδο» γιατί όντως όλα ήταν ανάποδα. Είχαν πάρει, φαίνεται, άδεια για να μην υπακούει στους κανόνες της βαρύτητας. Εγώ καθόμουν στο τραπέζι 4, δίπλα απ’ τον ανεμιστήρα στο ταβάνι, και έπινα ένα old fashion με διπλό ουίσκι. Πάντοτε απολάμβανα την κωμικότητα της κατάστασης
αυτού του μαγαζιού. Ο μπάρμαν ήταν κουλός, και έβαζε τα ποτά με τα πόδια του, και όλοι οι πελάτες όταν ήθελαν να τον επιβραβεύσουν για τα νόστιμα ποτά, του έλεγαν: «Γεια στα πόδια σου!», και εκείνος, όντας ντροπαλός, χαμογελούσε και έκρυβε το στόμα του με το αριστερό του πόδι.
Εάν κοιτούσες έξω από το παράθυρο και περίμενες κάμποση ώρα, έβλεπες κάτω από τις φούστες των γυναικών. Δεν ήθελα να το κάνω συχνά, ένιωθα άβολα με την ιδέα του να με κοιτάξουν και εκείνες. Τι θα πίστευαν άραγε για μένα; Αυτό που μπορώ να φανταστώ είναι πως είμαι απλά ένας λιγούρης, που κάθεται στο συγκεκριμένο μπαρ για να μπανίζει κάτω απ’ τις φούστες. Αλλά όχι, εγώ δεν είμαι απ’ αυτούς, αγαπητές μου κυρίες. Ποσώς με ενδιαφέρουν και με ελκύουν τα σκέλια σας, δεν με ελκύετε καν εσείς οι ίδιες.