H Κατερίνα Μαλακατέ μας περιγράφει ένα 24ωρο καραντίνας

25η ημέρα. Εγώ και τα παιδιά, ο Δημήτρης (10χρ.) και ο Σέργιος (6χρ.), μένουμε μονίμως μέσα, αν εξαιρέσεις σπάνιες βόλτες κοντά στο σπίτι για περπάτημα. Ο άντρας μου, ο Βασίλης, πηγαίνει ακόμα μερικές ώρες στη δουλειά για να κανονίζει τις ηλεκτρονικές παραγγελίες του βιβλιοπωλείου και κάνει όλα μας τα ψώνια.

Τα παιδιά ξυπνάνε κατά τις εννιά κaι, αν είμαστε τυχεροί, θα μας αφήσουν να χουζουρέψουμε λιγάκι, πριν απαιτήσουν πρωινό. Εγώ ξεκινώ ινσουλίνες και χάπια. Αρχίζουν το παιχνίδι κι ο Δημήτρης, που έχει Άσπεργκερ, καταστρώνει το πρόγραμμα της μέρας. Εν πολλοίς πρέπει να τηρηθεί, για να είμαστε όλοι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, διαφορετικά δεν θα γλιτώσουμε τις εντάσεις, τις φωνές, ίσως και μια αυτιστική κρίση. Δεν το σκέφτομαι, η μέρα θα φέρει ό,τι είναι να φέρει μαζί της. Πιθανότατα εδώ κρύβεται μια ώρα γραψίματος για μένα, ένα ποστ για το blog, ή ένα κείμενο σαν κι αυτό. Το μυθιστόρημα το έχω παρατήσει, πώς να γράψεις αν δεν είσαι μόνος. 

Κατά τις έντεκα στέλνω καλημέρα στα κορίτσια μου, τη Νικολέττα, τη Λιάνα και την Αγγελική, τις γνώρισα σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου, στο γυμνάσιο, το Πανεπιστήμιο κι ως μαμά στα 35 αντίστοιχα, κι έχουμε φτιάξει συμμορία. Μαζί τους, στην κοινή μας συνομιλίαστο facebook —που με μεγάλη πρωτοτυπία έχουμε ονομάσει Sexandthecity, δείχνοντας την ηλικία μας— θα μιλάω όλη μέρα. Μπορεί να λέμε τα σώψυχά μας, ίσως απλά να ανταλλάσσουμε φωτογραφίες με ωραία αγόρια και χιουμοριστικά memes, συνήθως βέβαια μιλάμε για τα παιδιά μας. Τσάμπα ο ρόλος της Κάρι. 

Αυτή την ώρα αρχίζει το επικοινωνιακό πανηγύρι, εγώ απαντάω σε mails, ίνμποξ, τηλέφωνα για τις παραγγελίες του Booktalks, ενώ ταυτόχρονα ο Βασίλης στο μαγαζί τις διεκπεραιώνει. Ανεβάζω τις αναρτήσεις στο γκρουπ, κοιτάω μήπως κάποιο μέλος ήταν άτακτο όσο κοιμόμουν. Θα πρέπει να τους φροντίζω συχνά μέσα στη μέρα, γράφουν για βιβλία, τσακώνονται, αγαπιούνται, 28.000 μέλη που ενδιαφέρονται για ποιοτική λογοτεχνία δεν είναι και λίγα. Μαγειρεύω μέσα στο πανδαιμόνιο. Όλα θυμίζουν μια κανονική μέρα στη δουλειά μόνο που, ουπς, είναι εδώ και τα παιδιά.

Τα παιδιά κάνουν μαθήματα, φτιάχνουν κατασκευές, οργανώνουν παραστάσεις, μα κυρίως πεινάνε. Αν ξανακούσω το «Πεινάω, τι να φάω» θα εκραγώ. Μας σώζει ο Βασίλης όπως πάντα, μπαίνει στο σπίτι κατά τις τρεις, εμείς θέλουμε να τον αγκαλιάσουμε, προφανώς δεν γίνεται. Βγάζει πανωφόρι και παπούτσια, τα παιδιά τον παραφυλάνε πότε θα είναι πια ντυμένος με άλλα ρούχα και απολυμασμένος για να τον τρελάνουν στα παιχνίδια. 

Μετά το φαγητό, αυτά θα στρωθούν στις οθόνες τους, το καθένα από μία, ο Δημήτρης ντοκιμαντέρ και ανελέητο google search για τα άστρα, ο Σέργιος παιδικά και χειροτεχνίες. Εγώ θα διαλέξω ένα από τα βιβλία μου για διάβασμα. Ήμουν πάντα πολυγαμική αναγνώστρια, όμως τώρα η κατάσταση έχει ξεφύγει, δυσκολεύομαι πάρα πολύ να συγκεντρωθώ. Επισήμως διαβάζω το «Ινστιτούτο Ρύθμισης Ρολογιών» του Αχμέτ Χαμντί Τάνπιναρ (μετ. Στέλλα Χρηστίδου, εκδ. Καστανιώτη), και την «Υπογαία» του Robert MacFarlane (μετ. Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Μεταίχμιο). Όμως ενδιάμεσα έχω ήδη απιστήσει με το «Φυσικό μυθιστόρημα» του Georgi Gospodinov (μετ. Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, εκδ. Ίκαρος) και το «Πλησιάζοντας τον θάνατο» της Elisabeth Kubler Ross (μετ. Βαγγέλης Προβιάς, εκδ. Ίκαρος) που τελείωσα πολύ γρήγορα, το «Ζωή με οδηγίες χρήσεως» του Ζωρζ Περέκ (μετ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Ύψιλον) και το «Εκεί που τραγουδάνε οικαραβίδες» της Ντέλια Όουενς (μετ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Δώμα) που έχω στη μέση. Στην πραγματικότητα διαβάζω τη «Γενναιοδωρία της γοργόνας» του Ντένις Τζόνσον (μετ. Κώστας Σπαθαράκης, εκδ Αντίποδες. Συνήθως το διάβασμα είναι η διαφυγή μου, τώρα οι συνθήκες δεν ευνοούν, το μυαλό φεύγει αλλού, εκτονώνεται σε φαντασιοκοπήματα. 

Το απόγευμα περνάει με πιο αργούς ρυθμούς, ίσως πάμε βόλτα, ίσως βγούμε στο μπαλκόνι να απλώσουμε κάποιο από τα ατελείωτα πλυντήρια, θα δούμε Τσιόδρα, θα προσπαθήσουμε με τις ώρες να μπούμε στο sch.gr, το e-me και το Φωτόδεντρο. Από τις δουλειές του σπιτιού με σώζουν τα σόσιαλ, η δουλειά κι οι φίλοι, κάποια στιγμή θα τσεκάρω με την Τώνια, τον Γιώργο, τη Μαριλού πώς είναι, και με αρκετούς ακόμα, πιο μακρινούς και τόσο κοντινούς πια. Στην εποχή του διαδικτύου το πού είναι οι στέγες των ανθρώπων μοιάζει αδιάφορο. Τηλεφώνημα με τη μαμά μου, που μένει μόνη κι έχει να δει τα εγγόνια της ένα μήνα. Είναι κι αυτή υψηλού κινδύνου όπως εγώ, και δυσκολεύεται με την τεχνολογία. Μου λείπει. 

Λίγο πριν τον βραδινό ύπνο, ο Δημήτρης ηρεμεί μόνος στο δωμάτιό του, ο Σέργιος έχει υπερένταση. Αγκαλιές, χάδια, γαργαλητά σε όλα τα κρεβάτια και τους καναπέδες κάνουμε όλη μέρα, αλλά τώρα τα ζητά επιτακτικά, τα έχει ανάγκη. Σέρνει την κουβερτούλα του παντού και τυλίγεται. Η ιεροτελεστία μπάνιο, δόντια, νερό, τσίσα, αγκαλιές-γαργαλιές, πάλι νερό, πάλι τσίσα, πάλι αγκαλιές, αρχίζει κατά τις εννιά και ολοκληρώνεται ως τις δέκα.

Όταν πια ο Σέργιος, ο Τζέτζης (ένα ολόασπρο αρκούδι που τρώει μόνο τζατζίκι), και το Τιγράκι έχουν πάει για ύπνο και ο Δημήτρης είναι στο κρεβάτι του διαβάζοντας, κουλουριάζομαι δίπλα στον Βασίλη στον καναπέ. Εγώ με το βιβλίο μου, αυτός κάποια σειρά. Εκείνος βλέπει πολύ περισσότερες ταινίες και σειρές από μένα, πού και πού βλέπουμε και κάποια μαζί. Είχα φυλάξει μερικά επεισόδια Black Mirror (μια σειρά ωριαίων αυτοτελών επεισοδίων φαντασίας), αποτελείωσα το You (ένας γοητευτικός πλην κάπως ψυχοπαθής βιβλιοπώλης) και είδαμε και το Είναι πάλι εδώ (ο Χίτλερ να ξυπνάει 70 χρόνια μετά στην τοποθεσία του Οχυρού του). Κάποιες φορές κλείνομαι στο δωμάτιο και γράφω, έτσι κι αλλιώς ο ψηλός είναι συνηθισμένος στη μοναχικότητά μου∙ αυτή την εποχή λίγη ποίηση κι ίσως καμιά σελίδα ημερολογίου. Ανάμεσα 12 και 1, αφού έχω κάνει και την τελευταία ινσουλίνη της ημέρας, μας παίρνει ο ύπνος, πάντα αγκαλιά. Δεν το συζητάμε, μα ξέρω τι σκέφτεται: «Κι αυτό θα περάσει». 

Η Κατερίνα Μαλακατέ είναι συγγραφέας, συνιδρύτρια του βιβλιοπωλείου-καφέ Booktalks, φαρμακοποιός και blogger.