#menoumespiti με την Athens Voice: Η συγγραφέας Νατάσα Παυλίτσεβιτς περιγράφει μία μέρα στο σπίτι της στη Σουηδία, εν μέσω πανδημίας κορωνοϊού
06:45-08:00 Ξυπνάω μαζί με τον άντρα μου που φεύγει για δουλειά, καθώς τα σχολεία στη Σουηδία δεν έκλεισαν ποτέ. Τον αποχαιρετώ στην πόρτα με ένα φιλί, του δίνω τη μάσκα και τα γάντια του. Εγώ μένω στο σπίτι, παρέα με το λουμπάγκο μου. Στο κινητό μου υπάρχει ανοιχτή καρτέλα για τα νέα κρούσματα στη χώρα, αλλά αντιστέκομαι ακόμη. Μαζί με τα δημητριακά που βάζω για πρωινό, βλέπω βιντεάκια στο youtube, από αμερικάνικη τηλεόραση, Seth Meyers ή Trevor Noah. Μιλάνε αναπόφευκτα για τον ιό, αλλά τουλάχιστον το κάνουν με αστεία. Περνάω λίγο χρόνο στα social media και τα πιο πετυχημένα memes που βρίσκω τα προωθώ σε φίλους, ελπίζοντας ότι θα τους φτιάξω τη μέρα. Τσεκάρω το goodreads: το «Κάπου Αλλού» έχει πάρει νέα βαθμολογία, 5/5 αστέρια. Κάνω ένα μίνι θριαμβευτικό χορό, στη διάρκεια του οποίου θυμάμαι ότι έχω τη μέση μου.
08:00-15:00 Δουλεύω από το κρεβάτι με το λάπτοπ αγκαλιά. Στέλνω mail σε γονείς από το σχολείο, οργανώνω τα μαθήματα που κάνει η αναπληρώτριά μου, βαθμολογώ καθήκοντα μαθητών. Αυτή τη βδομάδα έχω ζητήσει να γράψουν στα αγγλικά για το αγαπημένο τους φανταστικό ζώο, δράκους, μονόκερους, ή ό,τι άλλο θέλουν. Μια μαθήτρια έγραψε για μια ιπτάμενη γάτα. Πήρε Α.
15:00-16:00 Όταν επιστρέφει ο άντρας μου, μαγειρεύουμε και προσπαθούμε να μη μιλήσουμε για το σχολείο. Ακούμε Buena Vista Social Club, ενώ έξω σχεδόν χιονίζει. Τρώμε και βλέπουμε κάτι στο youtube.
16:00- 17:00 Κάνω βαράκια καθώς βλέπω τις Τηλεφωνήτριες στο Netflix και πιάνω σκόρπια ισπανικά. Του ερμάνο κέρε αρουινάρ με, ο αδερφός σου θέλει να με καταστρέψει. Με πτυχίο θα βγω από εδώ μέσα! Πώς λένε το λόουερ στα ισπανικά; Πετάω σχόλια στην τηλεόραση, συμβουλεύοντας τις πρωταγωνίστριες («Ασ' τον αυτόν, δε θα είναι ποτέ άξιος για σένα!»). Παράλληλα χαλβαδιάζω τα ωραία τους φορέματα. Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι έχω παρατήσει τα βαράκια, τρώω σοκολάτες και ψάχνω για τέτοια φορέματα online.
17:00-17:30 Πάω για περίπατο μετανιώνοντας τις σοκολάτες. Προσπαθώ να αποφύγω τους
Σουηδούς που είναι έξω για πικνίκ και μαζώξεις με φίλους. Κοιτάω τα δέντρα κι αδειάζω το μυαλό μου όσο μπορώ. Ακούω λάτιν μουσική κι ονειρεύομαι ότι τάχα μου είμαι σε μια παραλία με το mojito στο χέρι. Περπατάω όσο με παίρνει, αλλά ο βηματομετρητής στο κινητό επιμένει ότι με το ζόρι έκανα 2000 βήματα. Επιστροφή στο σπίτι.
17:30-19:00 Ώρα για διάβασμα. Στο τρίτο μέρος της επταλογίας του Archer, «Το κρυμμένο μυστικό» η οικογένεια των Κλίφτον περνάει ακόμη δύσκολα. Πού να είχαν και κορωνοΐο! Μετά σκιτσάρω κάτι για να περάσει η ώρα και προσπαθώ να μην το κριτικάρω.
19:00-21:00 Παίζουμε κάποιο επιτραπέζιο με φίλους μέσω του Tabletop simulator. Δοκιμάζουμε το HeroQuest και είμαι ο Βάρβαρος. Για να έχω την ψευδαίσθηση ότι έχουμε «βγει», αντικαθιστώ τις πιτζάμες με ανοιξιάτικο φόρεμα με λουλουδάκια. Κάτι τρώω πάλι, πατατάκια ή παγωτό, υπολογίζω τις θερμίδες στο MyFitnessPal αλλά μου βγαίνουν πολλές κι εγκαταλείπω. Πριν κοιμηθώ, λυγίζω: βλέπω τα νέα κρούσματα. Όλη μου η μέρα ήταν ένας αντιπερισπασμός, αλλά στο τέρμα σκοντάφτω. Είναι πολλοί άνθρωποι. Κι η Σουηδία δεν κλείνει τίποτα. Κι εγώ; Δεν μπορώ να επηρεάσω την κατάσταση. Μόνο να μείνω σπίτι, όσο μπορώ. Σκέφτομαι τη Ντένη Μαρκορά («Χριστέ μου, τι να κάνω, να πανικοβληθώ;!») και προσπαθώ να χαμογελάσω. Λέω από μέσα μου «Θα περάσει κι αυτό, θα περάσει», μέχρι που με παίρνει ο ύπνος.
Tο τελευταίο βιβλίο της Νατάσας Παυλίτσεβιτς με τίτλο «Κάπου άλλου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell.
Θα μπορούσε η εικονική πραγματικότητα να είναι μια μορφή αυθεντικής πραγματικότητας; Μήπως ζούμε ήδη σε μια προσομοίωση που έχει δημιουργηθεί από κάποια τεχνητή νοημοσύνη; Τι μας είπε ο συγγραφέας
Ο Παναγιώτης Σκληρός μας ταξιδεύει στη Λευκάδατων δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 μέσα από τα βιβλία «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» και «Η Αλτάνη και άλλες Λευκαδίτικες ιστορίες»
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
8°
