#menoumespiti με την Athens Voice: Ο συγγραφέας Γρηγόρης Αζαριάδης μας περιγράφει τη νέα του καθημερινότητα
Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι αυτός ο εφιάλτης που ζούμε είναι ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας, γραμμένο από το χέρι συγγραφέα με σοβαρή ψυχολογική διαταραχή. Όταν όμως βγαίνω στον δρόμο να περπατήσω ή όταν παρακολουθώ τις ειδήσεις στην τηλεόραση, συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά συμβαίνουν δυστυχώς στην πραγματικότητα.
Το πρώτο λοιπόν που κάνω κάθε μέρα, παρέα με τον κλασικό φραπέ και τα στριφτά τσιγάρα, είναι μια γενική ανασκόπηση της ιστορίας του φονικού ιού. Ίσως μπορώ να το αποδώσω σε μια υποσυνείδητη διάθεση φιλοσοφικού στοχασμού, πράγμα που έχω την πολυτέλεια τώρα να κάνω με μεγαλύτερη ευχέρεια.
Μελετώντας αναλύσεις ειδικών και ιδιαίτερα ψυχολόγων και κοινωνιολόγων, καταλήγω να πιστεύω ότι οι συνέπειες αυτής της κρίσης και ο αναγκαστικός εγκλεισμός στο σπίτι θα έχει πολυεπίπεδα αποτελέσματα. Φοβάμαι την αύξηση της ενδoοικογενειακής βίας και την παιδική κακοποίηση. Την αυξανόμενη απόσταση μέσα στην οικογένειες, όπου δεν υπήρχαν και πριν ισχυροί και ουσιαστικοί δεσμοί. Τη σταδιακή αποξένωση του ατόμου από το φιλικό περιβάλλον, ακόμη και το εργασιακό. Κι ακόμη φοβάμαι για τους μοναχικούς ανθρώπους, που πρέπει να το περάσουν όλο αυτό μόνοι, κλεισμένοι στα σπίτια τους.
Αν βάλω στην εξίσωση και τις ισοπεδωτικές οικονομικές συνέπειες που θα ακολουθήσουν, το σκηνικό αποκτά αυτόματα τρομακτικές διαστάσεις.
Σε αυτό το σημείο, αντιγράφω την αστυνόμο Τρύπη, την ηρωίδα των μυθιστορημάτων μου, όταν βρίσκεται στη σκηνή ενός αποτρόπαιου εγκλήματος. «Κλείνει τα μάτια, κρατάει την αναπνοή της και παλεύει να ξορκίσει το κακό, επιστρέφοντας με κάποιο μαγικό τρόπο στο κοντινό παρελθόν, λίγο πριν τη δολοφονία, εκεί όπου τα πράγματα ήταν τόσο διαφορετικά».
Ο συγγραφέας Γρηγόρης Αζαριάδης
Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ. Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό που ζούμε είναι μια στρεβλή, εφιαλτική πραγματικότητα και σύντομα μια καλή νεράιδα θα μας αγγίξει με το ραβδί της και θα επανέλθουμε μαγικά στην κανονικότητα.
Δουλειά
Κι έφτασε η ώρα της ψυχολογικής ανόδου! Δουλειά... Με τον δεύτερο φραπέ στο χέρι, στήνομαι μπροστά στον υπολογιστή. Δόξα τω Θεώ, ένα από τα λίγα πλεονεκτήματα του συγγραφέα είναι ότι μπορεί να γράφει σε συνθήκες απομόνωσης. Έχουμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Αρχίζω από τις τελικές (για ενδέκατη φορά!) διορθώσεις του καινούργιου βιβλίου μου. Μετά, ανάγνωση βιβλίων -αστυνομικού περιεχόμενου, εννοείται- για να γράψω αντίστοιχες κριτικές για τα ΜΜΕ που συνεργάζομαι.
Άσκηση
Μία παράπλευρη απώλεια της καραντίνας είναι η αύξηση του σωματικού βάρους. Κλεισμένοι σπίτι, τρώμε ό,τι βρεθεί μπροστά μας και η ζυγαριά μας υποφέρει. Σαν αντιστάθμισμα, κάθε μέρα αφιερώνω 90 λεπτά περίπου στο περπάτημα, στους πρόποδες του Υμηττού, αφού βέβαια έχω αποστείλει το σχετικό μήνυμα στο 13033.
Επικοινωνία
Το απόγευμα αφιερώνεται σε επικοινωνίες με οικογένεια και φίλους. Χρησιμοποιώ τηλέφωνο και Facebook για τους φίλους. Η ενδοοικογενειακή επικοινωνία με τους γιους και τη θυγατέρα και με τις νύφες και τους γαμπρούς γίνεται συνήθως μέσω Skype. Ο βασικός λόγος βέβαια δεν είναι να δω τις φάτσες τους, αλλά να απολαύσω τη Μελίνα, τη μικρή εγγονή μου που μου λείπει αφόρητα. Μέχρι που σκέφτομαι να γίνω παράνομος για να πάω να τη δω. Με συγκρατεί, χρησιμοποιώντας διάφορες απειλές, η γυναίκα μου.
Ο συγγραφέας Γρηγόρης Αζαριάδης
Βραδινές ασχολίες
Από τις 10 μ.μ. αρχίζει το βραδινό πρόγραμμα. Τίποτε το ιδιαίτερα περίεργο, αλλά πολύ διασκεδαστικό. Δείπνο στους καναπέδες με τη γυναίκα μου και τετράωρη περιήγηση στις αγαπημένες σειρές. Κατά κανόνα την πείθω να δούμε αστυνομικές, εννοείται. Θεωρώ ότι είναι η σωστή ανταμοιβή που μπορούμε να χαρίσουμε στους εαυτούς μας σαν επιβράβευση που περάσαμε μια ακόμη μέρα καραντίνας και καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Το ένα κλείσιμο που σκέφτομαι είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας σε όλους μας, του τύπου «Θα βρεθούμε ξανά, θα αγκαλιαστούμε και θα συνεχίσουμε τη ζωή μας από το σημείο που την αφήσαμε». Ως λάτρης του νουάρ, σκέφτομαι όμως και το κλείσιμο του τύπου «Μετά την επιστροφή στην προ καραντίνας πραγματικότητα, άραγε τα πράγματα θα ήταν όπως τα αφήσαμε ή θα βρεθούμε να ζούμε μια “μεταλλαγμένη” πραγματικότητα, που θα μας πάρει πολύ χρόνο μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε;».
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
18°
