Ο Στίβεν Κινγκ λυπάται που νιώθεις εγκλωβισμένος σε βιβλίο του

Το 1978 στο «Κοράκι», ένα από τα διασημότερα βιβλία του, ο Στίβεν Κινγκ περιέγραφε το σαρωτικό πέρασμα μιας πανδημίας που απειλούσε να εξαλείψει τον παγκόσμιο πληθυσμό. Σήμερα ξέρει πως, όταν οι φανατικοί αναγνώστες του λένε πως με το ξέσπασμα του COVID-19 νιώθουν σαν χαρακτήρες παγιδευμένοι στις τρομακτικές σελίδες των βιβλίων του, έχουν απόλυτο δίκιο. «Μου λένε συνέχεια, “Χριστέ μου, είναι σαν να ζεις σε μια ιστορία του Στίβεν Κινγκ”. Και το μόνο που μπορώ να τους απαντήσω είναι πως, λυπάμαι».

Μια πανδημία σαν τον COVID-19 ήταν «αναπόφευκτο να συμβεί», θα πει. «Δεν αμφέβαλα ποτέ πως στον κόσμο μας, όπου τα ταξίδια είναι κομμάτι της καθημερινής μας ζωής, αργά ή γρήγορα θα εμφανιζόταν ένας ιός που θα μεταφερόταν αστραπιαία σε ολόκληρο τον πλανήτη».

Το όνομά του ταυτίζεται με σκοτεινά σενάρια και εμβληματικές ιστορίες τρόμου, όμως ο Στίβεν Κινγκ το αντιλαμβάνεται διαφορετικά γιατί αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο, όπως υποστηρίζει, είναι να εξερευνήσει την «παρείσδυση του μη αναμενόμενου, του άγνωστου και παράξενου» στις ζωές των ανυποψίαστων καθημερινών ανθρώπων.

Η νέα του συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο «If it Bleeds» (Αν aιμορραγεί) επικεντρώνεται στη Holly Gibney, μια ιδιωτική ντετέκτιβ που φαίνεται να έχει υπερφυσικές ικανότητες και ένας χαρακτήρας που οι αναγνώστες έχουν συναντήσει και σε άλλες ιστορίες του, όπως στον «Ξένο» (The Outsider) που πρόσφατα μεταρέφθηκε στην τηλεόραση από το κανάλι HBO.

«Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αυτές τις “ξεχωριστές” δυνάμεις», εξηγεί. «Για τους περισσότερους μπορεί να είμαι ένας συγγραφέας ιστοριών τρόμου, δεν έχω κανένα πρόβλημα μ’ αυτό – εφόσον αυτό εξαργυρώνουν. Προσωπικά όμως, δεν νομίζω πως αυτό είναι το μόνο που κάνω, να γράφω ιστορίες τρόμου. Με ενδιαφέρει πολύ το μυστήριο της ύπαρξης του καθενός μας, ποιοι είμαστε και τι είμαστε ικανοί να κάνουμε».

Θα αφήσει άραγε αυτή η πανδημία ένα μόνιμο «σημάδι» στη σημερινή γενιά;

Αν και έχω ήδη πατήσει τα 70, θυμάμαι ακόμη τη μητέρα μου να μιλάει για τη Μεγάλη Ύφεση. Έχει χαρακτεί στη μνήμη μου. Άφησε σημάδι, άφησε τραύματα... Η εγγονή μου σήμερα, που δεν μπορεί να δει τους φίλους και τις φίλες της, επικοινωνεί μια στο τόσο μαζί τους μέσω skype. Είναι κλεισμένη σπίτι... όταν λοιπόν μεγαλώσει και ακούσει κάποια στιγμή τα δικά της παιδιά να λένε, «πόσο βαριέμαι, δεν θέλω να πάω πουθενά», εκείνη θα γυρίσει και θα τους πει, «να σας είχα το 2020, που αναγκαστήκαμε να κλειστούμε στα σπίτια μας για μήνες, δεν μπορούσαμε να ξεμυτίσουμε. Φοβόμασταν τα μικρόβια!»

Είναι το γράψιμο μια απόδραση από την πραγματικότητα;

Ζω στην ίδια πραγματικότητα με τον οποιονδήποτε, 20 ώρες κάθε μέρα. Αλλά υπάρχουν και 4 ώρες που τα πράγματα για μένα γίνονται πολύ διαφορετικά. Και αν με ρωτήσετε πώς και γιατί συμβαίνει αυτό, θα σας πω πως έχω κι εγώ την ίδια απορία, είναι και για μένα ένα μυστήριο... Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει όμως –από τότε που συνειδητοποίησα την κλίση μου, 7 ή 8 χρονών– νιώθω σχεδόν το ίδιο όπως και τότε, πως βγαίνω από τον πραγματικό κόσμο και μπαίνω στον δικό μου, τον φανταστικό. Και είναι υπέροχο, είναι αναζωογονοτικό, μια μοναδική εμπειρία, και είμαι ευγνώμων που μπορώ να το κάνω.

Όταν άλλαξε τη χρονολογία στην οποία τοποθετούσε το νέο του βιβλίο, λόγω της πανδημίας...

Το βιβλίο πάνω στο οποίο δουλεύω τώρα διαδραματίζεται στο 2020. Σκεφτόμουν «εντάξει, όταν εκδοθεί, μετά από ένα χρόνο, το 2021, θα αφηγείται ήδη κάτι που έγινε στο παρελθόν και από την ασφάλεια του παρελθόντος». Και μετά έρχεται η πανδημία... και ανατρέχω στις σελίδες που έχω ήδη γράψει όπου δυο χαρακτήρες μου ξεκινούν μια κρουαζιέρα... και σκέφτομαι, «λοιπόν, όχι, δεν νομίζω πως πάει κανείς κρουαζιέρες αυτή τη χρονιά». Έτσι αποφάσισα να τοποθετήσω χρονικά την ιστορία μου στο 2019, όταν οι άνθρωποι μπορούσαν να είναι μαζί, να συναθροίζονται... μόνο έτσι μπορούσε να προχωρήσει.

Πώς αντιμετωπίζει τον φόβο και τις αγωνίες που προκαλεί η πανδημία;

Δεν ξέρω αν αντιμετωπίζω κάτι. Αυτό που σίγουρα υπάρχει και φαντάζομαι ισχύει για όλους είναι ένα «κλειστοφοβικό» συναίσθημα, μια δυσφορία που σου προκαλούν οι τέσσερις τοίχοι... Πάντως, το να βρίσκομαι κλεισμένος στο σπίτι τόσες μέρες, μόνο καλό μου κάνει αφού έχω κάνει φοβερή πρόοδο με το βιβλίο μου... δεν υπάρχουν και πολλά που θα μπορούσα, άλλωστε, να κάνω, και είναι και κάτι που απομακρύνει τον φόβο... νομίζω οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν φόβο. Ίσως όχι φόβο, ούτε πανικό θα το έλεγα, ούτε τρόμο αυτό που νιώθω. Θα το περιέγραφα σαν μια απροσδιόριστη ανησυχία που πλανάται και έρχεται και σε σκουντάει κάθε λίγο και λιγάκι, «δεν πρέπει να βγω έξω, αν βγω έξω, μπορεί να κολλήσω αυτό το πράγμα ή να το μεταδώσω σε κάποιον άλλο».

Η θέση των ιστοριών τρόμου σε μια περίοδο που ο κόσμος είναι ήδη πολύ τρομαγμένος...

Είναι όπως οι εφιάλτες. Ένας κόσμος που ξέρεις πως δεν είναι αληθινός. Αν όμως ο «καλλιτέχνης» κάνει καλά τη δουλειά του, είτε είναι σκηνοθέτης, είτε σεναριοργάφος ή συγγραφέας, ακόμη και ζωγράφος, έστω και για μια στιγμή μπορείς να πιστέψεις σε αυτόν τον κόσμο γιατί σου παρουσιάζεται τόσο πραγματικός που σε μπερδεύει, βυθίζεσαι μέσα του. Ταυτόχρονα όμως παραμένει ενεργό και ένα κομμάτι σου που αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για δημιούργημα της φαντασίας, δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Από τη συνέντευξη του Στίβεν Κινγκ που δημοσιεύθηκε στο NPR.