#menoumespiti με την Athens Voice: Ο συγγραφέας Γιάννης Καλπούζος περιγράφει μία μέρα στο σπίτι, εν μέσω πανδημίας κορωνοϊού
Ο εγκλεισμός για μένα αποτελεί σύνηθες φαινόμενο, εξαιτίας της γραφής, οπότε η τρέχουσα κατάσταση δεν αλλάζει κατά πολύ την καθημερινότητά μου. Βεβαίως με ενοχλεί ο εξαναγκασμός, όμως όλοι οφείλουμε να συμβάλουμε στη μη διασπορά του ιού μένοντας στο σπίτι. Εντός εμείς, στον Εξαποδώ ο ιός.
Η μέρα μου (για να ακριβολογώ τα απογεύματά μου και η νύχτα) ακολουθεί σταθερό πρόγραμμα: Ξυπνώ στις τρεις με τέσσερις το απόγευμα. Ενημερώνομαι για τις ειδήσεις μέσω τηλεόρασης ή από το διαδίκτυο επί μισή ώρα. Φτιάχνω καφέ και κάθομαι για δύο ώρες στο μπαλκόνι παρέα με ένα ποιητικό βιβλίο (όπως της εξαιρετικής νέας ποιήτριας Νικολέττας Κατσιδήμα-Λάγιου) ή άλλοτε με ένα μυθιστόρημα (αυτό το διάστημα διαβάζω το μυθιστόρημα του Ισιγκούρο «Μη μ’ αφήσεις ποτέ»). Κατόπιν εγκαθίσταμαι στο γραφείο μου, απαντώ στα μηνύματά μου ή σε ερωτήσεις συνεντεύξεων με αφορμή την έκδοση του νέου μου βιβλίου «ἐρᾶν-Βυζαντινά αμαρτήματα», επικοινωνώ τηλεφωνικά με δικούς μου ανθρώπους, ασχολούμαι με φίλους στο fb και συγχρόνως ακούω ορχηστρική μουσική. Έρχεται η ώρα για το, τρόπον τινά, μεσημεριανό φαγητό, συζητάμε με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και κατά τις εννιά το βράδυ ξεκινά το νυχτέρι της γραφής, το οποίο με μικρά διαλείμματα κρατάει έως τις επτά το πρωί ή και αργότερα.
Αποφεύγω συστηματικά να μαγειρεύω, καθώς θα έμεναν όλοι νηστικοί στο σπίτι, ενώ δεν τραγουδώ ποτέ γιατί θα απομακρύνονταν άπαντες σε ακτίνα εκατό μέτρων. Σκέφτηκα να εφαρμόσω το τελευταίο ως μέθοδο απομάκρυνσης ή και εξόντωσης του ιού αλλά, όπως με διαβεβαίωσαν έγκριτοι ιατροί, δεν διαθέτει ώτα.
Ύστερα από 14 ημέρες απόλυτου εγκλεισμού βγήκα σήμερα στη γειτονιά μου να περπατήσω, μερικώς ως άσκηση και κυρίως για να προμηθευτώ διάφορα απαραίτητα. Ποτέ άλλοτε δεν είδα Δευτέρα απόγευμα να κυκλοφορούν τόσοι άνθρωποι στους δρόμους και μάλιστα αρκετοί σε μεγάλες παρέες. Προφανώς υποτίμησαν τον κίνδυνο που συνεπάγεται ο ιός ή τα ώτα όσων συναθροίζονται σε ομάδες χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης υφίστανται μόνο ως διακόσμηση της κενής περιεχομένου κεφαλής τους, ήτοι: προσομοιάζουν με τον ιό ή γίνονται σύμμαχοί του.
Οι μέρες του εγκλεισμού μας προσφέρονται για συζητήσεις ανάμεσα στους γονιούς και τα παιδιά, όπως και άλλες δημιουργικές δραστηριότητες, κάτι για το οποίο πάμπολλοι στο παρελθόν ισχυρίζονταν ότι δεν το έπρατταν λόγω έλλειψης χρόνου. Είναι και ευκαιρία να ανακαλύψουν πάρα πολλοί μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής: την ανάγνωση.
Τέλος, για όσους θεωρούν βασανιστήριο και Γολγοθά την παραμονή κατ’ οίκον (έχοντας η πλειονότητα όλα τα απαραίτητα για τον βιοπορισμό), ας ρίξουν για λίγο το βλέμμα σε αλλοτινές εποχές και ας συγκρίνουν. Αρκεί και μόνο να σκεφτούν ότι πριν από δύο αιώνες οι προπάτορές μας μακέλευαν τουλάχιστον επί επτά συνεχόμενα έτη τα κορμιά τους για την ελευθερία της πατρίδας μας. Η δική μας «θυσία» μήτε σταγόνα στον ωκεανό δε λογαριάζεται μπροστά τους.
Οι ομορφιές της ζωής ξεκινούν από μέσα μας και πλήθος εξ αυτών βρίσκονται εντός της οικίας μας. Μένει να τις ανακαλύψετε ή να τις επαναφέρετε στο προσκήνιο.
Το νέο βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου «ΕΡΑΝ, Βυζαντινά αμαρτήματα» μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
12°
