#menoumespiti με την Athens Voice: Ο ιδρυτής των εκδόσεων Μεταίχμιο, Νώντας Παπαγεωργίου, περιγράφει μία μέρα στο σπίτι, εν μέσω πανδημίας κορωνοϊού
«Μεγάλωσαν τα γένια μας, η ψυχή μας αλλιώτεψε...» Κ.Χ.Μύρης
Το ξέρω πως ό,τι και να γράψω απαντώντας στο ερώτημα «τι κάνουμε τώρα που μένουμε σπίτι» δεν θα είναι καθόλου πρωτότυπο – αν και αυτή η συνθήκη της αναγκαστικής παραμονής στο σπίτι είναι και πρωτότυπη και μοναδική για όσους από μας αυτό δεν συνέβαινε, τουλάχιστον σε αυτή την έκταση.
Θα σημειώσω λοιπόν κι εγώ μερικά απ' αυτά που κάνω τις ατέλειωτες αυτές ώρες του αναγκαστικού (και, ελπίζω, εν τέλει ωφέλιμου) εγκλεισμού προσπαθώντας να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω ότι θα τα διαβάσει και το μόνο άτομο που τα ξέρει και τα ζει ως συγκάτοικός μου αυτό το διάστημα και που δεν θα ήθελα να με διαψεύσει.
Ξεκινάω από τη δουλειά, εξ αποστάσεως φυσικά αλλά δεν είναι καθόλου λίγη αφού η επιχείρηση λειτουργεί για να τροφοδοτεί καθημερινά τα eshop που στέλνουν βιβλία στους αναγνώστες. Παράλληλα τα αλλεπάλληλα κυβερνητικά μέτρα που αφορούν εταιρείες και εργαζόμενους απαιτούν κι αυτά ανάλογη ενασχόληση και διαρκή συνεργασία με ειδικούς προκειμένου να υλοποιηθούν σωστά και να τους βοηθήσουν όλους στο μέτρο του δυνατού.
Ωστόσο, περισσεύει αρκετός χρόνος που μοιράζεται σε διάφορα:
Ενημέρωση: Για να καταλάβουμε, όσο γίνεται, τι συμβαίνει και τι μας περιμένει (και με την καλή και με την κακή έννοια).
Διάβασμα: Πολύ περισσότερο, φυσικά, αυτές τις μέρες. Βιβλία που δεν είχα προλάβει να διαβάσω αλλά και βιβλία που εκδόθηκαν πρόσφατα. Σημειώνω μόνο τρία αλλά εξαιρετικά: Τη μοναδική στο είδος της «Υπογαία» του Robert Macfarlane, τη γοητευτική και ατμοσφαιρική «Βαλκανική τριλογία» της Olivia Manning και τον συγκλονιστικό «Τόπο» της Annie Ernaux. Και τα τρία κυκλοφόρησαν πολύ πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Και βιβλία άλλων εκδοτικών οίκων έχω φυσικά στο πρόγραμμα, καλά να 'μαστε...
Σειρές και ταινίες: Ίσως αυτές τις δύο εβδομάδες είδα πολύ περισσότερες από όσες είχα δει τους προηγούμενους 2-3 μήνες (στο σπίτι εννοώ, γιατί η αγαπημένη συνήθεια του σινεμά τώρα ανήκει στα απαγορευμένα)
Μουσική: Σκαλίζω διαρκώς τα ράφια με ξεχασμένα CD, ακούω και ξανακούω αγαπημένες μουσικές.
Επικοινωνία: Με τα παιδιά μας, με συγγενείς, με φίλους και γνωστούς και, φυσικά, με τους συνεργάτες που εξακολουθούν να νοιάζονται για τη δουλειά με την ελπίδα πως σύντομα «θα βρεθούμε ξανά...».
Όχι μόνο τηλεφωνικώς αλλά και με όλα τα νέα επιπλέον μέσα. Δεν ξέρω πώς θα ήταν χωρίς αυτά το «Μένουμε σπίτι».
Και φυσικά, συχνή επικοινωνία μέσω βιντεοκλήσεων με τη μικρή Στέλλα που άρχισε αυτές τις μέρες να με φωνάζει «παππού...» χαρούμενη και ζωηρή, ευτυχώς ανυποψίαστη για όσα τη σημαδεύουν τόσο μικρή, έστω και κάπως απορημένη για την απουσία της ζωντανής επαφής που τόσο τη χαιρόταν... Ναι, Στέλλα μου, θα βρεθούμε ξανά, είμαι σίγουρος.
Επίσης, Άσκηση: Δηλαδή κυρίως το καθημερινό περπάτημα, με άδεια φυσικά από το απρόσωπο 13033.
Και κάτι που δεν κάνω (τουλάχιστον προς το παρόν): Μαγείρεμα. Ποτέ μην πεις ποτέ όμως, ίσως κι αυτό το δοκιμάσω μέσα στις δύσκολες και μάλλον αρκετές εβδομάδες εγκλεισμού που θα ακολουθήσουν.
Θα σας ενημερώσω γ' αυτό γιατί, για μένα τουλάχιστον, θα είναι μέγα γεγονός και θα καταγραφεί στα θετικά αυτής της κατάστασης.
Ναι, σίγουρα θα βρεθούμε ξανά... και όλα θα είναι σαν πρώτα. Ας το πιστεύουμε αυτό κι ας κάνουμε υπομονή, όσο δύσκολο κι αν είναι. Κι ας επικοινωνούμε περισσότερο, μπορεί να μας μείνει η συνήθεια και θα είναι κι αυτό μεγάλο κέρδος...
Η ψυχολόγος - ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια, εκπ. στη Βορειοελλαδική Ψυχαναλυτική Εταιρεία, γίνεται η φωνή των γυναικών που πενθούν για τα δικά τους ωάρια και μιλά για τη δική της διαδικασία εξωσωματικής
Τι συμβαίνει όταν το κράτος μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην οικονομία, στη ζωή, στις επιλογές μας; Πότε η προστασία γίνεται έλεγχος; Και πότε ο έλεγχος γίνεται ανελευθερία;
10°
