Ο Χάρης Ψυχογιός μας συστήνει τη νέα του καθημερινότητα

Από τότε που έκλεισαν τα καταστήματα και αναγκαστικά μειώθηκε η δουλειά μας κυρίως στις διαδικτυακές πωλήσεις, «μετακόμισα» με την οικογένειά μου στο σπίτι μας στο χωριό. Είναι ένα πολύ μικρό χωριό 70 κατοίκων στην πεδιάδα της Τιθορέας στους πρόποδες του Παρνασσού, κάτι που το κάνει ειδυλλιακό τόπο για να μένει κάποιος μακριά από κόσμο. Το σπίτι μας έχει μια αρκετά μεγάλη αυλή και περιβάλλεται από ελαιόδεντρα (πλέον κι από αρκετά ψηλά χόρτα καθώς έβρεχε ασταμάτητα για 5 ημέρες). 

Το πρωί στις 7 βγάζω τον σκύλο μας, τον Jagger, βόλτα, αφού στείλω πλέον μήνυμα στο 13033. Είναι μια σύντομη αλλά μαγική βόλτα και για τον σκύλο αλλά και για εμένα. Βγαίνουμε από το σπίτι, ακολουθούμε έναν αγροτικό τσιμεντόδρομο και φτάνουμε στις γραμμές του τρένου, τις οποίες αναλόγως με τα κέφια (ή τις οσμές) του σκύλου διασχίζουμε απευθείας ή περνώντας πάνω από τη γέφυρα (την οποία υπό κανονικές συνθήκες θα διέσχιζαν τρακτέρ). Πριν από τις ημέρες της καραντίνας βλέπαμε και το τρένο που κατά τις 7:20 διέσχιζε την πεδιάδα κατευθυνόμενο προς Αθήνα.

Διανύουμε μια απόσταση 300 μέτρων και φτάνουμε στον Κηφισό ποταμό, ο οποίος πλέον έχει αρκετό νερό. Ο απαλός ήχος του νερού και το κελάηδισμα των πουλιών σπάνε την ησυχία της φύσης και μου υπενθυμίζουν πόσο πολλά χάνουμε ζώντας στις πόλεις. Τα οργωμένα χωράφια αχνίζουν με τον πρωινό ήλιο καθώς η ατμόσφαιρα είναι αρκετά ψυχρότερη από τη γη αυτή την ώρα της ημέρας. 

Αφού επιστρέψουμε σπίτι φτιάχνω πρωινό, βάζω φαγητό στον Jagger και περιμένουμε να ξυπνήσει ο μπέμπης μας με τη μαμά του.

Αφού ξυπνήσουν και φάμε όλοι μαζί πρωινό, ανοίγω το laptop, κλείνω την πόρτα και ξεκινάω δουλειά. Λόγω της μειωμένης κίνησης έχουν μειωθεί και τα emails αλλά αυτό μου δίνει την ευκαιρία να κάνω «πραγματική» δουλειά προσπαθώντας να βρω τρόπους να εξυπηρετήσουμε τους αναγνώστες μας αλλά και όσα καταστήματα πουλάνε διαδικτυακά και κάνουν ακόμα παραγγελίες στην αποθήκη μας. Ταυτόχρονα ψάχνω να βρω τρόπους να συντονιστούμε όσοι εργαζόμαστε ακόμα, ο καθένας από το σπίτι του, προκειμένου να συσκεφθούμε για το μεγάλο εκδοτικό πρόγραμμα που μάλλον πρέπει να πάρει παράταση δεδομένων των συνθηκών της αγοράς.

Εκεί όπου η ζήτηση αντί να μειωθεί έχει αυξηθεί είναι στο Bookoo.gr, τον διαδικτυακό οίκο αυτοέκδοσής μας, όπου καθένας μπορεί να εκδόσει το βιβλίο του. Απ’ ό,τι φαίνεται ο περιορισμός στο σπίτι έχει δώσει αρκετό χρόνο σε πολλούς συγγραφείς να ξαναπιάσουν τα μολύβια και τα πληκτρολόγια. Πολλοί είναι αυτοί που ξαναπιάνουν... εκείνη την ιστορία που είχαν ξεκινήσει, εκείνο το παραμυθάκι που είχαν γράψει για τα παιδιά τους, το βιβλίο μαγειρικής που ετοίμαζαν αλλά δεν τελείωσαν ποτέ λόγω έλλειψης χρόνου. Οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή, πράγμα που δείχνει ότι θα έχουμε έναν δυνατό Απρίλιο. Είναι μια ευκαιρία για όλους να κάνουμε πράγματα που είχαμε αφήσει στην άκρη.  

Ταυτόχρονα ενημερώνομαι για τις εξελίξεις στη γειτονική χώρα όπου ο εκδοτικός μας οίκος PenaYayinlari ακόμα καταφέρνει και πουλάει βιβλία. Ενώ δεν έχουν κλείσει επισήμως τα καταστήματα εκτός εμπορικών κέντρων, όπως με ενημερώνουν οι συνεργάτες μας στην Κωνσταντινούπολη, δεν κυκλοφορεί ψυχή. Μου φαίνεται αδιανόητο να είναι άδεια η Κωνσταντινούπολη, μια πόλη όπου για να κάνεις 3 χλμ μπορεί να περάσεις και μια ώρα στην κίνηση. Από εκεί που ο διευθυντής πωλήσεών μας έκανε συνήθως 1,5 ώρα για να πάει στο γραφείο, τώρα πάει σε 12΄ όπως μου λέει.

Καθώς η μέρα μπροστά στην οθόνη κυλά, ακούω πού και πού τον μπέμπη να κλαίει και μου θυμίζει ότι δεν είμαι στο γραφείο. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο κι αντί για κτίρια βλέπω δέντρα. Βλέπω τη φύση και τα χορτάρια που πλέον ψηλώνουν γρήγορα τώρα που βγήκε πάλι ο ήλιος…

Εύχομαι σε όλους υγεία, υπομονή και, όταν με το καλό περάσει αυτή η διαφορετική περίοδος στη ζωή μας, να έχουμε κάνει όλοι πράγματα που δεν είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε υπό συνηθισμένες συνθήκες.