#Μένουμε Σπίτι με την Athens Voice. H Μυρσίνη Γκανά μένει σπίτι και στέλνει ένα ποίημα.
Όσο περνάνε οι μέρες, τόσο νιώθω τους τοίχους του σπιτιού να γίνονται διάφανοι. Βρίσκομαι μέσα σε μια φούσκα, κάποιο παιδί την απελευθέρωσε κι αυτή πετάει μόνη της στην πόλη. Προσπαθώ να πετύχω μια εύθραυστη ισορροπία. Να κρατήσω τη φούσκα αυτή άθικτη, να την ενισχύσω με κάθε μέσο. Να την κάνω να αντέξει όσο περισσότερο γίνεται στον χρόνο, να ταξιδέψει μακριά, να προχωράει χορεύοντας στον ήλιο, έστω τον ήλιο που φτάνει στο μπαλκόνι.
Μέσα στη φούσκα κοιμάμαι, τρώω, σκέφτομαι όσους αγαπώ. Δεν θέλω να σκέφτομαι με ποιον θα ήθελα να περνάω αυτόν τον εγκλεισμό. Τα δάκρυα λιώνουν τα τοιχώματα της φούσκας μου, την παρασέρνουν προς αιχμηρές γωνίες. Πρέπει να αλλάζω ρότα βιαστικά αν τύχει και βρεθώ πάνω από το σπίτι σου, αν προσπαθήσω να σε δω, και η ανάμνηση της ανάσας σου είναι το αεράκι που με σηκώνει πιο ψηλά, με φυσάς απαλά και πάω.
Πάω προς τα βαθιά φιλιά που προλάβαμε να ανταλλάξουμε, πάω προς τις φωνές των φίλων, στο γέλιο και στο κλάμα που ανταλλάσσουμε τα βράδια με τηλεφωνήματα, μηνύματα, αμέτρητες λέξεις που τώρα αποκτούν σάρκα και οστά, γίνονται χάδια, αγκαλιές. Ο Παράδεισος είναι οι άλλοι. Η φούσκα μου ευγνωμονεί την τεχνολογία και πάει. Πάει προς τα ράφια της βιβλιοθήκης, προς τα τετράδια και τα μολύβια, βουτάει από ψηλά στη βουή του αίματος και ψάχνει τα τραγούδια και τις εικόνες που δεν θα την ραγίσουν. Βρίσκει παρηγοριά σε ποιήματα.
Το ποίημα δεν είναι
προσευχή.
Είναι δήλωση πίστης
σε όσα αναπνέουν
και πάλλονται
κι ανατριχιάζουν
κάτω από ζέστη βαριά
κι ασήκωτους χειμώνες.
Σε ό,τι επιμένει
να αναβλύζει
κι ας ξέρει πως η πηγή
δεν είναι αστείρευτη
πως των άστρων το φως
θα σβήσει.
Λεπτό κεράκι, αδύναμο,
που περιβάλλεις με το χέρι σου
και κινδυνεύει
απ’ την πνοή σου.
Σταματάει μπροστά σε μια φωτογραφία του Δημήτρη Καραΐσκου στο Facebook και η ομορφιά είναι τόση που σε κάνει να πιστέψεις ότι μπορείς να αντέξεις τα πάντα.
credit Δημήτρης Καραΐσκος
Η φούσκα κινείται διαρκώς, δεν μπορεί να σταματήσει, δεν έχει δικαίωμα να σκάσει. Δεν ξέρει πού πηγαίνει, την κυνηγά παντού η ανυπομονησία, μα την σπρώχνει όλο και πιο πέρα η αγάπη. Κι έτσι θα φτάσει στη μέρα που ένα ξαφνικό ρεύμα από τις ορθάνοιχτες πόρτες θα τη διαλύσει τη στιγμή που θα τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας και πάλι, που θα σφίγγουμε στην αγκαλιά μας τους αγαπημένους μας και πάλι, λίγο πιο πολύ, λίγο πιο δυνατά.
Ένα βιβλίο μυστηρίου για ένα κορίτσι που μεγαλώνει προσπαθώντας ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του, αλλά και το κατά πόσο ο Αμερικανός πατέρας του ήταν μπλεγμένος με την Απριλιανή χούντα
Μιλήσαμε για το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα για τη μονίμως φευγαλέα αίσθηση της μητέρας του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η μνήμη πλάθει την προσωπική ιστορία
13°
