Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δεν τρομάζει

Συνήθως ξυπνάω γύρω στις έξι – καμιά φορά και νωρίτερα. Αυτόν τον ιό –του πρωινού ξυπνήματος– τον κόλλησα όταν απέκτησα... υιό. Σηκωνόμουν αχάραγα για να σιγουρευτώ ότι κοιμάται γαλήνιος και μου 'μεινε. Διαπίστωσα πως αυτές οι ώρες –από τις έξι μέχρι τις εννιά, περίπου– ήταν οι πιο παραγωγικές μου.

Όχι πια. Εξακολουθώ να σηκώνομαι πολύ πρωί και να ανοίγω αμέσως τον υπολογιστή. Η οθόνη του ήταν και είναι η μόνιμη παρέα μου. Το τελευταίο διάστημα όμως έχει γεμίσει με τρομακτικά πράγματα: ασύλληπτους αριθμούς νοσούντων και νεκρών, φρικιαστικές προβλέψεις για το άμεσο μέλλον αποτυπωμένες σε χρωματιστές καμπύλες, απίθανες θεωρίες για εργαστήρια που παρασκευάζουν φονικά μικρόβια, απίθανες απόψεις ασχέτων και ηλιθίων για το πώς μεταδίδεται ο ιός και πώς μπορεί κανείς να προστατευτεί... 

Βγαίνω να πεταχτώ μέχρι το ταχυδρομείο. Μπαίνω και διαπιστώνω πως είμαι ο μοναδικός πελάτης. Αστειευόμαστε με την υπάλληλο γι’ αυτή την αναπάντεχη πολυτέλεια. Δεν μπορώ ν’ αντισταθώ στον πειρασμό – βγάζω μια φωτογραφία! Έχω σκοπό να τη μοιραστώ στο facebook με τους έγκλειστους διαδικτυακούς φίλους.

Επιστρέφω και κάθομαι πάλι μπροστά στην οθόνη. Μου είναι αδύνατον να αντισταθώ. Παρακολουθώ σαν πρεζάκι τη φιλολογία σχετικά με την πανδημία, με κάμποσα διαλείμματα λυτρωτικού χιούμορ – ευτυχώς. Η προτροπή του Πόντιου Πιλάτου «Να πλένετε τα χέρια σας!» μου φτιάχνει το κέφι...

Κάθε τόσο σηκώνομαι να κάνω ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι. Οι γείτονές μου περπατούν αλλιώτικα – ή έτσι μου φαίνεται. Οι περισσότεροι μοιάζουν σαστισμένοι – ίσως επειδή φορούν μάσκα και γάντια. Κάποιοι, λίγοι, δείχνουν να αψηφούν τον κίνδυνο. Ακουμπάω στα κάγκελα και κοιτάζω στο βάθος, τον Λυκαβηττό. Ο ανοιχτός ορίζοντας είναι μια παρηγοριά – μετριάζει το αίσθημα του εγκλεισμού...

Το να μείνω σπίτι είναι το τελευταίο που με τρομάζει. Είμαι συγγραφέας – δουλεύω στο σπίτι. Υπήρξαν περίοδοι στη ζωή μου που δεν ξεμύτιζα – στα τελειώματα ενός βιβλίου, ας πούμε. Υπήρξαν περίοδοι που παρακαλούσα να μη χρειαστεί να βγω, να διακόψω τη δουλειά… Το τελευταίο μου βιβλίο λέγεται «Ολομόναχος»! Τώρα διαβάζω χαμογελώντας πως ραδιοφωνικοί σταθμοί προσκαλούν ψυχολόγους για να συμβουλέψουν τους ακροατές τους πώς να διαχειριστούν την πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση. 

Έχω αγοράσει λουλούδια – έτσι, σαν αντίβαρο στον ζόφο της οθόνης. Έκλεισαν και τα μαγαζιά. Αφού δεν μπορώ να αγοράσω βιβλία, ανατρέχω στη βιβλιοθήκη μου. Καταλήγω στην απόφαση να ξαναδιαβάσω το «Μόμπι Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ – κοντά χίλιες σελίδες, πού θα ξαναβρώ τέτοια ευκαιρία;

Αν παρατραβήξει το πράγμα, υπάρχει και το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» του Σελίν.

Το να παρακολουθώ ταινίες και σειρές ήταν ανέκαθεν μέρος της καθημερινότητάς μου – βιοπορίζομαι από το σενάριο. Περιέργως, αυτές τις μέρες μου είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθήσω οποιαδήποτε μυθοπλασία. Το ρητό του Αντρέι Βάιντα «Η ζωή είναι πάντα πιο εφευρετική από εμάς» βουΐζει στα αυτιά μου. Αυτές τις μέρες οι ειδήσεις μου φαίνονται πιο ενδιαφέρουσες από ποτέ.

Πιάνω να μαγειρέψω ακούγοντας ραδιόφωνο. Ξαφρίζω τα ρεβίθια την ώρα που χτυπάει το τηλέφωνο. Η μητέρα μου τηλεφωνεί καθημερινά. Στα 88 της χρόνια ανησυχεί για την υγεία μου! Της υπόσχομαι πως θα προσέχω. Το εννοώ. «Κι αυτό θα περάσει» μου λέει. Και ξέρω πως το εννοεί...

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος είναι συγγραφέας και σεναριογράφος. Τελευταίο του βιβλίο: «Ολομόναχος» Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2018