H Βάσια Τζανακάρη ακούγεται απαισιόδοξη. Αλλά θα περάσει κι αυτό.

Ως μεταφράστρια, δουλεύω από το σπίτι, έτσι η καθημερινότητά μου δεν έχει διαταραχθεί όσο άλλων. Πολλές φορές, ακόμα και υπό κανονικές συνθήκες, περνάνε και τέσσερις ή πέντε μέρες χωρίς να βγω καθόλου. Γι’ αυτό δεν έχω νιώσει ακόμα τον εγκλεισμό. Η διαφορά φυσικά τώρα είναι ότι δεν ξέρω πότε θα ξαναβγώ. Κι αυτή η έλλειψη ορίζοντα είναι που με διαλύει.

Είμαι όλη μέρα στο σπίτι με τον 6χρονο γιο μου. Η δουλειά μου δεν έχει σταματήσει, έχω καθημερινές παραδόσεις και κάπως πιο μακροπρόθεσμα deadlines για βιβλία. Είναι πολύ δύσκολο να δουλεύεις όταν στα τρία μέτρα απόσταση το παιδί σου βλέπει Netflix ή έρχεται κάθε δέκα λεπτά με το πατίνι του στο γραφείο σου και σου λέει «μήπως παραγγείλατε πίτσα;/μαμά, πεινάω/ μαμά, αγκαλιά/ μαμά, να πάρω τον κολλητό μου στο Skype;». Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Ούτε καν δουλειές σπιτιού έχω πιάσει – όλοι λένε «ώρα για διάβασμα, ώρα για τακτοποίηση». Τίποτα. Ούτε σειρά στο Netflix μπορώ να δω. Είδα μόνο το Spirited Away, ήθελα κάτι τελείως υπερβατικό.

Όλη μέρα σκέφτομαι. Σκέφτομαι τα πράγματα που έχουν μπει σε αναμονή. Σκέφτομαι το βιβλίο που έγραφα τέσσερα χρόνια, το «Αδελφικό», ένα μυθιστόρημα που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ήταν να βγει τον Μάρτιο, και δεν έβλεπα την ώρα γιατί έχουν περάσει έξι χρόνια από το τελευταίο μου βιβλίο. Σκέφτομαι τη διεθνή έκθεση βιβλίου στη Θεσσαλονίκη, που αναβλήθηκε – είναι το event που περιμένω πώς και πώς κάθε χρόνο. 

Βγήκα μόνο μια φορά, για να πάω σε γιατρό, δερματολόγο. Το άγχος, η πίεση κι η στενοχώρια πυροδότησαν έναν βασανιστικό έρπητα ζωστήρα, που με ταλαιπωρεί και θέλει θεραπεία. Όταν βγήκα έξω σκέφτηκα «δυστοπία». Μου ήρθε στο μυαλό ένα βιβλίο που έχω μεταφράσει, ο Σταθμός Έντεκα της Emily St. John Mandel, το οποίο περιγράφει έναν κόσμο κατεστραμμένο μετά από έναν θανατηφόρο ιό γρίπης που σάρωσε τη γη. Στην ουρά του φαρμακείου σκέφτηκα «ανθρωποφοβία, χεροφοβία, αγκαλοφοβία», ένα κάρο φοβίες. Λες και λίγες είχαμε.

Κάνω μια υποτυπώδη γυμναστική γιατί δεν βγαίνω καθόλου για περπάτημα. Μένω στην Κυψέλη, δεν υπάρχει ερημιά να περπατήσεις. Κάνω παζλ με τον γιο μου, ζωγραφίζουμε παρέα, διαβάζουμε παιδικά βιβλία, πλένουμε τη βεράντα, αράζουμε αγκαλιά στον καναπέ. Μου λέει να μην ανησυχώ γιατί θα με βοηθάει εκείνος σε ό,τι χρειαστώ. Έχουμε βάλει όλα τα μαξιλάρια στο πάτωμα, για να φτιάξουμε το δικό μας τραμπολίνο. Μερικά μεσημέρια ο μικρός παίζει μόνος του κι εμένα με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ με τον γάτο μου τον Σίβερτ. Λατρεύω το Spotify, έχω φτιάξει τελευταία δυο λίστες, η μία λέγεται «Lanegan, Dulli etc» και η άλλη «National, ρε». Τις έχω λιώσει.

Μια μέρα ένας φίλος μου έφερε το βιβλίο της Λουσία Μπερλίν, Οδηγίες για οικιακές βοηθούς. Είχε περάσει πνευμονία πρόσφατα. Δεν το διακινδυνεύσαμε. Το έβαλε στο ασανσέρ και το ’στειλε στον όροφό μου. Φόρεσα γάντια για να το πάρω. Αν συγκεντρωθώ θα αρχίσω να το διαβάζω. 

Κάνω βιντεοκλήσεις με τους γονείς μου στις Σέρρες, με φίλους εδώ, στην Αθήνα, που ζουν σε απόσταση δέκα λεπτών με το ταξί. Με κάποιους μιλάμε στο τηλέφωνο. Και φυσικά μέσεντζερ όλη μέρα, με την ίδια ερώτηση να επαναλαμβάνεται διαρκώς: «Πότε θα τελειώσει;» Αναρωτιέμαι πώς θα είμαστε όταν βγούμε από τα σπίτια μας. Θα μπορούμε να αγκαλιάσουμε τους αγαπημένους μας; Θα ξανακάνουμε τράκα τσιγάρο από άγνωστο; Θα περάσουμε με αντισηπτικό τον καφέ που θα πάρουμε στο χέρι; Σκέφτομαι πότε θα μπορούμε να ταξιδέψουμε χωρίς καραντίνα. Σκέφτομαι τη συναυλία των National στις 14 Ιουνίου. Θα γίνει; Κι αν γίνει, θα πάμε;

Ακούγομαι απαισιόδοξη. Είμαι. Οι καθημερινές δυσκολίες πάντα με ρίχνουν. Αλλά θα περάσει όλο αυτό, δεν μπορεί. Κι όταν περάσει, λέω ότι θα ζήσω πιο πολύ, πιο δυνατά, θα κάνω ό,τι δίσταζα, θα πετάξω τα ασήμαντα, θα κάνω μόνο ό,τι θέλω – τα πρέπει στη σωστή τους διάσταση. Θα περάσει. Κι η μέρα που θα δούμε όσους αγαπάμε θα είναι γιορτή.

Η Βάσια Τζανακάρη είναι συγγραφέας-μεταφράστρια