Η Λένα Διβάνη περνάει μια μέρα με τον ιό

1. Ανοίγω μάτι ώρα 11 πμ. Ναι, μάλιστα, 11, έχετε πρόβλημα; Είμαι πιθανό θύμα του ιού και δικαιούμαι να ξυπνάω την ώρα που τραβάει ο οργανισμός μου (δηλαδή 11) ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ χωρίς τύψεις. Ραντεβού, μαθήματα, παρουσιάσεις, όλα άκυρα. Το μπλοκάκι με τις υποχρεώσεις πεταμένο κάπου. Ελευθερία! Ξυπνάω λοιπόν αργά αργά, φτιάχνω το ωραίο μου το καπουτσίνο (φυσικά ως καφεδομανής είχα στοκάρει κάψουλες για δυο χρόνια μόλις έσκασε το πρώτο κρούσμα στην Κίνα!). Μπαίνω στα σόσιαλ, το καφενείο μας. Μιλάω με όλους, έχουμε και γκρουπάκι με φωνητικά για να ακούω και τις φωνούλες που με παρηγορούν. Άλλος Παγκράτι, άλλος Θεσσαλονίκη, Βόλο, Λουξεμβούργο, Λονδίνο, Αμερική. Τα αναλύουμε όλα: Πώς περάσαμε το βράδυ, γιατί δεν κλείσανε τα αγγλικά πανεπιστήμια, πόσο μαλάκας είναι ο Μπόρις Τζόνσον, ξέρετε…

2. Μετά φτιάχνω το σημερινό play list της οικιακής γυμναστικής. Τώρα που μου κλείσανε το κολυμβητήριο του Πανελλήνιου (που ούτως ή άλλως ήταν σιχαμένο αλλά δίπλα στο σπίτι μου) ξαναέβαλα μπροστά το ελλειπτικό που είχα αγοράσει όταν έγραφα το Η ΥΠΟΥΛΟΣ ΘΩΠΕΙΑ καθηλωμένη σε καρέκλα 16 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα για δυο χρόνια. Για να μην πάθω τίποτα πήρα το μηχάνημα και έκανα διαβάζοντας!!!! Ε, τώρα κάνω απόσβεση!

3. Κάνω ντους και φτιάχνω το τέλειο και αρρωστημένα υγιεινό μπρέκφαστ: Κράνμπερις με τουρσί φρέσκο τζίντζερ, καρύδια, αμύγδαλα και φρουτοσαλάτα. Σημειώνω ότι χρειάζομαι αυγά. Ή μήπως να πάρω μια κότα στη βεράντα;

4. Αφού δυναμώνω κηρύσσω την ώρα της Μαρί Κόντο! Κατεβάζω όλα τα μπαχαρικά, τα φερμένα από τις τέσσερεις γωνιές του κόσμου για να τα βάλω σε μια τάξη! Κάνω το μισό ντουλάπι σε μιάμιση ώρα, πετάω κάτι ληγμένα κόκκινα κάρι από Τζαϊπούρ και τα παρατάω. Αύριο τα υπόλοιπα, έχουμε χρόνο (Έχουμε χρόνο;;; ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΦΡΑΣΗ!!! ΠΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΕΙΧΕΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΙΣ;;;)

5. Μεσημεράκι. Συνεχίζω τα φιλολογικά απομνημονεύματα του Κώστα Βάρναλη- βιβλίο που είχα ψαρέψει προ μηνός σε παλαιοβιβλιοπωλείο. Απολαυστικός ο Βάρναλης μου περιγράφει πως το σκασε το 1906 από τη γενέτειρα Βουλγαρία μετά την καταστροφή των ελληνικών πόλεων εκεί και ήρθε στην Ελλάδα όπου δεν ήξερε ψυχή ζώσα για να γλυτώσει τις διώξεις και να σπουδάσει φιλολογία. Τι έκανε χωρίς φίλους και λεφτά; Ότι κάνω κι εγώ με τον κορωνοϊό: καθόταν σπίτι του και διάβαζε, μετά άρχιζε τις μοναχικές βόλτες που τελικά τον οδήγησαν ως τη Δεξαμενή μπροστά στον Παπαδιαμάντη. Τον περιγράφει τόσο τρυφερά με την αγιογραφική του γενειάδα, την σιωπή του, τη δειλία του, το κεφάλι του το γερμένο στο πλάϊ γεμάτο με αγγελικά οράματα. Τι να τα κάνω τα ταξίδια άμα έχω τον Βάρναλη;

6. Ο άτακτος ποιητής μου βάζει ιδέες. Βάζω το μπουφάν μου, παίρνω κι ένα καπουτσίνο στο χέρι σε χάρτινο κυπελάκι και πάω για καφέ στο δρόμο με τον φίλο μου το Γιάννη. Όχι κοντά όμως. Σε απόσταση. Ανεβοκατεβαίνουμε τη Φωκίωνος λέγοντας ότι αυτό θα το θυμόμαστε για όλη μας τη ζωή. Είναι ο δικός μας πόλεμος. Ως ιστορικός βρίσκω γοητευτική αυτή τη διάσταση της τρελής φάσης που περνάμε -αρκεί να μην εκτραπεί, οπότε δεν θα θυμόμαστε, θα μας θυμούνται.

7. Μαζευόμαστε. Αφήνω το μπουφάν δρόμου να αεριστεί έξω ως συνήθως, πλένω τα χέρια μου και κάθομαι στο γραφείο μου. Έχω φέρει κι ένα rib eye από τον σούπερ χασάπη της οδού Παξών. (Φέρε και ζαμπόν κυρ Μήτσο, θα το γλεντήσουμε απόψε!) Εντάξει είναι λιπαρό αλλά φάε τώρα που το χεις γιατί αύριο μπορεί να τη βγάζεις με ριζογκοφρέτες. Ανοίγω το λάπτοπ. Άρχισα την έρευνα για το καινούριο μου βιβλίο. Ναι, ξέρω ότι είχα ορκιστεί να μη δουλέψω πριν τον Σεπτέμβρη, αλλά όταν μου μιλάει το σύμπαν εγώ στήνω αυτί…

8. Πήγε 9 η ώρα. Βουτυράκι στο τηγάνι, τραγουδάκι στο τρανζίστορ, έτοιμο το μπριζολίκι! Φτιάνω και ένα σούπερ σαλατικό για συνοδευτικό και αράζω στον καναπέ μου να δω σειρά. Ποια σειρά; Better call Saul με αυτόν τον θεομπαίχτη, τον θεούλη πρωταγωνιστή. Βλέπω 4 επεισόδια απανωτά ζηλεύοντας φρικτά. Αυτοί είναι ήρωες! Εγώ γιατί δεν έχω κάνει έναν τέτοιο ποτέ;

9. Πήγε 3.30 η ώρα. Καληνύχτα Τζον Τζον. Σκάσε και κοιμήσου Λώρα. Έχεις αγώνα αύριο!