Η Καρολίνα Μέρμηγκα μένει σπίτι: «Και τώρα οι δυο μας»

Εσύ κι εγώ, που με κοιτάς μέσα από τον καθρέφτη. Μέσα στους τοίχους του σπιτιού μας, μέσα σ’ αυτήν την περίεργη σιωπή που απλώνεται ολόγυρά μας – η ζωή μας σαν κάποιος να πάτησε το mute. Η ζωή μας σαν κάποιος να έσκισε το σενάριο, όλα τα γνωστά σενάρια, και να γυρίζει νέο κύκλο σειρών. Με πρωταγωνιστές και πάλι εμάς, αλλά σε σαφώς διαφορετικούς ρόλους.  

Και τώρα, οι δυο μας. Εγώ κι εσύ, που με κοιτάς μέσα στον καθρέφτη και ξαφνικά με ρωτάς ερωτήσεις αδιάκριτες, αδιανόητες. Που μέσα στη σιωπή που έρχεται από έξω (ποιος το φαντάστηκε ποτέ, η σιωπή να έρχεται από το ανοιχτό παράθυρο;) ακούγονται εκκωφαντικές. Βάζεις μουσική, μαγειρεύεις κάτι, ξεσκονίζεις, ανοίγεις εκείνο το βιβλίο, αλλά ξαφνικά όλα αυτά σαν να μην έχουν νόημα (όλα αυτά που μέχρι χτες ήταν η ζωή σου, απλά και γνώριμα και καθησυχαστικά), ξαφνικά μοιάζουν παράλογα και περιττά μέσα στους τέσσερις τοίχους γιατί υπάρχει αυτός ο ελέφαντας που πιάνει όλο το σπίτι και όλες τις σκέψεις σου. Ο ελέφαντας είναι αυτές οι σκέψεις που δεν λένε να ησυχάσουν, ο ελέφαντας είναι η ίδια σου η ζωή. Της οποίας το σενάριο αποκαλύπτεται ξαφνικά γυμνό, αφοπλισμένο και παραδομένο στη σιωπή και τη ματιά μέσα από τον καθρέφτη.

Ξαφνικά μείναμε μόνοι με τον εαυτό μας. Με τις ζωές μας. Με τις επιλογές μας. Με τις αμφισβητήσεις που τόσο καλά σπρώχναμε στις γωνίες της παλιάς μας καθημερινότητας. Με τα αναπάντητα ερωτήματα που τόσο εύκολα βάζαμε στο συρτάρι του «αύριο», γιατί σήμερα είχαμε να προλάβουμε εκείνη τη συνάντηση και να μιλήσουμε με το δάσκαλο των παιδιών και να στείλουμε το μέιλ και να ψωνίσουμε κι εκείνα τα παπούτσια. Ξαφνικά μείναμε μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας και τα βήματά μας είναι αργά πάνω στο χαλί που έκρυψε τόσο καλά όλα εκείνα που δεν προλαβαίναμε να σκεφτούμε – όμως τώρα προλαβαίνουμε, ω ναι προλαβαίνουμε, και τα βήματά μας είναι αργά γιατί δεν βιαζόμαστε, δεν έχουμε κάπου να πάμε, δεν μπορούμε να ανοίξουμε την πόρτα και να βγούμε έξω.

Αντιμέτωποι με τις ζωές μας. Την ατομική του καθενός (γιατί είμαι εδώ μέσα με αυτόν τον άνθρωπο; Γιατί ανακαλύπτω ότι δεν γνωρίζω τα παιδιά μου; Γιατί είμαι μόνος και δεν έχω κάποιον; Γιατί υποκρίνομαι πως θέλω κάτι που δεν θέλω; Γιατί δεν έχω αυτό που πάντα ήθελα;) αλλά και τη συλλογική, αφού αυτό που μας συμβαίνει στήθηκε από τις ζωές όλων μας και συμβαίνει σε όλους μας. Ποτέ δεν αισθανθήκαμε τόσο ενωμένοι με όλους εκείνους που δεν μπορούμε πια να αγγίξουμε. Ποτέ δεν είδαμε τον κόσμο μας τόσο φαρδιά και πλατιά όσο τώρα, που είμαστε κλεισμένοι στα λίγα τετραγωνικά μας. Ποτέ δεν τον αισθανθήκαμε τόσο δικό μας όσο τώρα, που κινδυνεύουμε να τον χάσουμε.

Ξαφνικά οι ματιές μας γυρνάνε προς τα μέσα. Οι κεραίες μας παίρνουν ανάστροφη πορεία, οι πόροι μας ανοίγουν στο φευγαλέο άγγιγμα που παλιά δεν αισθανόμασταν, τα αυτιά μας πιάνουν το μουρμουρητό που παλιά ψιθυρίζαμε μόνο στον ύπνο μας. Η ανάσα ησυχάζει, οι κινήσεις χαλαρώνουν. Δεν τρέχουμε πια, δεν φωνάζουμε για να καλύψουμε τους ήχους του δρόμου, δεν αποστρέφουμε το βλέμμα για να κάνουμε τρία πράγματα μαζί. Τελικά από το ανοιχτό παράθυρο ακούγονται τα πουλιά της πόλης – πάντα υπήρχαν τα πουλιά, τώρα τα ακούμε. Τελικά ίσως είναι ωραίο να μαγειρεύεις χωρίς βιασύνη και να κατεβάζεις εκείνο το βιβλίο από τα πάνω ράφια που κάποτε σε είχε μαγέψει – ίσως να σε μαγέψει ξανά. Τελικά ο άνθρωπος με τον οποίο βρεθήκαμε τώρα μαζί έγκλειστοι (εγκλωβισμένοι;) μπορεί να είναι πράγματι αυτός που κάποτε θελήσαμε και διαλέξαμε και αγαπήσαμε – τελικά μπορεί να τον αγαπάμε ακόμα.

Τι σου λείπει; με ρωτά η ματιά στον καθρέφτη. Το ψυγείο σου είναι γεμάτο, ο γάτος γουργουρίζει όπως πάντα, η γλάστρα στο μπαλκόνι μπουμπούκιασε. Τα έχεις όλα αυτά, αλλά κυρίως έχεις χρόνο. Μπήκε στο σπίτι αυτή η μυστηριώδης διάσταση που ανοιγοκλείνει σαν πνεύμονας εισπνέοντας τα πάντα, αλλά εκπνέοντας μόνο αλήθειες. “Veritatem Temporis filiam esse dixit”: η αλήθεια είναι η κόρη του χρόνου. Και είναι δύσκολες οι αλήθειες, αλλά και πιο πολύτιμες από ό,τι αποθήκευσες στο ντουλάπι σου.

Ξαφνικά η ζωή μας ολόγυμνη. Ολόγυμνες οι επιλογές μας, κι οι ευθύνες μας. Πώς να κρυφτείς από τις ευθύνες σου, εσύ που με κοιτάς μέσα από τον καθρέφτη, τώρα που βρεθήκαμε οι δυο μας και δεν μπορείς ν’ ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις; Τελικά έπρεπε να γίνει και αυτό. Έπρεπε κάποτε, επιτέλους, να γνωριστούμε.