Ποιος είναι ο Αύγουστος Κορτώ

Πρέπει να υπάρχει κάτι το θεμελιωδώς σαθρό σε έναν επαγγελματικό χώρο που δίνει δουλειά σε δημοσιογράφο που ξεκινά τον σκαιό φιλιππικό του με τη δήλωση: «Δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο του Κορτώ» και παρ’ όλα αυτά να εκφέρει τις απόψεις του χωρίς δισταγμό.

Ασφαλώς η λογοτεχνία δεν είναι το πιο διαδεδομένο εμπόρευμα σε αυτή τη χώρα, αλλά σε περίπτωση που ο Δήμος Βερύκιος είχε στοιχειώδη γνώση του αντικειμένου, (μια ούτως ή άλλως αμφίβολη υπόθεση), θα μπορούσε να αναζητήσει τις απόψεις, τις αξίες και την ηθική του συγγραφέα που μοχθεί αδιάκοπα από το 1999 φυλλομετρώντας τη δουλειά του, αντί να διεκδικεί ακροαματικότητα αντλώντας από το οπλοστάσιο των χαμηλών ενστίκτων –λες και το αντριλίκι του καθενός είναι ζήτημα σεξουαλικού προσανατολισμού.

Ας είναι. «Μικρή χώρα, μεγάλη κόλαση», όπως έγραφε και η Σώτη Τριανταφύλλου. Ή, όπως σχολίαζε ο ίδιος σε παλαιότερη συνέντευξή του, «κάθε γενιά έχει τους σοφούς και τους ηλιθίους της. Το κακό με τη δική μας είναι ότι, χάρη στην τεχνολογία, ακόμη και οι ηλίθιοι μπορούν να τραβήξουν την προσοχή».

Η «ειλικρινώς μεταμελής» ακόλουθη αναδίπλωση του ραδιοφωνικού παραγωγού μέσω Facebook, έπειτα από το γενικευμένο σάλο και την παρέμβαση της ΕΣΗΕΑ που καταδίκασε το «ομοφοβικό παραλήρημα», αποτέλεσε τον επίλογο αυτού του επεισοδίου που ξεθώριασε από την ίδια του την αισχύνη.

Εμάς η όλη ιστορία απλώς μας αφύπνισε την ανάγκη να ενσκήψουμε ξανά στα βιβλία του Αύγουστου Κορτώ, ενός δημιουργού που έχει κοπιάσει όσο λίγοι την τελευταία δεκαπενταετία. Με περισσότερους από 20 τίτλους να φέρουν την υπογραφή του, ανάμεσά τους μυθιστορήματα, νουβέλες, συλλογές διηγημάτων, ποιήματα, συλλογές κειμένων και συμμετοχές σε συλλογικά έργα, ο Κορτώ διαθέτει μια από τις διαυγέστερες ματιές της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.

Η στιλιστική του ευλυγισία προσφέρει τη δυνατότητα να κυκλοφορεί μέσα στην ίδια χρονιά ένα σπαρακτικό χρονικό της απώλειας της μητέρας του, («Το βιβλίο της Κατερίνας», εκδ. Πατάκη) και ένα ανάλαφρο κωμειδύλλιο με σαρκαστικές απεικονίσεις της νεοελληνικής κοινωνίας σαν τη «Βιογραφία μιας σκύλας» (εκδ. Διόπτρα). Ενώ στα τέλη του 2013 πραγματοποιεί την τρίτη του εμφάνιση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων με την επανέκδοση του «αλλοπρόσαλλου αστυνομικού» σουρεαλιστικών προεκτάσεων, «Οι νεράιδες του Μαν» από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Αστείρευτος, δίχως υπερβολή.

Συνυπολογίστε σε όλα αυτά και μια γλωσσική δεινότητα που του επιτρέπει να αναμετράται με έργα των Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, Κόρμακ ΜακΚάρθι, Τζόις Κάρολ Όουτς, Ναμπόκοφ, Σάρα Γουότερς, Αν Ένραιτ, Τζον Άπνταϊκ, και θα διαπιστώσετε πως πέρα από την προσωπική του συνεισφορά στη λογοτεχνία, ο Κορτώ συγκαταλέγεται και ανάμεσα στους πλέον αξιόλογους μεταφραστές μας.

Τολμηρός σαν δημιουργός και συνάμα συνεσταλμένος ως δημόσια παρουσία, πηγαίος στο χαρτί αλλά και ευπρόσβλητος σε συκοφαντίες, ο Κορτώ δεν έχει την παραμικρή ανάγκη να επιζητήσει τη συναίνεση των Μέσων. Η δουλειά του βρίθει ζωής, η φωνή του αντηχεί στην ψυχή του αναγνώστη.

Και όσον αφορά τον αυτοπροσδιορισμό, το coming out και τα παρεπόμενα δεινά του, αυτά είχε να μας πει ο Αύγουστος Κορτώ σε προσωπικό, περίπου προφητικό του κείμενο που φιλοξενήθηκε στο τεύχος 75 του SOUL, το Νοέμβριο του 2013:

«Το coming out είναι –και οφείλει να είναι– αυστηρά προσωπική επιλογή, ανεπηρέαστη από τις επιταγές και τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μιλά δημοσίως για τις ερωτικές του προτιμήσεις, και η επιλογή πολλών επωνύμων να αποσιωπήσουν την ομοφυλοφιλία τους (ακόμα και σε περιπτώσεις όπου αυτή είναι γνωστή τοις πάσι) είναι καθ’ όλα σεβαστή.

»Ωστόσο, ακριβώς επειδή στην πρώτη νιότη μου βρήκα παρηγοριά κι ενθάρρυνση στο πρόσωπο επιφανών ανθρώπων με τη δική μου φτιαξιά, που μου δίδαξαν με την τόλμη τους πως τίποτε στη φύση δεν είναι αφύσικο, εδώ και χρόνια έχω πάρει την απόφαση πως είναι και δικό μου χρέος να ακολουθήσω το παράδειγμά τους. Κι όσο ελάχιστη κι αν είναι η δυνατότητα της προσφοράς μου, αν μπορώ να βοηθήσω έστω κι ένα νέο παιδί να πιστέψει πως αυτό που είναι κι αυτό που επιθυμεί δεν συνιστούν ισόβια καταδίκη αλλά την αφετηρία μιας ζωής με ίσα δικαιώματα στον έρωτα και την ευτυχία, το τίμημα της αποξένωσης όσων αδυνατούν να με δεχθούν ως έχω είναι αμελητέο».